خبرگزاری شبستان: احداث بوستان ولایت در منطقه 19 تهران و در محل قبلی پادگان قلعه مرغی، این روزها به یکی از اصلی ترین پروژه های شهری تهران تبدیل شده است. بوستانی که قرار است آلبوم افتخارات شهرداری تهران را در تصاحب عناوینی چون طویل تریتن تونل شهری، تنها پل کابلی سه پایه خاورمیانه یا بزرگ ترین آبنمای کشور کامل کند. در این میان شاید توجه به وضعیت اجرای دیگر پروژه های شهرداری تهران در مناطقی از شهر که در تقسیم بندی های مرسوم به عنوان حاشیه مطرح می شوند، خالی از لطف نباشد.
یکی از این موارد در مورد باقر شهر به وقوع پیوسته است. در ابتدا شاید ارتباطی بین منطقه حاشیه ای باقر شهر و مدیریت شهری تهران وجود نداشته باشد و این منطقه خارج از محدوده اختیارات آن ها به نظر برسد، ولی با نگاهی دقیق تر، تمایل شدید شهرداری تهران برای تحمیل فشارهای شهر از قبیل وجود صنایع، تخلیه زباله ها و ده ها مورد دیگر به این گونه مناطق پرده از این مسأله بر می دارد. تعاملی که در این میان وجود دارد یا لااقل بنا بود وجود داشته باشد، بدین صورت است که شهرداری در قبال اعمال فشارهایی از این دست به مناطق مذکور، تعهداتی را برای عمران و آبادانی آن ها به عهده می گیرد.
بنابر گفته کارشناسان امور عمرانی شهرستان، طبق توافقات صورت گرفته بین شورای شهر و شهرداری تهران، بنا شد به منظور حل معضل کمبود قبر در این منطقه و به منظور رفاه شهروندان تهرانی، منطقه ای نسبتا بزرگ از حریم باقر شهر در اختیار شهرداری قرار بگیرد و شهرداری نیز در قبال این موضوع، متعهد به ساخت بوستانی در حدود 40 هکتار گردید که در مقایسه با بوستان 220 هکتاری ولایت کوچک به نظر می رسد. با وجود همه این مسائل و اجرای کامل تعهدات از جانب باقر شهر، نکته حائز اهمیت پیشرفت 20 درصدی ساخت این بوستان در مدت دو سال از اجرای آن می باشد.
باقر شهر و به طور کلی مناطقی از این دست، با توجه به محرومیت بالایی که در آن وجود دارد و همچنین بار مشکلاتی که از طرف شهر تهران بر آن وارد می شود، نیاز شدیدی به اجرای این گونه پروژه ها دارد. در این بین شاید یکی از دلایل این بی مهری ها، نداشتن برد تبلیغاتی این پروژه ها برای مجموعه مجری باشد. از این نکته که بگذریم، وجود تعداد بالای پروژه های نیمه تمام شهرداری در مناطق به اصطلاح حاشیه ای، خود رکورد جالبی را به وجود آورده است. به عنوان مثال فقط برای منطقه ای مثل باقرشهر این رقم به 11 پروژه می رسد.
این معضل به قدری جدیست که می توان این مناطق را به کلکسیونی برای پروژه های نیمه تمام شهرداری تشبیه کرد. در این بین این سوال جدی به نظر می رسد که تا چه زمانی شهروندان تهرانی باید برای اجرای پروژه هایی با برد تبلیغاتی بالا، شاهد محرومیت خود از نیازهای اولیه باشند و پروژه های حیاتی محل زندگی خود را فدای این قبیل مسائل ببینند؟
پایان پیام/
نظر شما