حجت الاسلام سید هادی رفیعی پور علوی، مدیر موسسه امام هادی (ع) در گفتگو با خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان در پاسخ به این سوال که عرفان ناب اسلامی چه مولفه هایی دارد، گفت: هر گاه یک مساله حقی نمود پیدا کند، یکسری افراد سودجود و دنیاطلب و مغرض این حق را با مقداری تغییر می خواهند به نفع خود مصادره و در آن انحراف ایجاد کنند.
وی ادامه داد: شکی نیست عرفانی که از وحی سرچشمه می گیرد و در مکتب توحیدی و توسط انبیای الهی از نوح (ع) و ابراهیم (ع) و موسی(ع) و عیسی(ع) و حضرت محمد (ص) مطرح شده مردم را به عرفان و معرفت حقیقی خدا دعوت کرده است، پس از آن نیز دنباله راه عرفان حقیقی را علی ابن ابی طالب (ع) و معصومین (ع) ادامه دادند، عرفانی که حقیقی و ناب است.
این پژوهشگر مسائل عرفانی با بیان اینکه در دعاهای ما مانند دعای کمیل خدا را با عبارت "غایه آمال العارفین" می خوانیم و در دعای عرفه امام حسین (ع)، عرفان و خداشناسی و توحید ناب به وفور دیده می شود، تاکید کرد: بزرگان دین در این عرفان که یک عرفان خالص و ناب است، خدا را در حد خوف و رجا و در حد نه جبر و نه تفویض، بلکه امر بین الامرین (میان این دو) وضع کرده اند و یک مسلمان عارفِ متعادلِ خدا شناس باید همواره به خدا توجه داشته و دنباله رو مکتب معصومین (ع) باشد تا به عرفان حقیقی دست یابد. اما به دلیل این که اصل خداشناسی امری فطری است، برخی این موضوع را با سلیقه های خود مخلوط و عرفان های کاذب تحویل جامعه می دهند که نه تنها سعادتی برای بشر ندارد بلکه خسران دنیا و آخرت را به دنبال می آورد.
وی عنوان کرد: عرفان هایی که در هند و میان هندوها و گرایش های به ظاهر معنوی اما انحرافی در آن دیده می شود یا عرفان هایی که در سرزمین های اسلامی به چشم می خورد که دور از مکتب اهل بیت (ع) است غالبا مردم را به کار نکردن، بیکاری و بی عاری تشویق می کنند و انحراف در زندگی فردی و اجتماعی افراد به وجود می آورند.
حجت الاسلام علوی پور ادامه داد: حال آن که امام باقر (ع) در مزرعه خود کار می کردند و عرق از وجود مبارکشان سرایز می شد و در پاسخ کسی که گفت: یابن رسول الله! اگر در این حال خدا را ملاقات کرده از دنیا بروید چه می کنید؟ (گویا تصور می کرد کار کردن مورد رضای خدا نیست) امام (ع) فرمودند: اگر در این حال از دنیا بروم خدا را در بهترین حال ملاقات کرده ام. یعنی امام معصوم (ع) کار کردن، تولید برای خدا و برای خدمت به خلق را یک مرتبه بالاتر از عرفان می دانند و گوشه نشینی و بیکاری و بی عاری و گاه گاه ذکری بی محتوا گفتن را عرفان واقعی معرفی نمی کنند.
وی یادآور شد: پیشوایان ما در آموزش های خود به مردم سفارش می کنند مومنین در شب راهب و عابدند و در روز چون شیر تلاش و کوشش می کنند. بنابراین این عرفان حقیقی است که هم روح را بالا می برد و به خدا و مقام قرب می رساند و هم فرد و جامعه را می سازد و تلقی مادی و الهی به جامعه می دهد. بر خلاف آن مکاتبی که جامعه را به سقوط و فقر و بیکاری می کشانند و همچنین افراد را منزوی و گوشه نشین و بیکار و بی عار تربیت می کنند.
پایان پیام/
نظر شما