به گزارش خبرنگار مسجد و کانون‌های مساجد خبرگزاری شبستان، آیت الله محمدتقی بافقی یزدی در سال ۱۲۹۲ (ه.ق) در روستای بافق، در ده فرسنگی شهر یزد دیده به جهان گشود.
او تا چهارده سالگی، تحت پرورش پدر خود قرار گرفت و سپس به یزد رفت تا تحصیلات حوزوی خود را آغاز کند به این ترتیب، مدت چهارده سال در یزد به تحصیل علوم دینی پرداخت، از جمله، کتاب «قوانین الاصول؛ میرزای قمی» را نزد «میرزا سید علی مدرس یزدی» فرا گرفت.
وی در ۲۸ سالگی به نجف مهاجرت کرد و از محضر استادان بزرگی چون «آخوند خراسانی؛ صاحب کفایه» و «سید محمد کاظم یزدی؛ صاحب عروه» «محدث نوری؛ صاحب مستدرک» و عرفای بزرگ معاصر خود مانند مرحوم سید احمد کربلایی، ملاحسین قلی همدانی و محمد بهاری همدانی استفاده کرد.
مرحوم بافقی پس از ۱۷ سال اقامت در نجف اشرف، به قم رفت و پس از تأسیس حوزه علمیه قم به دست «آیت‌الله عبدالکریم حائری یزدی» در اداره امور این حوزه بیشترین همکاری را با وی داشت، همچنین بازسازی و توسعه مسجد جمکران از دیگر فعالیت‌های آیت‌الله بافقی بود.
وی در احیاء فریضه امر به معروف و نهی از منکر بسیار تلاش کرد و زندگی وی سرشار از شجاعت و غیرت دینی بود که نقطه اوج این مجاهدت، مواجهه قاطع وی با خانواده رضا شاه بود که قصد داشتند بدون پوشش اسلامی وارد حرم حضرت معصومه (ع) شوند.
این عمل غیرتمندانه آیت‌الله بافقی به قدری بزرگ بود که شخص شاه خائن به همراه گارد ویژه خود از تهران به قم آمد وی را شخصا مورد ضرب و شتم شدید قرار داد و دستور زندان و تبعید این عالم دینی را صادر کرد.
با پیگیری آیت‌الله حائری، مرحوم بافقی پس از شش ماه از زندان آزاد و به شهر ری تبعید شد اما تبعید هم او را از فعالیت و پیکار با ستم باز نداشت و اگرچه تحت نظر بود، به طور پنهانی و به وسیله نماینده‌ها و فرستاده‌های خود، خدمات و فعالیت‌هایی را پی می‌گرفت.
این عالم دینی در مقابله با سیاست‌های دولت، به گوشزدهای شفاهی قانع نبود، با وجود این که سراسر کشور را خفقان گرفته بود، با نوشتن نامه‌های تند و صریح به رضاخان، او را از اعمال زشت و منکر برحذر می‌داشت، وی در این نامه‌ها، حتی کوچک‌ترین تعارفات معمول و احترام‌های رسمی را در مورد رضاخان رعایت نمی‌کرد.
سال‌های پایانی عمر مرحوم بافقی در شهر ری و در جوار آستان مبارک حضرت عبدالعظیم (ع) سپری شد، صفای باطن، تقوا و روحیه مردمی از ویژگی‌های بارز وی بود.
نظر شما