خبرگزاری شبستان: شفاعت یکی از مفاهیم موجود در دین اسلام است اما همین مفهوم و تصریح قرآنی دستاویزی شده تا فرقه ضاله وهابیت آموزه های ناب شیعی را زیر سوال ببرد از این رو در گفتگو با حجت الاسلام والمسلمین علی نظری منفرد، استاد حوزه علمیه قم به رمزخوانی این مفهوم و ابعاد مختلف آن پردا خته ایم:
برای ورود به بحث توضیح دهید شفاعت به چه معنا است؟
شفاعت در لغت به معنای ضمیمه شدن و جفت شدن است. شفع در برابر وتر است و وتر به معنای تنها و شفع یعنی زوج و جفت است. در حقیقت شفیع کسی است که واسطه گنهکار به درگاه خدا می شود تا خداوند از گناهان او بگذرد.
چه کسانی می توانند در مقام شفاعت قرار بگیرند؟
معمولا شفیع از اولیای خدا است و انبیا در درجه اول سپس اوصیاء و معصومین اند و مومنین بر اساس مراتب ایمانی می توانند شفاعت کنند. مومنان درجه بندی می شوند و براساس آن روایتی که از اویس قرنی وجود دارد خیلی از مومنان را می تواند شفاعت کند به خاطر درجه ایمانی که داشته است، همین طور مومنین طراز اولی مانند مقداد و مسلم و دیگران که بخاطر درجه ایمانی شان در مرتبه بالایی قرار دارند می توانند از دیگر مسلمانان را شفاعت کنند دیگر مومنین هم همینطور، یعنی بر اساس درجات ایمان می توان نزد خداوند شفیع دیگران شد.
آیا شفاعت فقط در دین اسلام وجود دارد یا در دیگر ادیان نیز بحث شفاعت مطرح است؟
ظاهرا مسئله شفاعت در دیگر ادیان هم بوده است، از آیات استفاده می شود که نباید شفاعت را محدود فقط در قیامت دانست همانطور که بچه های یعقوب (ع) از پدرشان خواستند پدر شفیع ما باش تا خداوند از گناه ما درگذرد و این در سوره یوسف آمده است و ایشان واسطه شد تا خداوند از جرم پسرانش که یوسف را در چاه انداخته بودند بگذرد. که به این کار در دنیا توسل و در آخرت شفاعت گفته می شود و از نظر ماهیت هیچ تفاوتی بین این دو وجود ندارد.
نظر امامان مذاهب چهارگانه اهل سنت درباره شفاعت چیست؟
ظاهرا تمام مذاهب عامه معتقد به شفاعت اند و روایات متعددی در این باره از پیامبر (ص) وجود دارد. همانطور که ایشان فرمودند من شفاعتم را برای گنهکاران گذاشته ام اما مومنان که کار خوب انجام داده اند احتیاج به شفاعت ندارند مگر برای ترفیع درجه.
آیا شفاعت جایگاه شفیع را تا حد پرستش بالا می برد؟
این قطعا درست نیست و کلمه شفاعت در قرآن آمده است خداوند متعال می فرماید با اذن من شفاعت انجام می شود، اما پرستش موضوع دیگری است که بنابر نص صریح کلام وحی تنها به خداوند متعال محدود می شود و شریک کردن دیگران در آن شرک است. به عبارت بهتر عبادت غیر از شفاعت بوده و از نظر ماهوی و حقیقی با هم متفاوت اند، قرآن شفاعت را تایید و عبادت غیر خدا را نهی می کند و با کمترین اطلاعات قرآنی می توان دریافت این دو کاملا با یکدیگر تفاوت دارند.
پایان پیام/
نظر شما