خبرگزاری شبستان-استان فارس؛ حجت الاسلام محمدحسین مدبر
قال الصادق(ع): «مَنْ طَلَبَ الرِّیاسَةَ هَلَکَ وأَهْلَکَ»؛ کسی که به دنبال ریاست باشد هم خود نابود می شود و هم دیگران (اجتماع) را نابود می کند.
وجود این رذیله که ریشه دارترین شجره خبیثه در میان رذایل است و آخرین رذیله ای است که صدیقین موفق می شوند از سرزمین دل خود آن را بر کنند حب ریاست و قدرت طلبی است.
چه خونها که برای رسیدن به آن یا حفظ آن که بر زمین نریخته چه حرمتها و حریم ها که شکسته نشده و چه سرمایه هایی که به آتش کشیده نشده است.
ریاست طلبی جهنم و آتش است که از دل فرد ریاست طلب شعله میکشد تمام وجودش را فرا می گیرد، دامن گستر می شود و اجتماع را می سوزاند.
ریاست طلب به واسطه این که فردی خود ساخته نیست همواره در پی گسترش قلمروی قدرت خود و احراز مقام های بالاتر است.
قدرت طلب عطشان است هیچگاه این عطش فرو نمی نشیند و احساس سیری نمی کند.
این رذیله به مرور وجود آدمی را تبدیل به جهنمی می کند که دائما صدای شومهَلْ مِنْ مَزید ش به آسمان بلند است.
کوچکترین حالت حرکت، رفتار و تصمیم حاکمان و رؤسا به خود آنان محدود نمیشود و بازتاب اجتماعی پیدا می کند.
کسی که هم و غمش ازدیاد یا حفظ قدرت است با کسانی که از او قدرت بیشتری دارند سازش میکند معامله می کند احیاناً تسلیم آنان میشود و با هر عاملی که قدرتش را تهدید نماید در می افتد وجودش می شود نماد زور و تزویر برای رسیدن به آرزویش نیاز به ثروت پیدا می کند.
سعی می کند به «زر» هم دست یابد؛ بنابراین مثلث شخصیت او می شود مثلث شوم زر و زور و تزویر برای اثبات صحت این حرفها کافی است نگاهی به تاریخ سیاست و قدرت بیاندازیم.
از خداوند برای برکندن این رذیله اخلاقی از وجود خود و پیوستن به خیل شیفتگان خدمت به بندگانش و بیزاری از تشنگان قدرت مدد می جوییم.
نظر شما