محمد (ص) سفید رویى است که ابرها با توسل به او می بارند!

خبرگزاری شبستان: همانگونه که در مطالب پیشین بیان شد وهابیون توسل به ائمه (ع) و اولیاء الله را شرک می پندارند و در میان مسلمین بیش از همه شیعیان را به واسطه طلب شفاعت متهم به کفر می کنند. این در حالی است که روایات زیادى در حدّ تواتر یا قریب به تواتر در زمینه ‏توسّل داریم.
بسیارى از این روایات مربوط به توسّل به شخص پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) است که گاه قبل از تولّد و گاه بعد از تولّد و یا در حال حیات، و گاه بعد از رحلت آن حضرت مى‏باشد. البتّه قسمت دیگرى هم مربوط به توسّل به غیر پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) از رجال دین است.
البته بعضى از این روایات به صورت درخواست و دعا است و بعضى به صورت تقاضاى شفاعت در پیشگاه خدا و بعضى خدا را به مقام پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) خواندن. خلاصه تمام اقسام توسّل در این روایات دیده مى‏شود به گونه‏اى که راه را بر تمام بهانه‏جویی های وهّابىت مى‏بندد.

آمرزش حضرت آدم با توسل به پیامبر (ص)
توسّل آدم به پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) قبل از آن‏که ایشان متولّد شوند. «حاکم» در «مستدرک» و جماعت دیگرى از محدّثان، این حدیث را نقل کرده‏اند که پیغمبر اکرم (ص) مى‏فرماید: هنگامى که آدم مرتکب آن خطاى خود شد، عرض کرد:
«یَا رَبِّ! أَسْأَلُکَ بِحَقِّ مُحَمَّد لَمّا غَفَرْتَ لِى؛ خدایا من تو را به حقّ محمّد (صلى الله علیه و آله) مى‏خوانم که مرا ببخشى». خداوند عالم فرمود: تو محمّد (ص) را از کجا شناختى در حالى که هنوز او را نیافریده‏ام؟!
آدم عرض کرد: پروردگارا! این به سبب آن است که وقتى مرا با قدرت خود آفریدى و از روح خود در من دمیدى، سرم را بلند کرده و دیدم این جمله بر پایه‏هاى عرش نوشته شده است: «لا إله إلّا الله محمّد رسول الله». از این عبارت فهمیدم که تو نام محمّد را به نام خود اضافه نمى‏کنى مگر به این دلیل که محبوب‏ترین خلایق نزد توست.

خداوند خطاب کرد: آدم راست گفتى. «انه لاحَبُّ الخلق إلىَّ؛ او محبوب‏ترین خلق نزد من است». «ادعونى بحقّه فقد غفرت لک؛ به حقّ محمّد (ص) مرا بخوان من تو را مى‏آمرزم».

در حدیث دیگر مربوط به توسّل ابوطالب به پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) در حال کودکى است؛ خلاصه حدیث چنین است که ابن عساکر در کتاب فتح البارى نقل مى‏کند: وقتى خشکسالى در مکّه واقع شد. قریش نزد ابوطالب رفته و گفتند: تمام بیابان‏ها خشک شده، قحطى همه جا را در هم کوبیده، بیا برویم و از خدا طلب باران کنیم.
ابو طالب حرکت کرد در حالى که کودکى با او بود (منظور از کودک پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) است که در حال طفولیّت بود). چهره این کودک مانند آفتاب درخشان بود. ابوطالب در حالى که پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) را بغل کرده‏ بود، پشت خود را به کعبه چسبانید و به همین کودک متوسّل شد؛ در حالى که در آسمان هیچ ابرى نبود، ناگهان ابرها از این طرف و آن طرف در آسمان ظاهر شدند و به هم پیوستند و چنان بارانى بارید که بر اثر آن بیابان‏هاى خشک سرسبز شد. ابوطالب در این زمینه شعرى در مدح پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) فرموده:
و أبیض یستسقى الغمام بوجهه ثمال الیتامى عصمة للأرامل؛ «پیغمبر اکرم سفید رویى است که ابرها به خاطر او مى‏بارند. پناهگاه یتیمان و نگاهدارنده بیوه‏زنان خواهد بود».

ای رسول خدا! از پروردگار بخواه مرا شفا دهد

توسّل مرد نابینا به پیامبر (صلى الله علیه و آله)، که در زمان نبوّت خدمت پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) رسید و شفا گرفت و چشم خود را بازیافت. روایت در صحیح ترمذى و همچنین سنن ابن ماجه، مسند احمد و کتاب‏هاى دیگر نقل شده است.
به این ترتیب حدیث از نظر سند مدارک مهمّى دارد. خلاصه حدیث چنین است:
مرد نابینایى خدمت پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) آمد و عرض کرد: اى رسول خدا! از خدا بخواه که مرا شفا دهد و چشمم را به من باز گرداند.
پیغمبر فرمود: اگر بخواهى من دعا مى‏کنم و اگر بخواهى صبر کن. این صبر براى تو بهتر است. (و شاید مصلحت تو در همین حالت باشد) ولى پیرمرد بر خواسته خود اصرار کرد.
پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) به او دستور داد وضوى کامل و خوب بگیرد و دو رکعت نماز بخواند و بعد از نماز این دعا را بخواند: «اللّهم إنّى اسأَلُکَ و أتوجّه إلیک بنبیک محمّد نبى الرحمة یا محمّد إنّى أتوجّه بک إلى ربّى فى حاجتى لتُقضى، اللهم شَفِّعه فىَّ؛ خداوندا من تو را مى‏خوانم و به سوى تو متوجّه مى‏شوم به وسیله پیغمبرت محمّد نبىّ رحمت، اى محمّد من متوجّه مى‏شوم به سوى پروردگارم در حاجتم که حاجتم برآورده شود، خداوندا او را شفیع من قرار بده».
مرد دنبال آن برنامه رفت تا وضو بگیرد، و نماز را بخواند و دعایى را که پیغمبر به او تعلیم داده بود، انجام دهد.
عثمان بن عمیر راوى این حدیث مى‏گوید: ما در همان مجلس نشسته بودیم و سخن مى‏گفتیم، مدّتى گذشت، دیدیم مرد نابینا وارد مجلس شد در حالى که هیچ آثارى از نابینایى در او نبود و چشمش روشن بود.
جالب این است که بسیارى از بزرگان اهل سنّت تصریح کرده‏اند که این حدیث صحیح است. ترمذى حدیث را صحیح مى‏داند. ابن ماجه گفته است صحیح است. رفاعى گفته شکى نیست که این‏ حدیث صحیح و مشهور است.

توسّل به پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) بعد از حیات او، یکى از علماى معروف اهل سنّت به نام «دارمى» در کتاب معروفش به نام سنن دارمى در بابى که تحت عنوان باب ما حکم الله تعالى نبیه (صلى الله علیه و آله) بعد موته (این باب درباره کرامت‏ها و احترام‏هایى است که خداوند تعالى نسبت به پیغمبر بعد از موتش داشته است) آورده، چنین مى‏گوید:
قحطى شدیدى در مدینه پیش آمد. گروهى از مردم نزد عایشه رفته و چاره‏جویى خواستند، عایشه گفت: بروید کنار قبر پیغمبر (ص). سوراخى در سقف بالاى قبر بکنید به طورى که آسمان از آنجا دیده شود و منتظر نتیجه باشید. رفتند و آن سقف را سوراخ کردند به طورى که آسمان دیده مى‏شد، باران فراوانى باریدن گرفت به قدرى که بعد از مدّتى بیابان‏ها سرسبز شد و شتران چاق و فربه شدند.

توسل عمربن خطاب به عموی پیامبر (ص)
توسّل به عموى پیغمبر عبّاس، «بخارى» در صحیح خود نقل مى‏کند که عمر بن خطّاب هنگامى که در مدینه قحطى شد به وسیله‏ عبّاس بن عبدالمطّلب از خدا تقاضاى باران کرد و عبارتش در موقع دعا این بود: «اللّهم إنّا کنّا نتوسّل إلیک بنبیّنا و تسقینا و إنّا نتوسّل إلیک بعمّ نبیّنا فاسقنا؛ خداوندا ما به پیامبر خود متوسّل مى‏شدیم و تو باران براى ما مى‏فرستادى، الآن متوسّل به عموى پیغمبرمان مى‏شویم، باران براى ما بفرست». راوى مى‏گوید به دنبال آن باران فراوانى نازل شد.

ابن حجر مکّى در صواعق از امام شافعى پیشواى معروف اهل سنّت نقل مى‏کند که شافعى به اهل بیت پیغمبر (صلى الله علیه و آله) توسّل مى‏جست و این شعر معروف را از او نقل مى‏کند:
آل النبى ذریعتى و هم الیه وسیلتى‏                   أرجو بهم اعطى غداً بید الیمین صحیفتى‏

خاندان پیغمبر اکرم (صلى الله علیه و آله) وسیله منند آنها در پیشگاه او سبب تقرّب من مى‏باشند، امیدوارم فرداى قیامت به سبب آنها نامه اعمال من به دست راست من سپرده شود!
این حدیث را «رفاعى» نویسنده کتاب التوصّل إلى حقیقة التوسّل در کتاب خود آورده است.
پایان پیام /