به گزارش خبرگزاری شبستان، علیرضا کمره ای، مسئول بخش ادبیات مقاومت حوزه هنری در مراسم گرامیداشت احمد زارعی با بیان این که از سال های 64 و 65 به بعد ارتباطاتی با احمد زارعی داشته است، عنوان کرد: در مجموعه به یاد ماندنی انتشارات و تبلیغات سپاه پاسداران همکاری مان را آغاز کردیم.
وی ادامه داد: زمانی که در دفتر ادبیات و هنر مقاومت حوزه هنری آن سال ها یا به تعبیر برخی از دوستان ظریف اندیش، این دو کوهه کوچک که در گوشه حوزه جای داشت و کانکس نشین بودیم، ادامه پیدا کرد. آن موقع مرحوم احمد زارعی هم به دلایلی اندک اندک از مجموعه سپاه جدا شده بود و در حوزه رفت و آمد داشت.
کمره ای اظهار داشت: در آخرین روزهای زندگی زارعی من هم به نحوی مبتلا به رفتن بودم، اما از این سفر باز ماندم و او به مقصد رسید؛ محمد حسین جعفریان نیز از جا مانده های این سفر بود. آخرین دیداری که عصا به دست از مرحوم زارعی داشتم در بیمارستان خاتم الانبیا بود.
وی با تاکید بر این که قصد از یاد و یادبود این نیست که شخص متوفا را اکرام کنیم، تصریح کرد: این یادها شاید چندان تفاوتی برای حال او نداشته باشد، اما برای بازماندگان این ذکر ضرورت دارد، یعنی ما ناگزیریم برای این که از غفلت و نسیان رهایی پیدا کنیم از چنین شخصیت هایی یاد کنیم. به نظرم می آید این یاد را برای اکنون خودمان استفاده کنیم و خودمان جزء فراموش شدگان نباشیم چرا که او در خلوت خدا جای گرفته است.
این محقق و پژوهشگر افزود: از جمله چیزهایی که انسان به یادش می ماند آدم هایی است که متمایزند و مرحوم احمد زارعی از این جمله بود. پاره ای از یادداشت های زارعی نزد من است و مطالبی که با هم داشتیم گاهی به بحث می گذاشتیم و ایشان حاشیه آنها چیزی می نوشت.
کمره ای با بیان این که زارعی شاعر بود اگرچه متشاعر نبود، گفت: آنچه که مرحوم زارعی از روی ذوق و درد و آگاهی به زبان می آورد حاصل جوشش و باورهای درونی اش بود، ضمن این که شاعر بود، در شعر شناسی و شناخت ادبیات دستی داشت. حتی به دستور زبان خیلی حساس بود و به درست نویسی و دقت در نگارش اعتنای تام داشت.
وی گفت: مرحوم زارعی دردمند بود و درد مندی را در عین باورمندی داشت و از این خصوصیات سرشار بود، عمل او معتقدانه بود نه منفعلانه. رفتار و حرکاتش نمایشی نبود، صدق تام بود. به رغم دانایی و درد مندی و آگاهی، دچار تعصب خام نبود و آزادگی و حریتی در مرام و رفتار او بود که نشان از اطمینانش به داشته هایش داشت.
این نویسنده احمد زارعی را تشنه یاد دادن و یاد گرفتن دانست و افزود: چون اهل یادگرفتن و یاد دادن بود به خودش خیلی خیره نشد و خیره نماند. همه این ها نشان می دهد که این مرد کسی بوده که در زمان خودش محل توجه بود، نقشی که ایشان در برگزاری اولین سمینار ادبیات انقلاب اسلامی در دانشگاه تهران داشت و شورمندی و شیفتگی که داشت همه نشان از روح بزرگ او داشت.
وی اظهار کرد: مرحوم زارعی نسبت به امام (ره) نگاه مریدانه خاصی داشت، می گفت دلم نمی آید بسمه تعالی را جز به گونه ای که امام (ره) نوشته است بنویسم.داغش به دل ادبیات انقلاب اسلامی ماند اما نقش اش در ادبیات انقلاب اسلامی ثابت شده است و اگر تاریخ ادبیات انقلاب اسلامی بخواهیم بنویسیم یاد او ذکر خواهد شد.
پایان پیام/
نظر شما