نویسنده‌ها نمی‌توانند قصه‌گو باشند

به گزارش خبرنگار شبستان، دکتر هومن نامور، روانشناس و استاد دانشگاه امروز 23 بهمن در نشست قصه گویی و رشد مهارت های اجتماعی که در سالن یک کنفرانس کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار شد، گفت: قصه با داستان فرق دارد. قصه نویسنده ندارد اما داستان نویسنده دارد. قصه یک موضوعیت جمعی است که در طول زمان توسط جمع با زبان ها و تفکرات مختلف ساخته می شود. قصه زمان و مکان ندارد. قصه حتما یک قهرمان دارد یعنی حول یک موضوعی می چرخد. قصه ساده است و جزییات ندارد اما داستان می تواند پیچیدگی داشته باشد. قصه نوشتاری است. قصه حوادثش علت و معلولی نیست اما در داستان اتفاقات باید با هم ارتباط داشته باشد.

دکتر نامور با بیان اینکه موضوعیت قصه گویی دو بخش دارد، عنوان کرد: یکی قصه است که روایت می شود و دیگری قصه گوست. قصه گو باید ویژگی هایی دارد. هر کس نمی تواند قصه گو باشد. قصه گویی صرفا به خاطر تصویرسازی های بی بدیل مهم است. نویسنده ها نمی توانند قصه گو باشند ، می توانند داستان نویس باشند. قصه از دل زمان گذر می کند. قصه موضوعیتی جمعی است.

این روانشناس تصریح کرد: قصه به عنوان درمان قطعی محسوب نمی شود. نمی توان یک اختلال را با قصه رفع کرد. قصه می تواند به درمان کمک کند. بعد اجتماعی انسان به سه دسته قابل تقسیم است. ارتباط بین من و همسالان، ارتباط بین من و خانواده ام و ارتباط بین من و دیگران. هر چقدر ارتباط با همسالان، خانواده و دیگران تقویت شود ، به همان اندازه حمایت می تواند صورت گیرد. حمایت مهمترین شکل حضور اجتماعی افراد در بطن جامعه است. بالا بردن مهارت ها بیشتر می تواند برایمان حمایت بخرد. قصه می تواند مهارت اجتماعی را افزایش دهد. قصه باعث ایجاد خاطرات و یک اشتراک جمعی می شود.

وی با بیان اینکه راه های کسب آگاهی بی شمار است، اظهار داشت: علم یکی از این راه هاست. تجربیات فردی اولین جایی است که فرد می تواند با دنیا ارتباط برقرار کند. حواس پنج گانه به ما کمک می کند که درگیر تجربه شویم. اولین حسی که فعال می شود، حس شنیداری است و آخرین حسی که از کار می افتد، شنوایی است. تا الان مهمترین حس انسان برای دریافت پیام ،حس شنوایی است. یکی از مهمترین ابعاد رشد انسانی تا پیش از سه سالگی منطقا رشد هیجانی است. برای پختگی هیجانی، یادگیری تا لحظه مرگ اتفاق می افتد. رشد هیجانی کودک بسیار منوط به گفت و شنود مادرانه است. من معتقدم اگر بچه را قبل از سه سالگی در مهدکودک بگذارند، انگار او را به شیرخوارگاه آمنه فرستاده اند.

این روانشناس و استاد دانشگاه اذعان کرد: فیلم گرفتن از حوادثی مثل پلاسکو را یک آسیب می بینم. ما خودمان و همه وجودمان را زیر سوال می بریم. این کار یک بی اخلاقی اجتماعی گسترده است. یکی از کارهای قصه این است که برای رشد اجتماعی یک الگوی ذهنی به بچه می دهد. خیلی وقت ها قصه ها را اسطوره ها می سازند چون الگوهای مناسب نداریم .خودمان را به اسطوره ها وصل می کنیم. پلاسکو تخریب شد، ما دنبال یک قهرمان بودیم. اهواز را طوفان فرا گرفت و ما دنبال قهرمان بودیم. ضعف بشر، قهرمان می سازد. اگر ما به قصه هایی می پردازیم که می خواهیم برای بچه هایمان قهرمانانی بسازیم صرفا برای این است که خودمان احساس ضعف می کنیم. جایی که ضعف بشر آغاز می شود، قهرمان سازی می شود.

دکتر نامور قصه گویی را یکی از مهمترین فرهنگ های تصویرسازی دانست و افزود: ما باید آدم های عملگرا باشیم و برای اینکه عملگرا باشیم باید قصه هایی بسازیم. قصه ها باید واقعیت داشته باشند، قهرمان داشته باشند، باید همه نوع قصه ای بسازیم. قصه های جمعی با هم بسازیم و برای اشتراکات نسلی، آنها را المانی کنیم و المان های قصه های مهم مان را در در و دیوار شهر نشان دهیم. ما باید از طریق قصه در لحظه بودن را به بچه هایمان آموزش دهیم.