به گزارش خبرگزاری شبستان از گیلان، عالم ربانی حضرت آیت الله مرحوم حاج سیدابوالقاسم اریب فومنی (ره) مطابق شناسنامه در سال 1269 خورشیدی در دوره سلطنت ناصرالدین شاه قاجار دیده به جهان گشود. پدرش مرحوم حاج سید محمد علوی شریعتمدار معروف به « کربلایی سید احمد » و مادر مرحومه‌اش « سیده سلطان خانم » نام داشتند که از خوبان روزگار خود به شمار می‌رفتند.
سیدابوالقاسم پس از گذراندن دوره کودکی، علوم مقدماتی را نزد پدر و همچنین در مکتب خانه ملاعلی کوکبی گذراند و پس از آن به حوزه علمیه رشت و سپس مدرسه علوم دینی فیلسوف و حوزه علمیه چیذر تهران رفت و دوره سطح و همچنین فقه و اصول را درآنجا فرا گرفت. چندی بعد از آنجا به حوزه علمیه قم و سپس به حوزه علمیه نجف اشرف عزیمت کرد و مراحل عالیه تحصیل را درآن شهر گذراند، تا اینکه به درجه اجتهاد نائل آمد.
پس از اتمام تحصیلات و أخذ درجه اجتهاد و مراتب تهذیب نفس، در فواصل سال‌های 1315 تا 1317 بود که به زادگاه خود فومن بازگشت و از آن پس به ارشاد و تعلیم و نشر احکام اسلام پرداخت و علاوه بر این امامت مسجد جامع و سپس مسجد بالا محله را نیز عهده‌دار گردید. وی در سال‌های پیش از انقلاب به ویژه در دهه 1340 از جمله روحانیون مبارز و مخالف رژیم پهلوی بود و حتی گفته می‌شود که آیت الله حاج سید ابوالقاسم کاشانی از رهبران مذهبی آن زمان مردم که بعد از کودتای 28 مرداد سال 1332 تبعید شد، مدتی را با ایشان در فومن به سر برد و وی هم از حامیان آن مرد مبارز به شمار می‌رفت. آقای اریب فومنی در اواخر عمر به علت ناراحتی‌های جسمی و جراحی چشم و کهولت سن، سال‌ها در منزل ماندگار شد تا اینکه سرانجام در روز چهارشنبه هشتم اردیبهشت ماه 1361 به رحمت حق پیوست و در گلزار شهدای فومن به خاک سپرده شد.
این سید جلیل القدر از علمای گرانقدر و افاضل فقها بود و همه مردم چه غنی و چه فقیر نزد او رعایت ادب و احترام را می‌نمودند. اهالی فومن به وی اعتقاد سختی داشتند و در بسیاری از موارد به جد وی سوگند یاد کرده و اغلب عبارت « به جد آقای اریب » را بر زبان جاری می‌ساختند و این آخر قسمشان بود. بسیاری از اهالی شهر و حومه جواب سوالات مختلف شرعیه را نیز از وی می‌گرفتند و ایشان جدا از آگاهی مسائل علوم دینی از دیگر علوم زمانه خود نیز بی‌بهره نبودند و جالب آنکه به چند زبانه خارجی از جمله انگلیسی و فرانسه تسلط کامل داشتند.
معظم اله اگر چه در ثمره ازدواج خود با مرحومه فاطمه مجتبایی(متوفی 1364) صاحب فرزندی نشدند ولی بچه‌های شهر را فرزندان خود می‌دانستند و دعایشان همیشه پشت سر فرزندان این شهر بود. منزل وی در کوچه شهید افتخاری (کوچه ممتاز و نوردانش سابق ) محل رجوع اهالی شهر و نیازمندان منطقه بود .سابقاً در ایام محرم تمامی دسته‌های زنجیر زنی و سینه زنی از دو منطقه بزرگ بالا محله و پایین محله از مساجد خود حرکت نموده و باید به درون خانه ایشان رفته و پس از سلام و احترام آنگاه ، به مبدا خویش بر می‌گشتند. روح و روان همگی شان از بخشایش ایزدی برخوردار باد.
منبع:
کتاب سرزمین و مردم فومنات، تالیف کیوان پندی ، چاپ دوم با اندکی تغییر
پایان پیام/
نظر شما