وی با بیان اینکه این زنجیره که پیشتر از لحاظ سهامداری ذینفع واحد داشت، به زنجیره‌ای متفاوت با سهامداران مختلف تبدیل شد و زمانی که وارد بورس شدند سهامداران دیگر قابلیت مذاکره مشترک را نداشتند، گفت: تنها ۶۶ درصد ظرفیت ایجاد شده فولاد کشور در حال تولید است که یکی از دلایل این امر به مدل خصوصی سازی بر می‌گردد.
مدیر اقتصادی و توسعه سرمایه گذاری ایمیدرو با بیان اینکه به طور حتم سرمایه گذاری در صنعت فولاد باید به گونه‌ای باشد که به سمت تاسیس مجتمع‌های بزرگ در زنجیره فولاد حرکت کنیم، گفت: تاسیس چند مجتمع بزرگ موجب تجمیع واحد‌ها می‌شود از سوی دیگر بخشی از سیاست گذاری‌ها باید در صدور مجوز‌ها اعمال شود به طوری که مجوز‌های توسعه‌ای باید در جهت تکمیل زنجیره ارزش این مجتمع‌ها باشد و نقاط خالی را هدفگیری کند که در نقشه راه این موارد دیده شده است.
وی با اشاره به اینکه پیش از این قرار بود قبل از اینکه سیاست خصوصی سازی مطرح شود؛ زنجیره فولاد ایران دارای ذینفع واحد باشد، اضافه کرد: طرح جامع فولاد که سال ۸۲ تدوین شد یک نقشه راه ۲۰ ساله بود و در این نقشه مشخص شد که هر واحد فولادی در کجا جانمایی و توسعه یابد و همچنین خوراک آن تعیین و به کدام صنایع اختصاص یابد.
نظر شما