پدرم هنرمند جست وجوگری بود

به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از روابط عمومی انجمن هنرمندان مجسمه ساز ایران؛ «هامون وزیری مقدم» در برنامه بر گفتگو بر مدار مجسمه گفت: پدرم بارها با اتومبیل شخصی به اروپا و ایتالیا سفر کرد، اما از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۸۵ در ایران ماند. در سال 1985 ما یک سفری به ایتالیا داشتیم. بعد از مدتی پدرم تنهایی به ایران برگشت و در این سفر ضربه مهلکی به او خورد. پدرم در نیاوران خانه ای سه طبقه ساخته بود. در چند هفته‌ای که ما در ایتالیا بودیم همسایه‌ها ریخته بودند داخل خانه و همه چیز را به هم ریخته بودند و بسیاری از آثارش را دزدیده بودند و آثاری که با خود نتوانسته بود ببرند شکسته بودند. 26 سال طول کشید تا پدرم توانست خانه را پس بگیرد. بعد از آن زندگی ما عوض شد و پدرم تصمیم گرفت برای همیشه به ایتالیا برود. پدرم م  نقاشی  و مجسمه های که آسیب جدی دیده بودند را به بیابان برد و سوزاند و تمام این اتفاقات ناخوشایند او را آزار دادند.

او افزود: با این که از دوران کودکی همواره شاهد کار کردن پدرم در خانه بودیم، اما پدرم دوست نداشت که ما وارد دنیای هنر شویم. شاید به دلیل سختی ها و فراز و فرود زندگی اش بود که دوست نداشت که ما هم به صورت حرفه ای هنرمند شویم.از این رو من خیلی دیر هم به اهمیت آثار و جایگاه او در هنر معاصر ایران پی بردم بردم. شاید اگر خیلی زودتر این اتفاق افتاده و پدرم به من اجازه داده بود زودتر می توانستیم بنیاد او را راه اندازی کنیم.

 او افزود: شکل گیری و راه اندازی بنیاد محسن وزیری مقدم در رم مهمترین اتفاقی بود که در سال 2017 برای  پدرم و هنر مدرن ایران اتفاق افتاد، برپایی نمایشگاه در ایتالیا و انتشار کتاب "یادمانده ها" از نخستین فعالیت ها ما در بنیاد وزیری مقدم بود. بدون اغراق کتاب "یادمانده ها" از معدود کتاب هایی است که توسط خود هنرمند درباره زندگی اش نوشته است. پدرم خاطراتش را از زمان کودکی تا سال های پایانی عمرش  در این کتاب نوشته است. سال ها پیش پدرم انتشار این کتاب را به ناشری سپرد و او نتوانست آن گونه که باید تعهدات خود عمل کند و زمانی که کتاب منتشر شد پدرم اجازه پخش کتاب را نداد و ناشر را واداشت که تمام نسخه های کتاب را خمیر کند. 

او افزود: در سال 2014 تصیم گرفتم که برای انتشار این کتاب اقدام کنم و با نشر نظر وارد گفت وگو شدم. ناشر نیز به تهعدات خود عمل کرد و چون مطالب کتاب آماده بود، ناشر خیلی زود توانست کتاب را منتشر کند و آخرین آرزوی محسن وزیری مقدم را برآورده کند. پدرم با انتشار این کتاب گویی می خواست نقطه پایان بر فعالیت هنری اش را بگذارد.

مدیر بنیاد وزیری مقدم ادامه داد: پدرم این کتاب را به همه دانشجویان و هنر دوستان تقدیم کرده است و با مطالعه این کتاب می توان با زوایای عجیب و غریبی از تاریخ معاصر هنرهای تجسمی ایران آشنا شد و تصویر روشنی از محسن وزیری مقدم از ورای خاطراتش دید. در حال حاضر نیز آرشیوی از نامه ها، اتودها، طراحی ها ودست نوشته های پدرم در بنیاد موجود است. امیدواریم به مرور بتوانیم این اسناد را به نمایش بگذاریم.

او درباره نقاشی های شنی گفت: پدرم در سال 1959 برای نخستین بار نقاشی شنی کشید و دو سال برای نهایی کردن ایده هاش برای نقاشی شنی زحمت کشید و همه نگاه ها را متوجه خود کرد. نقاشی شنی به تنهایی قابلیت این را داشت که پدرم تمام تمرکزش را معطوف به آن کند، اما پدرم آدم تجربه گرایی بود و هیچ وقت دوست نداشت همچون برخی هنرمندان شناخته شده تنها یک ایده را دنبال کند.او در دهه های پایانی عمرش در مقطعی دوباره به خلق نقاشی شنی روی آورد.

وزیری مقدم همچنین درباره مجسمه های مفصلی گفت: در حال حاضر تعداد مجسمه های مفصلی یا حرکتی پدرم بسیار محدود است، سه مجسمه های مفصلی در موزه هنرهای معاصر و چند مجسمه نزد مجموعه داران است و چند مجسمه نیز در بنیاد نگهداری می شود. برخی از این مجسمه ها در گذر زمان توسط موریانه آسیب دیده بودند که پدرم آن ها منهدم کرد.

او همچون درباره مجسمه های استیل پدرش گفت: پدرم زمانی که در پاریس بورسیه شده بود با نوعی استیل براق آشنا شد و از این فلزها برای ساخت مجسمه هایش استفاده کرد. زمانی که جشن هنر شیراز در حال برگزاری بود پدرم این مجسمه ها را برای نمایش به شیراز فرستاد. برگزار کنندگان تصور کرده بودند که این مجسمه ها دکور هستند و آن ها را روی هم گذاشته بودند و زمانی که مجسمه را به تهران برگردانند این مجسمه ها آسیب جدی دیده بودند. پدرم بعدها تعدادی از آن ها را که قابل تعمیر بودند بازسازی کرد و در حال حاضر تنها سه مجسمه از این مجموعه در بنیاد موجود است.

او درباره تاثیر شالویا بر زندگی هنری پدرش گفت: با این که شالویا یکی از هنرمندان مهم دنیا به شمار می رود باید شناخته نشده است، آشنایی با او در زندگی هنری پدرم تاثیر بسزایی گذاشت.

او همچنین درباره همکاری که با پدرش در سال های پایانی عمرش داشت، گفت: پدرم در سال های پایانی عمرش به من اجازه داد که هنگام خلق آثارش کمی به او نزدیک شوم. او با وجود بیماری برای ساخت آثارش هرگز اجازه نمی داد کسی به او کمک کند. 

 او افزود: پدرم عاشق موسیقی کلاسیک بود و هنگام ساخت آثارش همواره موسیقی هم گوش  می داد. اما عاشق ویلون بود ولی پدرش به او اجازه نداد که دنبال موسیقی برود. برای همین من و برادرم را از کودکی کلاس موسیقی گذاشت. من با این که کلاس ویلون و پیانو رفته ام و سال ها ساز می زدم اما خودم موسیقی حرفه ای را رها کردم اما برادرم موسیقی خوانده و گروه موسیقی دارد و در این حوزه فعالیت می کند.کمک من به او تنها در این حد بود مواد و متریالی که مورد نیازش بود را برایش فراهم کنم.

پسر محسن وزیری مقدم درباره خصوصیات رفتاری پدرش  گفت: پدرم اخلاق و رفتارهای خودش را داشت و هرگز نمی خواست در زندگی و کار کاری کند که باورهایش را خود زیر سوال ببرد. برای پدرم خانواده اش بسیار اهمیت داشت و همواره تلاش می کرد تا جایی که می تواند عاملی موجب ضربه زدن به خانواده اش نشود. زندگی به او یاد داده بود برای رسیدن به هدف هایش بجنگد.