خبرگزاری شبستان: اصولا در تلاوت حرفه ای قرآن دو نوع سبک وجود دارد که نوع اول سبک ذاتی و نوع دوم سبک اکتسابی قاریان قرآن است که هر دو از اصول یک قرائت فنی به شمار می آیند.
سبک ذاتی قرائت قرآن
همان طور که از اسم این سبک پبدا است، این نوع تلاوت در وجود هر قاری قرآن نهفته است و از تلاوت آن فرد مبرا نیست. برای مثال زمانی که آشنایی از پشت تلفن صحبت می کند هرکسی با دقت در صدای آن فرد متوجه نام و چهره شخص صحبت کننده می گردد. علت این موضوع سبک صحبت کردن افراد است که منحصر به او بوده و در تلاوت قرآن نیز همین امر مستتر است.
یکی از مشخصه های هر قاری صدای اوست که دارای طنین و ویژگی خاص است و جالب این است هیچ صدای دو نفری در دنیا مثل هم نیست. ویژگی دیگر طرز تلفظ حروف با دستگاه تکلم هر قاری است که گاهی شما با شنیدن صدای یک قاری و بدون دیدن چهره وی با تلفظ حرف ع متوجه می شوید که چه کسی دارد قرآن تلاوت می کند.
یک دیگر از ویژگی های سبک ذاتی قرائت قرآن طرز خروج صدا آن قاری هنگام تلاوت است، برای مثال بعضی قاری ها صدای خود را از جلوی دهان، برخی از فضای سر، بعضی از دهان و بینی و به طرق دیگر خارج می کنند که نوع خود منحصر به فرد است.
نکته بسیار مهمی که باید به آن توجه کرد هر قاری قرآن در هر سطحی که هست دارای یک سبک ذاتی متعلق به خود است از این رو همه قاریان قرآن صاحب سبک هستند.
سبک اکتسابی در قرائت
سبک مهم تر و قابل ارزیابی در قرائت این نوع سبک است که اغلب ما از آن یاد می کنیم. در بسیاری از جلسات قرآن هم وقتی از کسی خواسته می شود تا سبکی را تقلید کند اشاره به وجود همین نوع سبک در قرائت است.
برای مثال وقتی قرائت استاد عبد الباسط را با صدای استاد مصطفی اسماعیل مقایسه می کنید به تفاوت های عمده در تلاوت آنان پی می بریم که این همان سبک مخصوص این اساتید است.
عمده اصول تفاوت در این سبک ها، لحن اساتید قاری است یعنی تفاوت در چینش لحنی، استفاده از تحریر های ویژه و خواندن الحان در گام های مختلف است.
برای مثال استاد عبد الباسط مقام ها در قسمت قرار می خواند و اغلب آن ها را در گام بالای صدا تلاوت می کند ولی استاد مصطفی اسماعیل مقامات را به طور کامل اجرا می کند که این ها همه در نوع خود منحصر به فرد است.
اگر قاری ای را به این نوع سبک منصوب کرده باشیم باید آن قاری مرحله های پیچیده لحنی را طی کرده و بر آن ها اشراف داشته باشد.
از قاریان مصری صاحب سبک می توان به استاد محمد رفعت، مصطفی اسماعیل، عبد الباسط، محمود علی البنا، منشاوی و بسیاری دیگر اشاره کرد و در نسل های اخیر در کشور مصر نمی توان قاری خاصی را نام برد که به طور مختص سبک منحصر به فردی داشته و اغلب از تلفیق سبک قاریان قدیمی بهره می برند.
با وجود چنین مهارتی در اجرای سبک خاص و کم بود آن در میان قاریان مصری وجود قاری صاحب سبک در ایران قدری مشکل است ولی غیر ممکن نیست و این لازمه تلاش زیاد قاریان ایرانی در کسب مهارت های ویژه لحنی است.
پایان پیام/
نظر شما