حضرت علی بن حمزه (ع) نگینی بر تارک شیراز

خبرگزاری شبستان // فارس

استان فارس به گفته مسئولان اداره کل اوقاف و امور خیریه بیش از یک هزار و 400 امامزاده جلیل القدر را در خود جای داده است، آنان نورهایی هستند برای این استان و حتی کشور، از حضرت احمد بن موسی (ع) به عنوان گل سر سبد این بزرگواران گرفته تا امامزادگانی که در کوچه پس کوچه های شیراز قرار گرفته اند و هیچ کس آنان را به درستی نمی شناسد، همه این بزرگواران مایه نورند و رحمت.

حضرت علی ابن حمزه (ع)، نوه حضرت امام موسی کاظم (ع) یکی از این بزرگواران است که در شیراز مدفون است؛ مضجع شریفش از حرم های مقدس و پراحترام استان فارس و شهر شیراز بوده، نسب امامزاده جلیل القدر حضرت علی بن حمزه بن موسی بن جعفر بن محمد بن علی بن الحسین بن علی بن ابی طالب (ع) بدینگونه است که نسب شریفش با یک واسطه به امام موسی کاظم (ع) منتهی می شود.

ایشان نوه امام موسی کاظم (ع) و دارای عموهای بزرگواری چون حضرت امام رضا (ع)، احمد بن موسی (ع) و قاسم بن موسی (ع)می باشد، آن حضرت از شاخه طوبایی است که از شجره طیبه امامت و ولایت روئیده و منشا شفای دل ها و خیر کثیر و برکات عظیم است.

جناب حضرت حمزه بن موسی (ع) در شهر ری مدفون است و حضرت شاه عبدالعظیم حسنی (ع) از زائران و علاقمندان آن جناب بوده است و به همین دلیل حضرت شاه عبدالعظیم (ع) را در کنار این بزرگوار به خاک سپرده اند.

علمای انساب از جمله ابونصر بخاری، شیخ شرف عبیدلی و ابوالحسن عمره در قرون سوم تا پنجم قمری نوشته اند که حضرت علی بن حمزه (ع) فرزندی نداشته است، شاید کمتر امامزاده ای باشد که علمای انساب و بزرگان رجال تصریح به محل دفن او در مکان خاصی کرده باشند، متاسفانه درباره اکثر حرم های مطهر مشهور ایران چند نقل قول وجود دارد، خوشبختانه درباره حضرت علی ابن حمزه بن موسی الکاظم (ع) اتفاق و اجماع علمای انساب بر این است که وی در این مکان مقدس آرمیده است.

روایت شده در آن زمان که بنی عباس به تعقیب علویون در تمام بلاد ایران پرداختند، حضرت علی بن حمزه (ع) به همراه تعدادی از نزدیکان خود جهت زیارت مضجع شریف عموی خود حضرت امام رضا (ع) در سال 220 هجری قمری (زمان حکومت معتصم عباسی) به شیراز آمد و در جنگی که میان عمال عباسی با حضرت و یارانش در منطقه ارژن نزدیک شیراز در گرفت لشکر حاکم عباسی در فارس (قلتغ خان) شکست خورده و عزیمت کردند، پس از تجدید قوا عباسیون از تاریکی شب استفاده کرده و به حضرت و همراهانش حمله ور شدند و متاسفانه همراهان حضرت در صحرا پراکنده و برخی نیز شهید شدند.

آنگاه حضرت علی بن حمزه (ع) که در این درگیری جراحات سختی برداشته بود، به یکی از غارهای کوه شمالی که در آن چشمه آبی نیز وجود داشت مراجعت و در آنجا به طور مخفیانه زندگی می کرد، گویند این همان غاری است که بعدها ابن باکویه برای انزوای خود (به یمن و برکت وجود مقدس حضرت علی بن حمزه (ع) که در آن غار زندگی می کرده) به عنوان محل زندگی خود انتخاب کرده و امروزه به "باباکوهی" شهرت دارد، آن حضرت با فروش هیزم امرار معاش می کرده و در یکی از روزها که عمال عباسی که در تعقیب حضرت بوده با چهره نورانی و خالی که در صورت آن حضرت مشاهده می کند، ایشان را شناسایی کرده و به عمال عباسی خبر می دهد.

و آنگاه که از ایشان پرسیدند: نام تو چیست؟ فرمود: علی؛ نام پدرش را پرسیدند، فرمود: حمزه؛ از جدش پرسیدند، فرمود: موسی، آنگاه عمال عباسی از مرکب پیاده شدند و به حضرت حمله ورشده، چون حضرت مسلح نبود ماموران عباسی پس از هجوم ناجوانمردانه ایشان را زخمی و سپس سر مبارکش را از بدن جدا کردند، مورخین در کتاب های مختلف بخصوص کتاب "هزار مزار" و کتاب "علم انساب" اثر ابونصر بخاری می نویسند: "حضرت به لطف الهی از جا برخاست و سرمبارکش را برداشت و به راه افتاد و رسید آنجا که مزارش قرارگرفت بر زمین افتاد و تا چند روز از لبانش جمله مقدس لا اله الا الله شنیده می شد و اکنون آستان مقدسش زیارتگاه و باب الحوائج حاجتمندان است." در برخی از نقل ها آمده است ایشان پس از شهادت سر خود را برداشته و در پی قاتل خود تا مکان فعلی آرامگاه رفته و در آنجا به زمین افتاده است و مامورین عباسی نیز سر ایشان را به بغداد فرستاده اند و در رابطه با ایشان گویند که حافظ شیرازی از زائران آن حضرت بوده است و بیت شعری نیز در این رابطه دارد.

آنطور که مورخین می نویسند حضرت در سال 190 هجری در مدینه متولد شده و در سن 30 سالگی در 23 محرم الحرام سال 220 هجری در شیراز به شهادت رسید، که همه ساله محبان اهل بیت (ع) در روز شهادت این بزرگوار در آستان مقدسش به سوگ می نشینند، در ایام سال تعداد کثیری از مردم کشورهای اطراف به ویژه عربستان و امارات و مردم متدین ایران از شمال تا جنوب و از شرق تا غرب به آستان مقدس حضرت جهت رفع گرفتاری و مشکلات خود مراجعه کرده و از لطف خداوند سبحان با دست پر این آستان را ترک گفته اند.

گفته می شود، عضدالدوله دیلمی بر آن قبر بقعه ای ساخت و دختر سید شریف زید بن اسود را نیز به زنی گرفت و چون زید مرحوم شد او را در نزدیکی علی بن حمزه (ع) دفن کردند که اکنون این مقبره در شیب جنوبی پل دروازه اصفهان در سمت غربی خیابان قرار گرفته است، زید بن اسود به هشت واسطه نسبش به امام حسن (ع) فرزند امام علی (ع) می رسد.

در ورودی بقعه شاه میر علی بن حمزه اگر چه کهنه و فرسوده شده ولی از نظر کنده کاری نمونه ای از ذوق و هنر مردم شیراز است. پس از عبور از دهلیز در محلی که وارد صحن می شوند بر بالای درگاه، سنگ سرخ رنگی نصب شده که کتیبه بسیار زیبایی به خط ابراهیم سلطان فرزند شاهرخ تیموری بر آن قرار گرفته است.

طرح توسعه حرم مطهر حضرت علی بن حمزه(ع) از سال 1385 با همت هیئت امنا حرم مطهر و اداره کل اوقاف و امور خیریه فارس با زیربنای 10 هزار متر مربع در سه جلسه آغاز شده است که هم اکنون با پیشرفت فیزیکی مناسب تعدادی از بخش های آن مورد استفاده مردم قرار گرفته است.

در طرح توسعه حرم مطهر حضرت علی بن حمزه (ع) که با هدف خدمت به زائران و مجاوران حضرت شامل مسجد، دارالقرآن، دار الشفا، حوزه علمیه، کتابخانه، قرائت خانه، مرکز مشاوره، کانون فرهنگی و پایگاه مقاومت بسیج است که هم اکنون دار القرآن به بهره برداری رسیده است و مسجد نیز در مرحله نازک کاری است، هزینه های احداث بناهای ذکر شده در طرح توسعه حرم مطهر از نذورات مردمی، مصوبات سفر رییس جمهوری و کمک های اداره کل اوقاف و امور خیریه فارس تامین شده است که تا کنون بیش از 20 میلیارد ریال هزینه در برداشته است و برای تکمیل آن به 35 میلیارد ریال دیگر نیاز است.

در بیان بزرگی ایشان همین بس که حافظ شیرازی می فرماید:

سر آن کشته بنازم که پس از کشته شدن // سر خود گیرد و اندر پی قاتل برود

پایان پیام/