شهیدی که علاقه خاصی به عکس شهدا داشت

به گزارش خبرگزاری شبستان از تبریز، عبدالمالک ریگی، ریگی بود که با مرگش، جنایت های او فراموش نمی شود، چهار سال از حادثه تروریستی دردناک پیشین سرباز و شهادت سردار نورعلی شوشتری و همرزمانش در 26 مهر 1388 می گذرد. سردار می خواست مهر و محبت را در طوایف سیستان و بلوچستان بیشتر کند که برگه شهادتش را مهر زدند و مهر تائیدی شد بر عداوت دشمنان اسلام و حقانیت نظام و چه سعادتی داشت سردار شهید که در سربازی به وصال زمینی رسید و در شهرستان سرباز به وصال حقیقی.

تلفنی با برادر شهید هماهنگ کردیم که هم دیداری تازه کنیم و هم مصاحبه ای داشته باشیم. آدرس را گرفتیم و فردای آن روز به در خانه پدری شهید روح الله نوزاد رفتیم، پلاک خانه شان همچون خود شهید، بیست بود، خانه ای محقر اما صمیمی، در و دیوار خانه، پر از عکس امام و شهدا و خود روح الله بود. صفای اهالی خانه از خود خانه کم نبود که بیشتر هم بود.
علاقه خاص روح الله به عکس شهدا
مادر شهید، سر صحبت را باز می کند و از روح الله می گوید:18 فروردین سال 64 به دنیا آمد و به دلیل علاقه و ارادتی که به حضرت امام خمینی (ره) داشتیم، اسمش را روح الله گذاشتیم. روح الله از همان کودکی علاقه خاصی به حضرت امام (ره) پیدا کرده و همیشه عکس امام را همراه داشت. آن موقع پدرش در کمیته مرکزی کار می کرد. از کودکی شخصیت خاصی داشته و خنده رو بود. چهره شاداب روح الله باعث شده بود بچه ها جذب شخصیت او شوند و دوستان زیادی داشته باشد. خیلی هم باهوش بود، یادم هست وقتی که شش ساله بود، برای ثبت نام پسرم به دبستان شهید حسین توانا رفتیم. مدیر دبستان از روح الله خواست تا ده بشمارد که روح الله تا بیست شمارش کرد و باعث شد مدیر او را تشویق کند و همان سال شاگرد اول کلاس شد. مدیر از ما مقداری پول خواست تا عکسش را در روزنامه چاپ بکنند. روح الله که این حرف را شنید، گفت: از این به بعد نمی خواهم شاگرد اول بشوم! جایزه یک خودکار می دادند برایم با‌‌‌ارزشتر از این بود که پول بگیرند و عکسم را چاپ کنند!
راهنمایی را در مدرسه شیخ شمس و متوسطه را در دبیرستان ولایت گذراند و سرانجام بدلیل علاقه و مهارتی که در کارهای عملی داشت، وارد هنرستان فنی و حرفه ای استقلال شد و توانست دیپلم فنی و حرفه ای خود را دریافت کند که دست ساخته های برجای مانده از روح الله، مهارت و ظرافت وی را درکارهای عملی نشان می دهد.
مادرش ادامه داد: از کودکی اهل پایگاه بود و علاقه خاصی به عکس شهدا داشت. هر مسجدی که می رفت چشمش به عکس شهدا خیره می شد. انتخابش با همه فرق داشت و می گفت به خدمت سربازی نمی رود، مگر چند نفر به خدمت سربازی می روند؟!
برگه اعزام به خدمت روح الله وقتی رسید که در بیمارستان به دلیل عمل جراحی بستری بود. بعد از بهبودی، وسایلش را جمع کرد و به اسم اینکه محل خدمتش همدان است، راهی آنجا شد. بعد از عزیمت روح الله، ماموران دولتی چندین بار به در خانه ما آمدند و گفتند: چرا پسرتان برای گذراندن دوره سربازی حاضر نمی شود؟! سردرگم مانده بودیم، روح الله که سربازی رفته، پس چرا این ها به در خانه ما می آیند و می گویند سرباز فراری است. تا اینکه بعد ها فهمیدیم بجای ارتش که یگان اعزامی پسرم بوده، به گروه صابرین ملحق شده است.
مدت ها گذشت تا اینکه روزی روح الله تماس گرفت و از من رضایت خواست تا به گروه صابرین بپیوندد که به گفته پسرم اسیری و شهادت داشت و خدمت کردن در آنجا آسان نبود. من رضایت خودم را در گرو رضایت خدا و خود روح الله دانستم و سعی کردم حالا که چنین تصمیمی گرفته، به پسرم روحیه بدهم. با گوشه چادر شبش، قطره اشک گوشه چشمش را به آرامی پاک کرده، ادامه می دهد: از پشت گوشی خنده هایش را می شنیدم که به دوستانش می گفت: دیدید مادر من رضایت می دهد!
مادر ادامه می دهد: پدرش سر نماز بود، روح الله منتظر ماند تا رضایت پدرش را هم بگیرد که گرفت. هشت ماه در همدان آموزش های سخت نظامی دید. برادر روح الله با ایما و اشاره و گاهی کلامی مادرش را راهنمایی می کند.
چند ماهی از وی خبر نداشتیم تا اینکه خودش تماس گرفت و گفت: جایی هستم که نمی توانم بگویم، ولی همین حد بدانید که حالم خوب است. بعد از ماه ها که روح الله به خانه برگشت متوجه شدیم چند روزی در بیمارستان یزد به دلیل زخمی شدن، بستری بوده است.
روح الله قطره ای از دریای انقلاب
مادر روح الله از شهادت فرزندش می گوید: خواب شهادت پسرم را دیده بودم. می دانستیم روح الله عضو گروه صابرین شده، ولی نمی دانستیم از محافظین شهید سردار نورعلی شوشتری است. مدتها از رفتن او می گذشت و از وی خبری نداشتیم. به دلم برات شده بود اتفاقی افتاده، شماره همراه پسرم را شماره گیری کردم تا با روح الله حرف بزنم. دوستش تلفن را جواب داد و گفت روح الله آنجا نیست، سه مرتبه تماس گرفتم و هر سه بار، همان حرف را تکرار کرد. دلم آشوب افتاده بود قسمش دادم که بگوید چه اتفاقی برای روح الله افتاده است. گفت که پسرم زخمی شده، با لحن گفتنش فهمیدم که راست نمی گوید. خدا رحمت کند دوستش را که در آن هنگام، ترکش خورده بود و مدتها بعد، او هم به پسرم پیوست.
پدر روح الله ادامه می دهد: شب شهادت روح الله مادرش خواب بدی دیده بود، وقتی خوابش را برایمان تعریف کرد، به شوخی گفتم خواب تو پدر همه را در می آورد! وقتی از تلویزیون اعلام کرد که در سیستان و بلوچستان بمب گذاری شده و سردار نورعلی شوشتری شهید شده است، چون روح الله هم آنجا خدمت می کرد به زیرنویس تلویزیون نگاه انداختیم و دیدیم روح الله نیز جز شهداست.
نورانیت خاصی در چهره پدر موج می زد، نشاط چهره ایشان مرا متعجب ساخته بود. با اینکه از شهادت فرزندش حرف می زد ولی ناراحتی در نگاهش دیده نمی شد چرا که فرزند شهیدی تقدیم انقلاب کرده بود. پدر روح الله، انقلاب را دریایی می خواند که پسرش هم قطره ای از آن بود و می گوید: وقتی برادرم محمد نوزاد، شهید شد و خبرش را به من آوردند، گفتم وای! ولی در شهادت روح الله آن وای را هم نگفتم. روح الله به یقین، لیاقت شهادت را داشت.
علیرضا، برادر شهید صحبت را ادامه می دهد: تقریبا بیشتر خاطرات روح الله با من است، چون باهم رشد کردیم. بسیار پرجنب و جوش و تیزهوش بود، درسی که معلم سرکلاس تدریس می کرد می توانست عین معلم تحویل دهد. روابط بین فردی خوبی داشت و همه را به سوی خود جذب می کرد.
ورزشکار بود و کاراته و بدنسازی می رفتیم. خیلی شجاع و بی باک بود. در باشگاه رزمی با افراد با سابقه تر و بزرگتر از خودش مبارزه می کرد و نمی ترسید.
برادر خاطره ای از دوستان روح الله می گوید که قبل از شهادتش، به حرم امام رضا (ع) رفته بودند که روح الله از دوستانش می‌خواهد او را سیر ببینند، چون آخرین دیدارشان است و شهید می شود. سه مرتبه این حرف را تکرار می کند و دوستانش به هوای اینکه شوخی می‌کند، به روح الله تیکه می‌اندازند که شهادت زوری نیست، غافل از آنکه به دلش افتاده بود شهید می شود.
شهادت متفاوت روح الله
مادر دوباره لب به سخن وا می کند و ادامه می دهد: روح الله پانزده روز بعد از ماه رمضان تماس گرفت و گفت اگر به خانه آمد ازدواج می کند- آن را برای دل خوش کردن من می گفت- روح الله از من خواست اگر توفیق شهادت یافت، داد و بیداد نکنم و به خدا توکل کرده و صبور باشم.
مادرش از شهادت متفاوت روح الله می گوید: یک هفته قبل از شهادتش تماس گرفت که پنجشنبه به تبریز بر می گردد. به دوستانش هم گفته بود یکشنبه شب، به سمت تهران حرکت می کند تا دوشنبه در تهران باشد و پنجشنبه به تبریز بیاید. قضای روزگار هم این بود که یکشنبه شهید شود، جنازه اش را دوشنبه به تهران منتقل کنند و پس از چند روز جنازه اش را پنجشنبه به تبریز بیاورند!
مادر شهید احساسش را نسبت به اعدام ریگی می گوید: موقع دستگیری و اعدام ریگی یک خواب مشترک دیدم که روح الله با لباس کاراته خودش، حرکات رزمی انجام می داد و بسیار خوشحالی می کرد.
جعفر اسکندری از دوستان روح الله- که در این دیدار ما را همراهی می کرد-، از روح الله می گوید: از ویژگی های خاص روح الله جسارت وی بود، با همه مهربانی می کرد و لبخند خاصی داشت که همیشه در چهره او نمایان بود. اواخر کمتر او را در محله می دیدیم و هر از گاهی هم که می آمد زود بر می گشت. تا اینکه روزی که آمار شهدا را به طور اتفاقی در روزنامه نگاه می کردم، نام روح الله را دیدم که به اشتباه «نورزاد» زده بودند و فهمیدم روح الله شهید شده است.
به گزارش خبرگزاری بسیج، مادرش می گوید: به محض دیدن جنازه روح الله، عده ای از دوستانش بسیار بی تابی می کردند، وقتی مرا دیدند، گفتند: مادرجان با اینکه شما به روح الله سپرده بودید با ما دوستی نکند و فکر می کردید چون آدم خوبی نیستیم، پسرت را از راه بدر می‌کنیم، در حالی که این روح الله بود که ما را از راه بدر کرد. خیلی چیزها از او یاد گرفتیم. روح الله برایمان تنها یک دوست نبود بلکه برادری بود که، برادری را در حقمان تمام کرد.
روح الله نوزاد در 26 مهر سال 1388 در حادثه بمب گذاری منطقه پیشین- در حد فاصل شهرستان‌های سرباز و چابهار در جنوب استان سیستان و بلوچستان- به همراه سردار نورعلی شوشتری جانشین فرمانده نیروی زمینی سپاه و فرمانده قرارگاه قدس، سردار محمدزاده فرمانده سپاه استان سیستان و بلوچستان، فرمانده تیپ امیرالمؤمنین، فرمانده سپاه ایرانشهر، فرمانده سپاه شهرستان سرباز و بیش از 42 نفر از سران قبایل و طوایف سیستان و بلوچستان به درجه رفیع شهادت رسید.
پایان پیام/