نان از دل سنگ

خبرگزاری شبستان – مازندران/سودابه احمدپور ملکشاه؛ عده ای از بانوان به دلیل فوت سرپرست و بد بیاری تحت پوشش این نهاد قرار گرفته، و برخی دیگر بنا بر دلایلی پس از طلاق و جدایی از سرپرست زیر مجموعه کمیته امداد امام خمینی(ره) خواهند شد تا با کمک‌های موردی امورات زندگی را بچرخانند.

اشتغال برای زنان سرپرست خانوار امری اجتناب‌ناپذیر است؛ در واقع داشتن یک شغل مناسب را نمی‌توان جدای از زندگی آنها در نظر گرفت زیرا این زنان بعد از مرگ همسرشان یا طلاق نان آور خانواده محسوب می‌شوند.

۴۷ هزار زن سرپرست خانوار در استان مازندران تحت پوشش کمیته امداد استان قرار دارند ، وبا توجه به اینکه در سال‌های اخیر به دلیل مشکلات زیاد اقتصادی و نرخ بالای تورم، مستمری پرداختی ماهیانه این نهاد به مددجویان مکفی نیست، کمیته امداد با اجرای طرح خوداشتغالی مددجویان و با در اختیار قرار دادن تسهیلات سعی بر خودکفا کردن بخشی از مددجویان توانمند را دارد.

در استان مازندران افراد توانمند زیادی مایل به ایجاد شغل، در این بخش بودند، یکی از این افراد بانویی مطلقه است که فکر می‌کرد بی‌سرپرست شده و پس از جدایی با موجی از نگرانی‌ها مواجه شد، ولی با تکیه بر استعدادهای ذاتی توانست خوداشتغالی و کارآفرینی انجام بدهد.

«طیبه بایی» ۳۴ ساله، اهل بهشهر استان مازندران است. از امید به زندگی در پس خودکفایی به خبرنگار شبستان می‌گوید، پنج سال پیش بنا بر دلایلی از همسرم جدا شدم با وجود اینکه فرزندی نداشتم چون منزل محل سکونتم استیجاری بود برای گذراندن امورات زندگی به مشکل بر خوردم.

وی ادامه می‌دهد؛ من که از سال ۹۰ پس از شرکت در یک دوره آموزشی ساخت بدلیجات کم و بیش این کار را در خانه انجام می‌دادم، دو سال پیش با خودم گفتم چه خوب است از وام خوداشتغالی ۲۰ میلیون تومانی کمیته امداد امام خمینی(ره) بهشهر بهره گرفته و برای خودم مغازه‌ای کوچک باز کنم.

بایی ابراز می کند؛ از این رو برای دریافت وام ثبت نام کرده و اقدامات لازم را اجرا کردیم، تا اینکه مغازه  کوچک خودم را با دریافت وام ۲۰ میلیون تومانی و بازپرداخت پنج ساله باز کردم، زیورآلات ساخته دست خودم شامل؛ بدلیجات ساخته شده از برنج و مس، انگشتر مسی و سنگ های تزیینی را به‌فروش می‌رساندم‌.

 این بانوی موفق با اشاره به اینکه اوضاع کسب و کارم بسیار خوب بود، می‌گوید؛ در ماه در چند نمایشگاه هم شرکت کرده و تولیداتم را به فروش می‌رساندم، تا اینکه به شیوع ویروس کرونا برخوردیم.

وی یادآور می شود؛ پس از شیوع این ویروس دست از تلاش برنداشته و کارگاه کوچک انفرادی در خانه ام آماده کردم، و مغازه را به یکی از دوستانم برای کار در بخش فروش واگذار کردم، در حال حاضر مشتری‌های ثابت خودم را دارم و از طریق حضوری و غیرحضوری تولیداتم را به فروش می‌رسانم.

بایی که معتقد است روی پای خودش ایستاده، با افتخار ادامه می دهد؛ خدا را شکر اوضاع کسب و کارم از دوران زندگی مشترک هم بهتر است چرا که خرج خورد و خوراک را هم به زور داشتیم، ولی الان در ماه حدود ۵۰۰ تکه زیورآلات تولید می‌کنم که البته کاری سخت، حساس و مردانه است.

این کارآفرین گفت: زیورآلات تولیدی دست خودم با نام متوتا به معنی ماهی کوچک در بهشهر تبدیل به یک برند شده است که بسیاری از علاقمندان به بدلیجات آن را می‌شناسند، البته  روز به روز هزینه مواد اولیه افزایش چند برابری پیدا می‌کند و این کار را سخت‌تر خواهد کرد.

وی به افتتاح آموزشگاه در این بخش فکر می‌کند و می‌گوید؛ باوجود اینکه می‌دانم افتتاح آموزشگاه هزینه بردار است ولی امیدوارم با پایان دوره بازپرداخت وامم بتوانم از تسهیلات تکمیلی این نهاد استفاده کنم وبا باز کردن آموزشگاه به افزایش خوداشتغالی در این بخش کمک کنم.

به گزارش شبستان، تولید در شرایط اقتصادی امروز چه محدود و چه انبوه سخت و طاقت فرسااست و غیرتی مردانه می‌خواهد که بسیاری از بانوان ما این ویژگی را دارند، که افزایش سیاست های حمایتی از این قشر تحت عناوین و طرح های مختلف مانند واگذاری وام های بلندمدت، اشتغالزایی و ... علاوه بر کاهش جمعیت مستمری بگیر و تبدیل آنان به افرادی خودکفا، از انواع معضلات و آسیب های اجتماعی ناشی از فقر نیز می کاهد. به امید حمایت‌های بیشتر مسئولان از این قبیل افراد که فشار زیادی را متحمل می‌ شوند.