توابین به جای تبعیت از امام معصوم عصبیت قومی را انگیزه قیام کردند

حرکت توابین امروزه الگویی برای جامعه شیعی نیست و شیعیان به این قیام اعتنایی نمی‌کنند زیرا آنچه مهم است آن نگرش و بینش بود که امت باید از امام معصوم منصوب تبعیت کرده و او را یاری می کردند.

عابدین مومنی، عضو هیئت علمی دانشگاه تهران درباره تاثیرپذیری جامعه شیعی از حرکت و قیام توابین به خبرنگار شبستان گفت: آنچه مهم است تابعیت از امام معصوم است و اینکه از لحاظ عقیدتی توابین به امامت معصوم امام حسین (ع) باید اعتقاد می‌داشتند، در حالی که آنها به امامتی که ما به آن فکر می‌کنیم عقیده نداشتند.
وی اظهار کرد: یعنی امام حسین (ع) به عنوان یک امام منصوب معصوم در باورشان مطرح نبود بلکه به عنوان فردی بافضیلت و جزء صحابه باشخصیت، با کمالات، دردانه و ریحانه پیغمبر (ص) به ایشان می نگریستند.
مومنی ادامه داد: توابین امام حسین (ع) از این جهت که فردی بالیاقت بوده را شایسته احترام کامل می دانستند و همچنین از بابت اینکه پاره تن پیغمبر (ص) بود، ابراز محبت به ایشان را بر خود واجب می دانستند.
عضو هیئت علمی دانشگاه تهران درباره مبانی اندیشه ای و علل قیام توابین بیان کرد: توابین بعد از شهادت سیدالشهداء (ع) احساس تقصیر می کردند زیرا خودشان امام حسین (ع) را دعوت کرده و بر دعوت خود پایدار نمانده بودند، اما در مقابل امام حسین (ع) به دعوت آنها احترام گذاشته و عازم کوفه شده بود و این در مستندات مختلف تاریخی آمده است، اما در اینکه انگیزه قیام ایشان تنها دعوت این افراد بوده یا نه، معلوم نیست و شواهد تاریخی در این‌باره در دست نیست.
وی تصریح کرد: اینکه امام (ع) به دعوت آنها توجه داشته در سخنان سیدالشهداء (ع) آمده است، مانند اینکه در ملاقاتی که امام حسین (ع) با عبدالله بن عمر داشتند و در آن ملاقات فرموده‌اند اینها طومارها و نامه‌های شما کوفیان است که به من فرستاده‌اید و اعلام بیعت و وفاداری کرده ‌اید و همچنین در ملاقاتی که حر بن یزید ریاحی با امام حسین (ع) داشته و راه را بر ایشان می‌بندد امام فرمودند اینها نامه‌های شماهاست که مرا به کوفه دعوت کرده‌اید، حال راه را بر من می‌بندید؛ که حر اصلا قبول نمی‌کند که جزء نامه‌نویسندگان باشد و با این مستندات می‌بینیم که امام حسین (ع) دعوت کوفیان را به رخ‌شان کشیده است.
مدیر گروه فقه و مبانی اسلامی دانشگاه تهران خاطرنشان کرد: سلیمان بن صرد خزاعی احساس تقصیر می‌کرد که در برابر امام حسین (ع) ایستاده و روی دعوت‌شان پایدار نبوده و با همین احساس گناه و با داشتن آن عصبیت عربی و با آن ارزش‌های قومی که برایشان مهم بوده نوع رفتار خود را نپسندیده‌اند و برای جبران خطایشان به قیام بر علیه بنی‌امیه برخاسته‌اند نه به خاطر آرمان امام معصوم (ع) و به عنوان افراد تحت امر امام معصوم منصوب قیام کرده باشند.
پایان پیام/

 

 

کد خبر 213168

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha