به گزارش خبرگزاری شبستان یکی از شبهاتی که در خصوص ماجرای غدیر خم مطرح می شود این است که آیه 67 سوره مائده مربوط به حضرت علی (ع) و بحث اعلام امامت ایشان نیست چرا که بلافاصله در آیه بعدی خداوند خطاب خود را به اهل کتاب برمی گرداند و می فرماید:" قُلْ یا أَهْلَ الْکِتابِ لَسْتُمْ عَلى شَیْءٍ حَتَّى تُقیمُوا التَّوْراةَ وَ الْإِنْجیلَ وَ ما أُنْزِلَ إِلَیْکُمْ مِنْ رَبِّکُمْ وَ لَیَزیدَنَّ کَثیراً مِنْهُمْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ طُغْیاناً وَ کُفْراً فَلا تَأْسَ عَلَى الْقَوْمِ الْکافِرینَ" در صورتی که اگر این آیه مربوط به حضرت بود باید پس از آن آیه " الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلاَمَ دِینًا" که در میان آیه سوم سوره مائده واقع شده، بیان می شد؛ برای پاسخ به این شبهه با یکی از کارشناسان مباحث امامت به گفتگو نشسته ایم که از نظرتان می گذرد:
محمدعلی موحدی، محقق علوم اسلامی با اشاره به آیه حُرِّمَتْ عَلَیْکُمُ الْمَیْتَةُ وَالْدَّمُ وَلَحْمُ الْخِنْزِیرِ وَمَا أُهِلَّ لِغَیْرِ اللّهِ بِهِ وَالْمُنْخَنِقَةُ وَالْمَوْقُوذَةُ وَالْمُتَرَدِّیَةُ وَالنَّطِیحَةُ وَمَا أَکَلَ السَّبُعُ إِلاَّ مَا ذَکَّیْتُمْ وَمَا ذُبِحَ عَلَى النُّصُبِ وَأَن تَسْتَقْسِمُواْ بِالأَزْلاَمِ ذَلِکُمْ فِسْقٌ الْیَوْمَ یَئِسَ الَّذِینَ کَفَرُواْ مِن دِینِکُمْ فَلاَ تَخْشَوْهُمْ وَاخْشَوْنِ الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلاَمَ دِینًا فَمَنِ اضْطُرَّ فِی مَخْمَصَةٍ غَیْرَ مُتَجَانِفٍ لِّإِثْمٍ فَإِنَّ اللّهَ غَفُورٌ رَّحِیمٌ(مائده، آیه 3) در پاسخ به این شبهه گفت: یکی از آیاتی که ویژه حضرت علی (ع) است، همین قسمت از آیه سوم سوره مائده یعنی:" الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ وَأَتْمَمْتُ عَلَیْکُمْ نِعْمَتِی وَرَضِیتُ لَکُمُ الإِسْلاَمَ دِینًا" است که در دل این آیه و پیش و پس از دو حکم فقهی واقع شده است. اما اینکه چرا این آیه پس از آیه "یا أَیُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَیْکَ مِنْ رَبِّکَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ وَ اللَّهُ یَعْصِمُکَ مِنَ النَّاسِ إِنَّ اللَّهَ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْکافِرین "(67 مائده) نیامده، به این دلیل است که به گفته معصومین (ع) اگر این اتفاق می افتاد مخالفان کل سوره مائده را حذف می کردند!
وی ادامه داد: بنابراین این آیه حساس میان دو حکم فقهی مشهور و مسلم مسلمانان که همه آنها این احکام را می دانند و از آن آگاهی دارند، آمده تا کسی قادر به دست بردن آن نباشد.
محقق علوم اسلامی تصریح کرد: این اتفاق درباره آیه تطهیر که ویژه اهل بیت(ع) نازل شده، نیز همین طور است؛ این آیه در دل آیات مربوط به نساء النبی آمده که به صورت مستقل هم ذکر نشده است. شاید بتوان گفت این آیه سنگین ترین حکم قرآن است که به زن های پیامبر (ص) می فرماید در خانه هایتان بمانید و ... و در انتها آیه تطهیر بیان می شود.
وی افزود: بنابراین قرآن طبق اراده خدا با اسباب و علل مادی حفظ می شود و به گونه ای نازل شده تا حساسیت منافقات را برای تحریف برانگیخته نکرده که دست به این عمل بزنند.
وی عنوان کرد: هیچ شکی نیست که آیات قرآن ترتیبی که پیدا کرده، توسط پیامبر(ص) دستور به نوشتن آن ها شده و با ترتیب نزولی آن یکی نیست که البته این موضوع به فرمان خدا است، به طور مثال آیات نخست سوره علق در اول بعثت پیامبر(ص) به ایشان نازل شد، اما ملاحظه می کنیم که در پایان قرآن نوشته شده است. یا پس از این آیات، ظاهرا آیات سوره مدثر بر پیامبر(ص) نازل شد، اما این سوره در جزیی دیگر از قرآن واقع شده است.
موحدی تاکید کرد: بنابراین ترتیب آیات ربطی به شان نزول آن ندارد و نمی توان از اینکه این آیه پشت سر آیه 67 مائده آمده نتیجه گرفت که آیه 67 مربوط به حضرت علی (ع) نیست و در واقع این استدلال از اساس باطل است.
موحدی یادآور شد: البته از سوی دیگر مخالفان این بحث تلاش کرده اند به نوعی در شان نزول این آیه انحراف ایجاد کنند مانند فخر رازی وقتی به این آیه می رسد و می داند این آیه مربوط به حضرت علی (ع) است و نمی تواند آن را کتمان کند، نه شان نزول برای آن آورده و در دهمین مورد احتمال می دهد این آیه مربوط به ماجرای غدیر باشد. البته این سنت و روش فخر رازی است و در خصوص آیه لیلة المبیت هم همین کار را می کند. در صورتی که از مسلمات اهل سنت است که این آیات مربوط به علی (ع) بوده و نزدیک به 30 تن از علمای آنها در مصادر خود به این موضوع اذعان کرده اند.
اما در خصوص شأن نزول آیه بلاغ باید گفته شود با تحقیقات فراوان در منابع اهل تسنن شأن نزول آیهی تبلیغ از طرق فراوانی به دست ما رسیده است
1. عبدالله بن عباس (به دو طریق و دو سند متصل و مسند)
2. عبدالله بن مسعود
3. جابر بن عبدالله (به یک طریق مسند)
4. ابو سعید الخدری (به یک طریق مسند و با اسناد متعدد)
5. البراء بن عازب[3]
6. زید بن ارقم[4]
7. عبدالله بن ابی اوفی (به یک طریق مسند)
8. ابوهریره (به یک طریق مسند)
9. محمد بن علی الباقر علیهما السلام (به یک طریق مسند)[5]
10. جعفر بن محمد الصادق علیهما السلام (به یک طریق مسند) [6]
11. ابو حمزه الثمالی[7]
12. عطیه بن سعد عوفی[8]
13. زید بن علی الشهید علیهما السلام (به یک طریق مسند)[9]
روایات مذکور با این تعداد طرق، متضافرند و چنانچه با طرق شیعه جمع شوند، تواتر انضمامی آن متحقق خواهد شد. ضمناً روایات مربوط به طرق ابن عباس و ابوسعید الخدری از حیث سند صحیحاند. لذا تمامی اخبار معارض و غیر قابل جمع با خود را که اتفاقاً همگی ضعیف هستند، از درجه اعتبار ساقط می کند. لذا هیچ احتمالی برای نزول این آیه نمی تواند با مدعای شیعه برایری کند و صحیح الاسناد بودن روایات مدعای شیعه که در منابع اهل تسنن آمده است، تمامی احتمالات ضعیف را از درجه اعتبار ساقط می کند.
پایان پیام/
نظر شما