خبرگزاری شبستان-کرمان مدینه را سر تا سر دلهره و اضطرابی سخت فرا گرفته؛ دوشنبه، ۲۸ صفر سال ۱۱ ه.ق آبستن حادثه ای تلخ و غمبار است که در پی آن گَرد یتیمی را بر رخسار جهان بشریت می نشاند.
شانه های مدینه محمل غم سهمگینی است که از این پس او را خُرد و فرزندان رسول خدا را یک به یک روانه غربت خواهد کرد.
خانه رسول خدا، مهبط جبرائیل امین و محل نزول وحی الهی، مامن و ماوای علی و فاطمه و فرزندان حالا اما تلخ ترین روزهای خود را تجربه می کند و دل فاطمه سلام الله علیها از همه بی تاب تر در کنار بستر بیماری رسول الله ولوله ای دارد
رحمة للعالمین، صاحب خُلق عظیم، بشیر و نذیر امت، الگو و اسوه بشر و او که بهانه خلقت جهان است حالا در بستر احتضار و جهان در آستانه یتیمی است.
رسول رحمت و مهربانی که عمری را بر هدایت و رستگاری بشر " حریص علیکم" بود تا آنجا که حضرت حق خطاب داد" لعلک باخع نفسک الا یکونوا مومنین"؟ در واپسین لحظات حیات این دنیا نیز نگران امت است تا آنجا که جبرائیل را فراخواند و هر مژده ای که او می داد، دلش را آرام نمی کرد.
" آتش جهنم به مناسبت ورود تو به بهشت خاموش شده است و بهشت آراسته شده و حوريان سياه چشم، صف در صف ايستاده اند و فرشتگان، قدوم روح تو را ستايش می گويند."
حضرت فرمود: چه نيکوست! آيا سخن ديگری داريد؟
جبرئيل عرض کرد: بهشت بر پيامبران، پيش از ورود تو حرام است.
حضرت فرمود: بشارت مرا افزون کن."
و وقتی جبرائیل امین عرض کرد "خداوند به تو آن داده که به هيچ پيامبری نداده است و آن حوض کوثر و مقام پسنديده و شفاعت امّت است که تنها مخصوص تو هست" اینجا بود که حضرت فرمودند " از شنيدن اين بشارت، دلم آرام شد و احساس رضايت می کنم."
آن گاه عزرائیل را خطاب داد که " ای ملک الموت! نزديک بيا و قبض روحم کن."
مدینه تاریک شد و بشریت یتیم... بابی انت و امی و نفسی یا رسول الله.
نظر شما