آیت‌الله «سید طه موسوی هشترودی» در گفت وگو با خبرنگار گروه مسجد و کانون‌های مساجد خبرگزاری شبستان، با اشاره به حدیثی از «سدیر» در مورد امام محمد باقر (ع)، اظهار کرد: سدیر می‌گوید: «زماني كه امام باقر (ع) وارد مسجد الحرام مي شد و من خارج مي شدم، دست مرا گرفت و رو به كعبه ايستاد و فرمود: اي سدير همانا مردم مامور شدند كه نزد اين سنگ ها(كعبه)آيند و گرد آن طواف كنند. سپس نزد ما آيند و ولايت خود را نسبت به ما اعلام دارند، و همين است گفته خدا «همانا من آمرزنده ام آنكه را ايمان آورد و كار شايسته كند و سپس رهبري شود؛ آنگاه با دست به سينه اش اشاره كرد و فرمود: به سوی ولايت ما(رهبري شود). سپس فرمود: اي سدير: كساني كه مردم را از دين خدا جلوگير مي شوند به تو مي نمايم، آنگاه به ابوحنيفه و سفيان ثوری كه در آن زمان جلوگير دين خدا بودند و در مسجد حلقه زده بودند، نگريست و فرمود: اينهايند كه بدون هدايت از جانب خدا و سندی آشكار، از دين خدا جلوگيری مي كنند، همانا اين پليدان اگر در خانه های خود نشينند، مردم به گردش افتند و چون كسی را نيابند كه از خدای تبارك و تعالی و رسولش به آنها خبر دهد، نزد ما آيند، تا ما به آنها از خدای تبارك و تعالی و رسولش خبر دهم».
این استاد و عضو مجمع عمومی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم با اشاره به استفاده ای که حضرت باقرالعلوم(ع) از ظرفیت مسجد در تبیین و روشنگری مسئله ولایت داشته اند، ادامه داد: نکته مهم در مورد این حدیث آن است که همانطور که از ناحیه خداوند حج بر مسلمین واجب شده است، اطاعت از اهل بیت (ع) و عرضه ولایت آنان نیز واجب است، بنابراین عدم ابراز و عرضه به ولایت ائمه (ع) در واقع به مثابه استنکاف از امر الهی است چراکه مساله ولایت از تمامی مولفه‌ها و مسایلی که در اسلام به آنها اشاره شده مهمتر است؛ کما اینکه در حدیثی از امام محمد باقر (ع) نقل شده است: «اسلام بر پنج چیز استوار و بنا شده است: نماز، زکات، حج، روزه و ولایت»؛ حتی در روایتی ولایت رکن اول ذکر شده است.
وی با بیان اینکه رهنمودهای امام محمدباقر (ع) در زمینه ولایت از مسایل مهمی است که امروز بیش از هر زمان دیگری به آن نیاز داریم، تصریح کرد: این مساله به ویژه از این نظر اهمیت دارد که امروز نیز عده‌ای که شایستگی ندارند خود را جلو انداختند و در مورد مسایل مختلف اظهار نظر کرده و مردم را به انحرافات می‌اندازند؛ این افراد مثل نهری کوچک در برابر رودخانه خروشان اسلام هستند که بعضا منجر به هدر رفتن توانمندی های اسلام شدند؛ امید دارم که مردم متوجه این امر شوند که اگر این جاه‌طلبان وارد میدان نشوند جامعه به دنبال خداخواهی و دین خواهی و نهایتا حرکت به سمت حقیقت الهی حرکت خواهد کرد.
وی در بخش دیگری از مباحث خود در مورد ویژگی‌هایی که پنجمین امام شیعیان به آنها شناخته شده بود اشاره کرد و گفت: یکی از این صفات باقرالعلوم بود، شاید برای بسیاری این پرسش پیش بیاید که چرا با وجود اشراف سایر ائمه(ع) به علوم مختلف، به پنجمین امام شیعیان باقرالعلوم به معنای شکافنده علوم می گویند؟ پاسخ این مساله را می توان در روایت و سیره تاریخی یافت، پس از اتفاقات و ظلمی که بعد از رحلت پیامبر (ص) بر خاندان ان حضرت رفت اتفاقات متعددی به وقوع پیوست، در واقع با کنار زدن حضرت امیرالمومنین(ع) و بیست و پنج سال خانه‌نشینی ایشان، حضرت امیر(ع) هرگز فرصت تبیین مسایل مختلف از جمله احکام و مباحث فقهی را به صورت کامل نیافتند.
عضو مجمع عمومی جامعه مدرسین حوزه علمیه قم تأکید کرد: از سوی دیگر پس از اینکه حکومت اسلامی توسط امام علی (ع) تشکیل شد به دلایل مختلف از جمله جنگ های متعدد این فرصت نبود که مباحث علمی و فقهی از سوی حضرت(ع) به صورت مفصل مطرح و بررسی شوند، پس از آن در دوران امام حسن (ع) نیز شرایط فراهم نبود، وجود مقدس امام حسین (ع) نیز در جریان قیام عاشورا به شهادت رسیدند، امام زین العابدین(ع) نیز به واسطه فشارهای فراوان توسط بنی امیه و بنی مروان امکان طرح مباحث علمی را نداشتند و تنها از طریق ادعیه مسایل مختلف را بیان کردند.
این پژوهشگر ادامه داد: اما در دوران امام باقر (ع) به واسطه انتقال قدرت و مبارزات سیاسی که در جامعه میان بنی امیه، بنی العباس و بنی مروان اتفاق افتاده بود، شرایطی برای ارائه علوم مختلف تربیت شاگردان و شرح و بسط این علوم فراهم شد، در نتیجه امام باقر (ع) این مجال را برای طرح بحث و شرح آن داشتند، در این راستا در روایات متعددی آن حضرت را باقرالعلوم می نامند که یک علت این مساله می تواند همین موضوع باشد که ایشان نه تنها فرصت ارایه علم و تربیت شاگرد را داشتند، بلکه مجال برای مدون کردن این علوم و ابلاغ آنها نیز فراهم شد در نتیجه امام باقر (ع) مبانی فقهی و اندیشه ای و اعتقادی را ثبت کردند تا این سرمایه در جامعه اسلامی بماند.
آیت الله موسوی هشترودی خاطرنشان کرد: می توان گفت آنچه که اکنون از تمامی مباحث فقهی و ابواب آن باقی مانده است در کلام امامین بزرگوار باقر(ع) و صادق (ع) مطرح شده است و کمتر مساله ای است که این دو امام به آنها تپرداخته باشند.
نظر شما