به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از یاسوج: مسئله اساسی در سیاست گذاری های یک کشور، تعیین اولویت ها و حرکت به سمت تحقق این اولویت ها است.
طبیعتا این اولویت ها بخشی از منافع ملی این کشور را شامل می شوند و نباید از آن کوتاه آمد.
روسیه یا ترکیه هرکدام از منظر منافع خود به تحولات قفقاز می نگرند و در حال دنبال کردن اولویت های استراتژیک خود در منطقه هستند.
اما مسئله مهم این است که روس ها ممکن است با کریدور زنگزور در سیونیک ارمنستان کنار بیایند، این کنار آمدن از منظر همان اولویت های راهبردی است که عرض کردم.
روس ها ممکن است با انگیزه های مختلف در مسئله قفقاز دخالت نکنند تا روابط دوجانبه با ترکیه برای آن ها حفظ شود، اما این به معنای این نیست که موافق راه اندازی این کریدور باشند و الان به خاطر اولویت دیگری، سعی در محول کردن این موضوع به دیگر قدرت های منطقه ای از جمله ایران است.
ترکیه و روسیه همواره از روابط توام با درگیری و همکاری برخوردار بودند، علی رغم اختلافات شدید ترک ها با روسیه در پرونده تحولات شرق مدیترانه، يعني سوریه و لیبی و همچنین اختلاف ها در مسئله قفقاز، شبه جزیره کریمه، دریای سیاه و جنگ اوکراین، اما از روابط اقتصادی بی نظیری برخوردار هستند.
روسیه و ترکیه در زمینه صنعت کشاورزی، گردشگری، هسته ای، انرژی باهم همکاری های زیادی دارند. این تجارت عمدتا به نفع روسیه در جریان است.
تنش ها در حوزه سیاسی، امنیتی و همکاری های وسیع در زمینه اقتصادی نشان از این دارد که هر دو کشور با یک نگاه منطقی اولویت های خود را دنبال می کنند.
ترک ها در زمینه تحریم های اروپا بر علیه روسیه مشارکت نکردند، اما در عین حال پهپادهای بیرقدار خود را در اختیار ارتش اوکراین قرار داده اند.
این مسئله نیز نشان از رویکردهای جزیره ای این دو کشور در مسائل مختلف سیاسی، امنیتی و اقتصادی دارد و به خوبی تاکنون فراز و فرود آن را کنترل کردند.
ترکیه در مسائل مختلفی نظیر سوریه، قفقاز، لیبی و تنش ها با یونان بر سر جزایر و تقسیم ذخایر گازی و جزایر مشغول شده است، حتی برخی تحلیل گران معتقدند که غربی ها به واسطه یونان در صدد گوشمالی ترکیه در سرپیچی از سیاست های ناتو در مسئله اوکراین و عدم مشارکت در تحریم‌ها برعلیه روسیه هستند.
ایران باید از عدم تمرکز ترکیه در جبهه قفقاز جنوبی استفاده کند و همچنین خلاء حضور روسیه در این جبهه را نیز باید پوشش دهد.
نظر شما