سنتی ماندگار در عزای شهدای دشت نینوا/زنان با شروه محلی محرم را گرامی می دارند

خبرگزاری شبستان: یاسوج

سابقه شادی و عزا، به درازای تاریخ حیات بشریت قدمت دارد. چرا که خود امری وجودی برای انسان بوده و هست.

لازمه عزا، وجود محبت قلبی است. به هنگامه مصیبت این محبت، چه نسبت به مصیبت دیده باشد چه نسبت به صاحب مصیبت، به هر حال سبب عزا خواهد شد.

بنا به اعتقادات و سنن، عزا بر مصیبتی خاص، می تواند در سطح «اجتماع» مطرح شود. آئین هایی از ابتدا برای آن، وضع شده و یا به مرور زمان، شاهد شکل گیری آئین هایی حول آن مصیبت و عزا باشیم.
 

در مراسمات آئینیِ عزاداری، اموری به عنوان نشانه عزا، با پذیرش همگانی، عمومیت می یابند که در همه نقاط با هم متفاوت هستند. گاه نوع آرایش صورت، نشان عزا می شود، گاه نوع رنگ لباس، حکایت از عزا دارد و گاه... .

در اسلام، اعظم مصیبت ها، مصیبت کربلاست و نشانه حقیقی عزا، «اشک» . گریه کردن بر مصیبت امام عشق، امام حسین(علیه السلام) و اهل بیت و اصحاب شان، آنقدر سفارش شده که «تَباکی» (۱) بر این عزا را هم موجبات اجر و ثواب دانسته اند. به هر حال، رابطه معرفت و محبت با درک مصیبت و سوز و اشک، رابطه ای مستقیم دارد.
 

قریب به نیمی از جمعیت ما، قشر زنان هستند. با این وجود، پوشش رسانه ای از آنان به نسبت کمتر است. در عزای زنان جنوبی، «شروه» (۲) جایگاه مهمی دارد. اما به هر حال،‌ در مصائب حضرت اباعبدالله(علیه السلام)، عزاداری زنان لُر، چگونه است؟

مراسمات مذهبی و عزاداری اهرمی قدرتمند است که توانایی ها و قابلیت های بی شماری دارد. در سایه این مراسم می توان حرکت های عظیمی آفرید و از آن بهره برداری های بسیار کرد.

نباید اهداف کلی نهضت عاشورا در پس این مراسم به فراموشی سپرده شود، چنان که امام خمینی(رحمة الله) می فرماید: «شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را، خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم برای سید الشهدا(علیه السلام). نه سید الشهدا(علیه السلام) احتیاج به این گریه ها دارد، نه این گریه خودش فی نفسه یک کاری از آن می آید.

و اما شور امام حسین(علیه السلام)، زن و مرد، بزرگ و کوچک و پیر و جوان نمی شناسد؛ هر کس به زبانی ابراز ارادت می کند.

هرکس با توجه به سنت و زبان و آداب خود مراتب احترام به جا می آورد. در منطقه ای از استان کهگیلویه و بویراحمد به نام منطقه زیلایی برای عزاداری امام حسین(علیه السلام) از دستمال های سیاه استفاده می کنند که به شیوه ای خاص در صفوف منظم به حرکت در می آید.

یکی از زنان نوحه می خواند که در زبان محلی به شروه(هوی هوی) معروف است و زنان چادرهای سیاه خود را همانند زمان سوگواری عزیرانشان به پشت سر می بندند و گوشه ای از آن را در دست می گیرند و به نوحه خوانی می پردازند.

۱. تباكي: خود را به گريه زدن؛‌ وانمود كردن به گريه بر مصيبت امام حسين(علیه السلام).
۲. شروه: اشعاري است در غم فراق و فوت متوفي،‌كه زنان جنوبي در مجلس عزا،‌ با صدايي بلند،‌حزين و آهنگين سر مي دهند.