به گزارش گروه مهدویت خبرگزاری شبستان، دنبال حق «خود» بودن یک چیز است طرفدار حق و عدالت بودن چیز دیگری است. خیلی ها که دم از حق و عدالت می زنند در واقع دنبال حق «خودشان» هستند نه اینکه دل شان برا حق و عدالت سوخته باشد.
صحبت از این بود که «ظلم فراگیر» بدون «آمادگی پذیرش عدالت» برای ظهور کافی نیست و به همین دلیل برخی از ظلم گریزی ها بی فایده است و علامت آمادگی ظهور نیست.
یک دسته از ظلم گریزی های بی فایده مواردی است که معلول جو و موج هستند. فرض دیگری هم برای ظلم گریزی های بی فایده وجود دارد به عنوان مثال شخصی با کلاه برداری یا گران فروشی پولی جمع کرده و خانه ای برای خودش ساخته است. بعد یک کلاه بردار یا شخص زورگوی دیگری آمده و خانه او را غصب کرده است.
آن شخص اول که دیگر دستش به جایی نمی رسد تا خانه اش را پس بگیرد حالا حق طلب شده و بگوید:«امام زمان کی می آید تا حق را به حق دار برساند؟» امام زمان برای اینگونه حق طلبی ها نمی آید.
باید به چنین حق طلبی گفت: تو که خود مدام به اطرافیان و جامعه ات ظلم می کنی و هر ظلمی را به این دلیل که ظاهرا به نفع دنیای توست می پذیری وپذیرفته ای، حالا تا ظلمی علیه خودت صورت گرفته ، حق طلب شده ای؟ این حق طلبی نیست، «حق خود طلبی» است.
اساسا دنبال حق «خود» بودن یک چیز است طرفدار حق و عدالت بودن چیز دیگری است. خیلی ها که دم از حق و عدالت می زنند در واقع دنبال حق« خودشان» هستند نه اینکه دل شان برا حق و عدالت سوخته باشد.
آنها تا جایی از حق و عدالت صحبت می کنند و حاضرند برایش مایه بگذارند که حق و منفعت خودشان در میان باشد.
این گونه حق طلبی هم به درد نمی خورد. همچنان که در غرب وقتی دم از حقوق بشر زده می شود غرض و نتیجه ، تقویت خودخواهی های انسان ها است نه تامین حقوق انسان ها.
حضرت امام (ره) در فرمایشی به خوبی به تفاوت حق طلبی و حق خود طلبی اشاره می فرمایند: « باید اشخاصی که می خواهند صحبت کنند ببینند که آیا حق را می خواهند برای حق؟ بزرگترین چیزی که انسان اگر آن را داشته باشد کمال بزرگ دارد این است که حق را برای حق بخواهد. از حق خوشش بیاید برای این که حق است و از باطل متنفر باشد برا یاین که باطل است. اگر حق به دست دشمنش هم اجرا شد این مالکیت را داشته باشد بر نفس خودش که آن حق را تعریف کند. و اگر باطل از فرزندش یا دوستانش وجود پیدا کرد این مالکیت را داشته باشد که از او تنفر داشته باشد و اظهار تنفر کند. کسانی که حق را برای حق می خواهند اندک اند، بسیار اندک. کسانی که باطل را برای باطل بودنش بغض بر آن دارند و تنفر از آن دارند اندک اند و بسیار اندک.»
حضرت آیت الله بهجت (ره) نیز در کلامی به تفاوت کسی که منتظر رسیدن به حق و نیاز خود است و منتظر حقیقی که منتظر برپایی حق است اشاره می فرمایند: «اشخاصی را می خواهند که تنها برای آن حضرت باشند کسانی منتظر فرج هستند که برای خدا و در راه خدا منتظر آن حضرت باشند نه برای برآوردن حاجات شخصی خود!»
برگرفته از «انتظار عامیانه، عارفانه، عالمانه» نوشته علیرضا پناهیان
نظر شما