خبرگزاری شبستان، جهان اسلام: فوتبال در برزیل چیزی بیش از یک بازی است که تماشاگران از آن لذت می برند، ورزشی که انقلاب، مبارزه و جستجوی آزادی در مواجهه با نژادپرستی را نشان می دهد.
این خبر در رسانه‌های منتشر شده است که تیم ملی فوتبال قرار است برای اولین بار در تاریخ خود دیداری دوستانه روز شنبه 27 خرداد 1402 مطابق با 17 ژوئن 2023 میلادی در بارسلونا به مصاف گینه برود.
براساس اعلام فدراسیون فوتبال برزیل، بازیکنان فوتبال این کشور در اقدامی ابتکاری علیه نژادپرستی لباس مشکی خواهند پوشید.
بازی برزیل و گینه در اسپانیا جایی برگزار خواهد شد که وینیسیوس، بازیکن اسرائیلی مورد حملات نژادپرستانه قرار گرفت، این درحالی است که بازیکنان برزیلی در سال‌های گذشته نیز مورد این حملات قرار گرفتند.
این خبر شاید برای خیلی‌ها زودگذر باشد، اما واقعیت این است که این خبر پرسشهایی را در مورد راز رابطه جامعه برزیل و فوتبال، پرطرفدارترین تیم در سراسر جهان مطرح می کند.
فوتبال «دروازه نجات» از نژادپرستی در برزیل
برزیل در زبان پرتغالی« Pais Do Futebol» به معنای کشور فوتبال نامیده می شود. اما فوتبال چگونه وارد کشور مهاجرانی شد که در آن فوتبال بخشی از هویت ملی به شمار می آید.
فوتبال توسط «چارلز میلر» از پدر اسکاتلندی و یک مادر برزیلی وارد این کشور شد. او این بازی را در اواخر قرن نوزدهم به این کشور لاتین آورد. بنابراین، داستان این بازی از خارج از کشور آمده است. مانند جامعه آن که در نتیجه مهاجرت پرتغالی‌ها و انتقال آفریقایی‌ها توسط استعمار پرتغال شکل گرفت که برزیل را اشغال و برآن حکومت کرد. این جامعه ترکیبی از سیاه‌پوستان و سفیدپوستان است.
این ترکیب در فوتبال نیز منعکس شده است. نژادپرستی و تبعیض که امروز برزیلی‌ها با آن مبارزه می کنند، همیشه بازی مورد علاقه آنها را همراهی کرده است. بنابراین توپ در آنجا با ثروت و دین مرتبط بود.
اما بازی محبوب فوتبال به محله‌های برزیلی گسترش یافته است.زیرا افراد فقیر برای تقلید از ثروتمندان به دنبال تجربه‌های منحصر به فرد است. با این حال، مسئله فوتبال متفاوت است. ما در ابتدا یک توپ از ورق آغاز می کنیم، سپس به دنبال یک توپ ساخته شده می گردیم و بدون کفش بازی می کنیم تا اینکه راه را باز کنیم.
برای خرید کفش رویای ساده ای وجود دارد، اما این رویای ساده راه نجات و رهایی از فقر شدید و نژادپرستی است.
با گذشت زمان، نیاز به نیروی کار در برزیل وجود دارد. حتی در فوتبال نیز ما خواهان نمایش و عرض اندام قوی هستیم. زیرا غریزه انسانی مردم را به جستجوی بهترین‌ها سوق می دهد، فقرا در برزیل در فوتبال مبدع و برتر بودند، پله سیاه پوست برزیل را به افتخار فوتبال رساند و یکی از بهترین بازیکنان فوتبال برزیل «آرتور فریدنریچ» آفریقایی برزیلی بود. با این وجود از برخی فعالیت‌های اجتماعی مانند شنا محروم شد.
این ورزش به وسیله‌ای برای نجات فقرا تبدیل شده است. به همین دلیل، در ذهن هواداران امروز برزیل فقیر است، اگرچه بازیکنان پول‌های هنگفتی دریافت می کنند، اما خروج شان با داستان‌های عجیب و دشوار و از دل رنج‌های زاغه نشینان است که هواداران را افزایش می دهد، همانگونه که اهانت و حمله نژادپرستانه به وینیسیوس جونیوز، مهاجم برزیلی تبار مهاجر رئال مادرید در جریان بازی لالیگا، خشم وی و هوادارانش را درپی داشت، به طوری این مرد برزیلی در توئیتر خود نوشت: نژادپرستی در لالیگاه «عادی» شده است.
وقتی درباره بازیکنان برزیلی صحبت می کنیم، رقص سامبا را به یاد می آوریم که بخشی از فرهنگ جامعه آنجاست که فوتبالیست‌ها در گسترش آن نقش داشته اند. زیرا آنها پس از هر گل می رقصند که این مسئله آنها را در معرض انتقاد قرار می‌دهد. اما سامبا تنها یک رقص نیست، بلکه بخشی از تاریخ جامعه برزیل است.
وقتی بازرگانان پرتغالی به برزیل آمدند، آفریقایی ها را برای فروش به ایالت باهیای برزیل آوردند. آفریقایی عادت‌های خود از جمله رقصیدن، طبل زدن را با خود همراه داشتند تا این عادت‌ها را در برزیل گسترش دادند. با این وجود اروپایی تلاش کردند آنها را از انجام این کار منع کنند، اما شادی قوی‌تر از نژادپرستی بود. اگر به این صحنه‌ها در استادیوم‌ها نگاه کنیم، می بینیم که بسیاری از بزرگان فوتبال برزیل همچون نیمار، وینیسیوس و دیگران در استادیوم‌ها می رقصند و شیپورهای به صدا در می‌آیند.
فوتبال بستری برای مبلغان در برزیل
سال‌هاست که بازیکنان برزیلی متهم شده‌اند که از فوتبال پول در می آوردند و آن را به سرعت برای شادی هزینه می کنند که رونالدینیو و آدریانو از جمله این بازیکنان هستند.
پرفسور کارمن رئال، پژوهشگر علوم انسانی می گوید: بازیکن برزیلی به پسر بد معروف بود که پول زیادی به دست می آوردند و در مدت زمان کوتاهی خرج می کرد. مهمانی و رقص را دوست داشت و روابط زنانه زیادی داشت. اما به محض اینکه جنبش‌های مذهبی بین بازیکنان گسترش یافت. مسئله بسیار تغییر کرد.
با ورود فوتبال به برزیل و گسترش آن در طول زمان، مبلغان مسیحی وارد این کشور شدند. به همین دلیل دیدن یک روحانی مسیحی که در مدارس فوتبال یا باشگاه‌های بزرگ درس می خواند، عجیب نیست.
مسیحیت در برزیل گسترده‌ترین دین است و بزریل دومین کشور بزرگ مسیحی و بزرگ‌ترین کشور کاتولیک در جهان است. اما به مروز زمان نسبت کاتولیک‌ها به دلیل افزایش پروتستان‌ها و حتی مسلمانان و ادیان دیگر کاهش یافته است.
لاتین تبارها به طور کلی و بزریلی‌ها به طور خاص در دوران کودکی خود مشکلات زیادی را تجربه کردند که فقدان آموزش و تحصیل، فقر و سختی‌های اجتماعی و اقتصادی بزرگ از جمله این مشکلات است. بنابراین فوتبال راه نجات خانواده‌ها بود. ما بازیکن با استعدادی داریم یعنی از فقر خارج می شویم و مردمی که دلبستگی شدید به دین و خدا دارند. بنابراین دینداری با راه رسیدن به این آرزو همراه است.
باوجود اینکه پروتستان‌ها مخالف ترویج فوتبال بودند و آن را تخم مرغ شیطان می نامیدند، این دیدگاه دوامی نیاورد و فوتبال گسترش یافت و قلب میلیون‌ها نفر را تسخیر کردند. رابطه دین و فوتبال را می توان با رفتار بازیکنان مشاهده کرد، به عنوان مثال پس از اینکه کاکا با میلان قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد، در سال 2007 پیراهنی پوشید که روی آن نوشته شده بود«من متعلق به مسیح هستم». یا زمانی که نیمار در سال 2015 با بارسلونا هت تریک کرد، پس از قهرمانی در فینال لیگ قهرمانان، سرخود را با بانداژی بست که در آن نوشته بود«100 درصد مسیحی» که این مسئله به دلیل ایمان به دست آمده است. این همان عبارتی است که نیمار در سال 2016 پس از کسب مدال طلای المپیک بیان کرد.
برزیلی‌ها در جام جهانی چه می کند؟
تیم منتخب بزریل پنج عنوان قهرمانی جامعه جهانی را کسب کرده است که بیشترین قهرمانی را در تاریخ داشته است. تیم‌های آنها یک رنگ یا یک نژاد نبودند، بلکه همیشه متحد بودند. بنابراین تیم منتخب آنها قوی‌تر از نژادپرستی است. مهم نیست که اصالتا آفریقایی و اروپایی باشند، زیرا زیر یک آسمان زندگی می کنند و نام آن برزیل است.
برزیلی ها هرچهار سال یکبار خیابان‌ها و محله‌های خود را برای حمایت از تیم ملی شان در جام جهانی فوتبال تزئین می کنند. فوتبال خیابان‌های ثروتمند و فقیر شهر و روستا را متحد می کند. رنگ‌ها آنها را به هم نزدیک می کند، همچنین پیراهن مشکی .
نظر شما