در این دستور همگانی، آیه میفرماید: «در جهاد که آینده‌ی شما و حیات اجتماعی‌تان و نیز پیشرفت فکر و هدف شما و ادامه‌ی راهتان بسته به آن است، چنین بهانه‌های جزئی و کوچک را موردِ نظر قرار ندهید و سبُک و سنگین در این راه قدم بردارید، که این برای شما بهتر است.»
اینجا آیه‌ی قرآن روی همین نکته‌ی حسّاس که معمولاً پای همه آنجا لنگ است، دست میگذارد؛ یعنی شما با همین گرفتاری‌هایی که دارید، باید حرکت کنید.
همچنین رهبر انقلاب پیرامون تفسیر آیات الهی و نپذیرفتن مسئولیتهای پرمخاطره جامعه اسلامی نشانه بی‌ایمانی است فرمودند: آیه درباره‌ی افراد به‌ظاهر مسلمانی است که در هنگام اعزام به جنگ تبوک خدمت پیغمبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) آمدند و گفتند: «یا رسول‌الله! به ما اذن بده که در مدینه بمانیم و به جنگ نیاییم.».
اذن خواستن برای ترک جهاد در موقعیّتی که حضور همه لازم بود، خودْ دلیلی آشکار بر بی‌ایمانی آنان بود. پیغمبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) با اذن دادن به آنها کاری کرد که آنان بی‌ایمانی خود را در خارج هم عملاً ثابت نمایند؛ چراکه وقتی جامعه‌ی اسلامی برای به منزل رساندن بار امانت الهی نیاز به مجاهدت عدّه‌ای از مسلمانان با مال و جان دارد تا بتواند دستاورد‌های خود را به نسل بعد تحویل دهد، همه باید بروند و مسئولیّتهای پرمخاطره را بپذیرند، و این مطلبی است که عقل خود آنها و نیز آیاتی از قرآن، که آن را از پیغمبر(صلّی‌الله‌علیه‌وآله) شنیده بودند، گواه آن است.
در چنین موقعیّتی اجازه خواستن برای ترک این مسئولیّت عظیم نشان میدهد آنان مردِ عمل به مسئولیّتهای بزرگ نبوده‌اند؛ لذا در آیه‌ی بعد فوراً میفرماید: آنان که به خدا و روز جزا ایمان آورده‌اند، برای معاف شدن از جهاد با مال و جان، از تو اجازه نمیخواهند: «لا یَسْتَأْذِنُکَ الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِاللهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ أَنْ یُجاهِدُوا بِأَمْوالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ».
نظر شما