رجب؛ اولین ماه از فصل بهار خودسازی

برای هر چیز بهاری است و بهار خودسازی ماه های رجب و شعبان و رمضان؛ رجب طلیعه این بهار است که اگر آن را خوب سپری کردیم امیدِ بیشتری برای بهره مندی از شعبان و به دنبال آن ماه رمضان خواهیم داشت.

خبرگزاری شبستان- کرمان

 

 

بهار که از راه می رسد خودبخود حس نشاط و شادابی آدمی را فرا می گیرد، او را امیدوار می کند، به تکاپو می اندازد و او را از سرمای سخت زمستان نجات می دهد و خورشید گرمابخش روزهای تازه را از پنجره دل ها به روی همگان یکسان می تاباند.

 



برای هر چیز بهاری است و بهار خودسازی ماه های رجب و شعبان و رمضان؛ رجب طلیعه این بهار است که اگر آن را خوب سپری کردیم امیدِ بیشتری برای بهره مندی از شعبان و به دنبال آن ماه رمضان خواهیم داشت.
 

 


چه زیبا گفته است شاعر" سالی که نکوست از بهارش پیدا است"

 


طی یکسالی که گذشت، کرونا جان خیلی ها را گرفت، چه بسا ناگهانی و بی هیچ مقدمه ای؛ جدای از کرونا، عمر خیلی ها به ماه رجب امسال نرسید، همان هایی که مثل ما و شما امیدها بسته بودند تا  یک بار دیگر هم که شده ماه رجب را درک کنند.

 



حالا اما این فرصت در اختیار ما است؛ همانگونه که امام علی علیه السلام فرمود: «الفُرصَه تمُّر مرِّ السَحاب فانتَهِزوا فُرَصَ الخَیّر/ فرصت مانند ابر از افق زندگی می‌گذرد، مواقعی که فرصت‌های خیری پیش می‌آید غنیمت بشمارید و از آن‌ها استفاده کنید»




این همت ماها است تا چگونه با این ماه عظیم الشان برخورد کنیم که "گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست"

 



برای ماه رجب علما و عرفا توصیه های فراوانی دارند؛ از اعمال وارده در مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی گرفته تا المراقبات میرزا جوادآقا ملکی تبریزی... اما آنچه در این میان از همه بیشتر مورد توجه است؛ مراقبت است. مراقبت روحی و رفتاری.

 




آدمی باید از خویش مراقبت کند هم در برابر خواهش های درونی و هم در برابر تهاجمات بیرونی که می خواهد روح او را دچار فرسایش و عمل او را دچار نقصان کند.

 



مراقبت اگر نباشد حاصل همه تهجدها و عبادات هیچ است زیرا دارایی هنگفتی به ثمن بخس از دست می رود.

 



یکی از سهل الوصول ترین راه ها برای بهره مندی از اوقات شریفی چون ماه رجب تمرین توجه قلبی به خدا است که به معنی واقعی کلمه همواره او را در نظر داشته باشیم.

 



شهید چمران در دست نوشته های خود می نویسد " ای مادر هنگامی كه فرودگاه تهران را ترک می گفتم و تو حاضر شدی و هنگام خداحافظی گفتی «ای مصطفی، من تو را بزرگ كردم، با جان و شيره خود تو را پرورش دادم و اكنون كه می روی از تو هيچ نمی خواهم و هيچ انتظاری از تو ندارم، فقط يک وصيت می كنم و آن اين كه خدای بزرگ را فراموش نكنی»




در کنار این توجه؛ پیدا کردن عیوب خویش و تلاش برای رفع آن ولو اینکه تا رجب سال آینده موفق به رفع حتی یک مورد از این عیوب شویم از دیگر موارد سهل و دست یافتنی است.


 

کد خبر 1026706

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha