خبرگزاری شبستان – البرز: طبیعت وجودی هر نوجوان و جوانی است که در برهه ای از زندگی خود با چالش چرایی ها مواجه شود. چرایی هایی مانند چرا انقلاب اسلامی شکل گرفت؟ چرا امام خمینی(ره) به عنوان رهبر انقلاب بنیان گذار حرکتی مردمی شد؟ چرا آیت الله خامنه ای بارها و بارها مردم ایران و جهان را متوجه دشمنان نظام انقلاب اسلامی ایران می کنند و عامل بسیاری از فتنه ها و آشوب ها را با دسیسه چینی آنان مورد تأمل و تأکید قرار می دهند؟ چرا تهدیدها و تحریم های ناجوانمردانه علیه ایران؟ یکی از راهکارهای پاسخگویی به آن، مردان و زنانی هستند که سند زنده و گویای تاریخ انقلاب هستند.
افرادی مانند سرهنگ تقی دانایی که بسیاری از آشنایان و همرزمانش از او به عنوان فرمانده دوران عملیات های مختلف دفاع مقدس و مرزبان در پیرانشهر، مریوان، ایلام و پاوه یاد می کردند. جانباز و مرزبان دوران دفاع مقدس، ولی برای من همسفر مسجد جمکران بود. بیش از اینکه تفکر نظامی داشته باشد، تفکر دینی داشت. تفکری که محصول تکامل تاریخی بشر نبود بلکه مبتنی بر وحی و ارادت به امام عصر(عج) بود. شاید همین عامل بود که او قریب به 17 سال، هر شب چهارشنبه از شهر کرج به سمت قم می رفت و در مسجد جمکران حاضر می شد و عرض ارادت می کرد.
در طول چهار دهه اول انقلاب اسلامی ایران، پدرم سند زنده و گویایی بود تا از زبان او حقیقت هایی که شاید به درستی در دل تاریخ ثبت نشود را بشنوم و آن را به گوش جان بسپارم. استان البرز رنگین کمان اقوام مختلف ایران است، به ویژه آنکه بسیاری از آنان با تاریخ و وقایع انقلاب اسلامی پیوندهای محکمی دارند مانند جریان اسکان کُردهایی که به دستور بارزانی اخراج و در منطقه عظیمیه کرج با مسئولیت پدرم اسکان پیدا کردند. جزوات درسی دانشکده نظامی ژآندارمری، مدارک مرتبط با مخابرات و جریان پیوند عصب دست راستش که همزمان با پیوند دست رهبرمعظم انقلاب انجام شد، از جمله مطالبی بود که برایم جذابیت داشت. یکی از مسائل مرتبط با احزاب مختلف کردستان بود. احزابی مانند کومله ها که با رهبری بارزانی با هدف تجزیه طلبی کردستان ایران فعالیت های خود را با جدیت دنبال می کردند.
اسکان کردهای عراقی و ایرانی های مهاجر رانده شده از عراق در سال ۱۳۵۰ بخشی از این خاطرات بود. اخراج ۶۰ هزار ایرانی از عراق ۲۴ ساعته در جریان جنگ داخلی گروه اکراد کرد عراقی میان گروه طرفدار ملا مصطفی بارزانی با پشتیبانی دولت ایران و آمریکا و گروه دوم سید جلال طالبانی که حامی حزب بعث در بغداد به حمایت روسه و میشل افلق انگلیسی بنیانگذار حزب بعث در عراق بود در گرفت. طی همین دوران سرگرمی جشن های ۲۵۰۰ ساله بود که دولت عراق بیش از ۶۰ هزار نفر از ایرانیان مقیم عتبات عالیات و به خصوص کربلا را با عدم تمدید اقامت وادار به اخراج کند. این گروه ها برای پیش برد اهداف خود در کردستان عراق جنگ می کردند، محل ورودی کمک ها به مصطفی بارزانی از طریق مرزهای اشنویه، پیرانشهر و سردشت انجام می گرفت.
این جنگ سه سال به طول کشید حتی در آن وقت هواپیمای عراقی به آسمان ایران در آذربایجان غربی منطقه مهاباد، سردشت و پیرانشهر و اشنویه و نقده به پرواز درمی آمدند، آنان دیوار های صوتی را نیز می شکستند، و این درگیری های مرزی هیچ وقت در رسانه های گروهی ایران منعکس نمی شد. تا آن جا که سال 53 یک فروند تپلف روسی در ارتفاعات حاجی ابراهیم مرز پیرانشهر با عراق توسط پدافندهای نیروی هوایی ایران سقوط کرد، که لاشه هواپیما و خلبانان در ارتفاعات که پر از برف بود، توسط ماموران آمریکایی جمع آوری شد و به آمریکا ارسال شد، و این درگیری های مرزی به هیچ عنوان از طریق تلوزیون ملی ایران و یا رادیو انعکاس نیافت، هم زمان با این درگیری ها ایرانیانی که در عراق سکونت داشتند، توسط حزب بعث از طریق مرز خسروی به ایران فرستاده شدند، آنان به نام سوقی معروف شده بودند که دولت ایران در اردوگاه ها آن ها را اسکان می داد و پس از شناسایی که اقوام یا خویشانی در شهرهای ایران برای آنان پیدا می شد، آنان را به آن جا می فرستاد.
پس از قرار داد الجزایر به عنوان بسته شدن میله های مرزی بین ایران و عراق و دولت الجزایر بسته شد، در سال 1354 دولت ایران و عراق با یکدیگر آشتی کردند و در این میان از تردد کردهای عراق به ایران با حمایت دولت ایران دیگر انجام نمی گرفت. بارزانی های اصیل که وابسته به خود ملامصطفی بودند، به ایران و از آن جا به آمریکا مهاجرت کردند، شدیدترین درگیری ها در حاجی عمران عراق و قلعه دیزه عراق ، مجاور شهرستان سردشت اتفاق افتاد. تعداد بسیار زیادی از عراق در همان سال اخراج شدند و دولت وقت ایران دیگر اجازه ورود ایرانیان را به خاک عراق با پاسپورت نداد، یکی از مکان های اسکان برای این مهاجران رانده شده منطقه عظیمیه کرج بود.
در همان زمان، حضرت امام خمینی رحمة الله علیه در تاریخ ۲ تیر ۱۳۵۴ که فشارها بر حوزه علمیه در نجف اشرف بالا گرفته بود، در نامه‌ای به احمد حسن البکر، نوشت: « اینجانب با آن که بنا نداشتم مزاحم شوم، لکن احساس وظیفه می‌کنم و نظر شما را به تلگرافی که در ۴ ذی‌القعده ۱۳۹۱ ارسال و مصالح را تذکر داده‌ام جلب می‌کنم و اکنون بر حسب وظیفه تذکر می‌دهم که مصلحت نیست حوزه بیش از یک هزار ساله نجف اشرف که برای فقه اسلام تشکیل شده، و در قلع فسادهای اخلاقی و اجتماعی اثر بسزا دارد، در زمان ریاست شما منقرض شود». این نامه به روشنی گویای برخورد دولت احمد حسن البکر، است که چگونه روحانیون ایرانی ساکن نجف اشرف و دیگر شهرهای مذهبی و مقدس عراق را مورد خشونت و تهدید قرار می‌داده است.
تقی دانایی، بهمن ماه سال ۱۴۰۰ در حالی که تنها ۲ روز از میلاد امیرالمومنین علی(ع) گذشته بود، پس از گذشت ۲ سال شیمی درمانی ریه براثر سکته قلبی درگذشت. حسرت ضبط و ثبت خاطرات این کماندوی ژآندارمری و مرزبان ایران اسلامی بر دلم باقی مانده است. ای کاش بیشتر از او می پرسیدم. حالا که در گام دوم انقلاب اسلامی ایرانی قرار داریم، نگاه به گذشته چهار دهه از این انقلاب نشان می دهد که چه مردان و زنان دلیری برای آزادی، استقلال و عزت این مرز و بوم همت داشتند. باشد که قدردان این انقلاب باشیم.
جریان آشوب های اخیر به بهانه مهسا امینی زمینه ای را فراهم کرد تا باردیگر این سند تاریخ شفاهی انقلاب را مرور کنم. حال آنکه جریان شکل گیری انقلاب در استان البرز در قالب شبکه مسجدی از مسجد صاحب الزمان(عج) و مسجد جامع حصارک کرج و آستان مقدس امامزاده حسن(ع) تا امامزاده محمد(ع) همچنین توقف لشکر زرهی قزوین بخشی دیگری از این روایت ها است که نسل امروز با آگاهی از آن می تواند به تاریخ رشادت مردان و زنان دلیر این مرز و بوم افتخار کند.
مرزبانان و نیروهای انتظامی، پاسداران و نیروهای ارتشی جز برای حفظ کیان وطن، لباس خدمت نمی پوشند. عشق به حفظ وطن، ایمان به حفظ امنیت و ناموس این مرز و بوم خواسته و هدف آنان از پوشیدن لباس نظامی است.
نظر شما