امروز۲۷ ذی الحجه سالروز مرگ مروان آخرین خلیفه بنی امیه

به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان، امروز 27 ذی الحجه در تقویم شیعه مصادف است با سالروز مرگ مروان حمار آخرین خلیفه بنی امیه، ‌واقعه حره است. در ادامه به صورت کامل اتفاقات و وقایع این روز در تاریخ آورده شده است.

 مرگ مروان

در این روز در سال 133 ه. مروان بن محمد بن مروان بن حکم معروف به مروان حمار آخرین خلیفه بنی امیه کشته شد و دولت هزار ماهه بنی امیه منقرض شد.

بعد از قیام بنی عباس به ریاست سفاح، عبدالله بن علی عموی خویش را برای جنگ با مروان فرستاد. مروان به بوصیر که نواحی فیوم در مصر بود، گریخته بود؛ در طول مسیر هر کس از بنی امیه را که می دیدند، می کشتند. در کنار نهر اردن جماعت بسیاری را کشتند و روی آنها سفره انداختند و غذا خوردند. عبدالله عموی سفاح گفت: هرچه انجام دهیم، تلافی روز شهادت حسین بن علی (ع) نمی شود.

از آنجا عده ای را همراه با عامر بن اسماعیل برای دفع شر مروان فرستاد. در بوصیر مروان را در کلیسایی سر بریدند و زبان او را قطع کردند و زبانش را گربه ای خورد. جالب اینکه روز قبل مروان زبان غلامی را قطع نموده بود و همان گربه خورده بود. سپس زن و بچه او را اسیر کرده نزد سفاح فرستادند. بعضی این واقعه را در 21 این ماه ذکر کرده اند.

واقعه حره

در این روز واقعه حره در چهارشنبه سال 63 به وقوع پیوست که تعبیر روایت سه روز به آخر ذی الحجه مانده 27 یا 28 است.

در این روز بود که به امر یزید ملعون قتل و غارت اهل مدینه صورت گرفت و پس از کشتن بیش از 4000 نفر، مسرف (مسلم) بن عقبه اموال و زنان اهل مدینه را تا سه روز بر لشکر خود مباح کرد. این واقعه مشهور به واقعه حره است و دو ماه و نیم قبل از مرگ یزید ملعون اتفاق افتاده است.

 وفات علی بن جعفر (ع)

در این روز در سال 210 ه علی بن جعفر (ع) وفات کرد. امامزاده جلیل القدر جناب علی بن جعفر الصادق (ع) سیدی بزرگوار، شدید الورع، کثیر الفضل و عالمی عامل و یکی از بزرگترین روات موثق شمرده شده است. او امام صادق و حضرت موسی بن جعفر و امام رضا و حضرت جواد (ع) را درک نموده است.

جناب علی بن جعفر (ع) از سایر برادران خود کوچک تر بود و پس از فوت پدر بزرگوارش همواره ملازمت برادر خود حضرت موسی بن جعفر (ع) را اختیار کرده بود. معالم دین و احادیث بسیاری از آن حضرت اخذ نموده و روایت می کرد که از جمله آنها کتاب مسائل علی بن جعفر است. همچنین مسائل الحلال و الحرام و المناسک منسوب به آن بزرگوار است.

احترام علی بن جعفر به مقام امامت

محمد بن حسن عمر می گوید: مدت 10 سال در مدینه طیبه محضر علی بن جعفر (ع) را درک کرده احادیثی را که از برادر خود حضرت موسی بن جعفر (ع) اخذ نموده بوده، شنیده و می نوشتم. روزی خدمتش بودم که حضرت جواد (ع) وارد مسجد پیامبر (ص) شد. علی بن جعفر (ع) تا آن حضرت را دید از جای برخاست و بدون کفش و رداء به خدمتش شتافت و دست او را بوسید و او را تعظیم و تکریم نمود. آن حضرت فرمودند: عمو بنشین، خداوند تو را رحمت کند. علی بن جعفر (ع) فرمود: آقای من، چگونه بنشینم با اینکه شما ایستاده اید.

هنگامی که آن حضرت به او اجازه فرمودند، به جای خود بازگشت و در مجلس نشست. اصحابش او را سرزنش کردند که تو عموی پدر او هستی! چگونه با وی این سان معامله می کنی؟ علی بن جعفر (ع) فرمود: ساکت شوید! پس دست او را بالا برد و محاسن خود را گرفت و فرمود: حق تعالی مرا با این محاسن اهلیت امامت نداده ولی این جوان را اهلیت بخشیده و امامت را به او تفویض فرموده، با این حال چگونه فضل او را انکار کنم و چگونه به او احترام نگذارم، با اینکه من بنده او هستم.

از این روایت پیداست که آن جناب تا چه حدی نسبت به امام زمان خود معرفت داشته و از جمله رواتی است که تمامی علماء رجال ایشان را ستایش بلیغ نموده اند.

مسافرت های علی بن جعفر

مسکن آن جناب در قریه عریض در چهار میلی مدینه طیبه بوده است و از این جهت به آن حضرت عریضی مدنی گویند، و فرزندان او را عریضیون می خوانند. نسل آن حضرت از چهار پسرش محمد و احمد و حسن و جعفر است.

علی بن جعفر (ع) در عریض یا مدینه بود که اهل کوفه از ایشان درخواست کردند در کوفه نزول اجلال فرمایند. آن حضرت قبول فرموده و چندی در کوفه به نشر معالم دین و احادیث سید المرسلین و ائمه هدی (ع) پرداخت. بعد از چندی مردم قم از ایشان خواستند به قم تشریف فرما شوند. آن بزرگوار از کوفه به قم مهاجرت فرمود و در قم ماند تا به رحمت الهی پیوست و در خارج قم نزدیک دروازه جنوبی (قدیم) دفن شد.

در دو مکان دیگر قبری منسوب به ایشان وجود دارد: یکی در عریض یک فرسخی مدینه و دیگری در خارج شهر سمنان.

مسعودی روز وفات آن حضرت را ۲۷ ذی الحجه و سال وفات را ۲۳۳ ه و عمر آن حضرت را ۷۲ سال می داند.