سیاست «مشت آهنین» میراث استعماری انگلیس برای آل خلیفه

خبرگزاری شبستان، جهان اسلام: « دکتر سعید الشهابی» مخالف بحرینی با انتشار گزارشی در پایگاه خبری « opendemocracy » درباره وضعیت امنیتی و سیاسی در بحرین پس از شیوع ویروس کرونا، نوشت: شیوع بیماری کرونا در زندان مرکزی جو موجی از خشم مردمی و نگرانی بین المللی به همراه داشت. زندان جو بزرگ ترین زندان بحرین است که مملو از زندانیان سیاسی از جمله رهبران مخالف که سال های طولانی پشت میله های زندان هستند، است.

در این گزارش آمده است: تعداد مبتلایان به بیماری کرونا در زندان جو به بیش از 100نفر افزایش یافته است. طبیعی است که خانواده ها نسبت به وضعیت زندانیان ابراز نگرانی کنند. همچنین سازمان های بی المللی حقوق بشر با فریاد خانواده ها که خواستار آزادی زندانیان هستند، همصدا شده است.

در این گزارش آمده است: فعالان حقوق بشر بی وقفه تلاش می کنند تا وضعیت زندانیان را که در سلول های فاقد خدمات بهداشتی اساسی به سرمی برند و از مراقبت های پزشکی مناسب محرومند، بررسی کنند.

در ششم آوریل، عباس مال الله در 50 سالگی در زندان جو فوت کرد. وی زندانی عقیدتی بود که در سال 2011 میلادی به دلیل شرکت در اعتراض های دموکراسی خواهی دستگیر شد. مقامات این زندان مدعی شدند که علت فوت وی سکته قلبی است. اما واقعیت ها نشان می دهد که این مسئله دلایل دیگر از جمله سهل انگاری پزشکی را درخود نهفته است.

«لین معلوف» معاون مدیر امور خاورمیانه و شمال آفریقا در سازمان عفو بین الملل می گوید: دولت بحرین و مسئولان زندان ها وظیفه دارند تا حق سلامتی زندانیان را تضمین کنند و از آنها در برابر خطر بیماری محافظت کنند.

معلوف از مقامات آل خلیفه خواست تا اطمینان حاصل کنند که همه زندانیان ماسک صورت و لوازم بهداشتی کافی را دارند و به طور منظم آزمایش شوند.

شیوع ویروس کرونا درزندان جو منجر به اعتراض های خیابانی در سراسر بحرین شد. معترضان خواستار آزادی فوری و بدون قید و شرط زندانیان شدند. این اعتراضها اندکی پس از دهمین سالگرد انقلاب بحرین که در 14 فوریه 2011 میلادی آغازشد، انجام شد. معترضان خواستار تغییر سیاسی در کشور دیکتاتوری و مورثی بحرین شدند.

زندانیان در زندان جو در اعتراض به شرایط غیرانسانی بازداشت خود در سایه شیوع کرونا تحصن کردند. اما مقامات زندان به سرعت و به طور وحشیانه آنها را مورد ضرب و شتم قرار دادند.

میراث استعماری انگلیس

قبل از خروج انگلیس از کشورهای خاورمیانه، بحرین توسط یکی از سرکوبگر ترین رژیم های جهان یعنی انگلیس اداره می شد. اعضای ارشد قبیله آل خلیفه نیز سیاست مشت آهنین را به عنوان ارث خود وام گرفتند. به همین دلیل با سیاست مشت آهنین و حمایت عربستان و امارات که درسرکوب انقلاب 2011 میلادی آل خلیفه را کمک کردند، بر مردم بحرین حکومت می کنند.

انگلیس به جای حمایت از دموکراسی و حقوق بشر به روابط طولانی مدت خود با حکام مستبد بحرین و پشتیبانی از آنها پایبند است. روابط انگلیس با بحرین یک نمونه کلاسیک از قدرت استعمارگر سابق است که نفوذ خود را بر مستعمره سابق خود حفظ کرده است.

«کریستین کوتش اولریشسن» از دانشکده اقتصاد لندن می گوید که انگلیس به عنوان حامی اصلی رژیم آل خلیفه است.

شکنجه زندانیان بحرین از طریق تجاوز جنسی و سایر روش های موهن میراث انگلیس است. این روش ها منبع ترس و خشم کسانی است که خواهان دموکراتیزه کردن این کشور هستند.

مبارزه برای آزادی در بحرین بی وقفه تقریبا به مدت یک قرن ادامه داشته است. فصل آخر این حماسه نشان می دهد که تلاش برای ایجاد یک سیستم سیاسی عادلانه تر و منظقی تر از نظر اخلاقی است. تلاش ها برای آزادی فرزندان بحرینی از سلول های زندان ادامه دارد. آنها هرگز فراموش نمی کنند که افرادی که یک دهه پشت میله های زندان بودند، برای برپایی یک کشور دموکراتیک مدرن  مبتنی بر حقوق بشر و حاکمیت قانون تلاش کردند.  ارزش های قدیمی حاکمیت قبیله ای سطحی از نژادپرستی است، باید همه از آن اجتناب کنند، به ویژه کشورهایی که خود را بخشی از «جهان آزاد» می دانند.

آنها فراموش نخواهند کرد که بسیاری از مردم یک دهه را در پشت میله های زندان به تلاش برای ایجاد یک کشور دموکراتیک مدرن ، مبتنی بر حقوق بشر و حاکمیت قانون گذرانده اند. ارزش های باستانی حاکمیت قبیله ها به معنای نژادپرستی است و باید از همه اجتناب شود ، به ویژه کشورهایی که خود را بخشی از "جهان آزاد" می نامند.