به گزارش گروه دین و اندیشه خبرگزاری شبستان: به مناسبت فرارسیدن ایام فاطمیه و به منظور بررسی راه های فاطمی شدن و فاطمی ماندن، سلسله مباحثی اختصاصی را از لسان حجت الاسلام والمسلمین «رحمان غیاث»، خطیب و کارشناس مذهبی و استاد حوزه و دانشگاه مرور می کنیم. در ادامه بخش دهم و پایانی از این مباحث مرور می شود:
در منابع تاریخی آمده است که در روزهای آخر عمر پیامبر بزرگوار اسلام حضرت محمد (ص) آهسته به دختر خود دو جمله فرمودند؛ جمله اول باعث شدت ناراحتی ایشان شد و جمله دوم با خوشحالی و لبخند وی همراه شد. یکی از افراد حاضر با اصرار از حضرت زهرا (س) سوال کردند که پدر به شما چه فرمایشی داشتند که در مرحله اول ناراحت شدید و گریه کردید و در مرحله دوم خوشحال شدید و لبخند زدید. حضرت زهرا (س) در جواب آن فرد فرمود پدرم به من گفت تا چند لحظه دیگر جان به جان آفرین تسلیم خواهم کرد. به خاطر این جمله ناراحتی‌ام شدت یافت و گریه کردم. جمله دوم این بود که اولین کسی که بعد از من از خانواده ما مرگ به سراغش خواهد آمد، شما هستی و به خاطر همین جمله لبخند زدم.
یکی از درس هایی که می توانیم از شخصیت هایی نظیر حضرت فاطمه زهرا(س) بگیریم، لبخند زدن به چهره مرگ است. مرگ دو صفت جالب دارد؛ یکی از آنها این است که شما یک نفر را نیز نمی‌توانید پیدا کنید که بگوید من نمی میرم. نکته دیگر این است که نمی دانیم چه زمانی خواهیم مرد یعنی با وجود آنکه مرگ قطعی است اما نمی دانیم چه زمانی به سراغمان می آید. اگر بخواهیم با این قضیه که وقوعش قطعی است اما زمانش مشخص نیست، عاقلانه برخورد کنیم باید همیشه برای آن آماده باشیم.
یکی از مشخصه های والای شخصیت هایی همچون حضرت فاطمه زهرا (س) آمادگی برای کوچیدن از این دنیا است؛ بنابراین وقتی اسم مرگ می آید نه تنها ناراحت نمی شوند بلکه خوشحال هم می‌شوند. علت ترس عده ای از مردم حتی از نام مرگ دو چیز است؛ اولین نکته اینکه تعریف درستی از مرگ در ذهن شان نیست و دومین نکته اینکه خودشان را برای مرگ آماده نکردند. ائمه معصومین (ع) دقیق ترین و زیباترین تعابیر را درباره مرگ به کار برده اند؛ بنابراین کسی که می داند مرگ یعنی ملاقات با خدا و بازگشت به سرچشمه هستی، مرگ یعنی انتقال از این جهان به جهان دیگر به خاطر داشتن این اطلاعات نسبت به مرگ حالت منفی ای نسبت به آن ندارد. از آن طرف چون توان خود را خرج دنیا نکرده بلکه به گونه ای در دنیا عمل کرده که علاوه بر آنکه دنیایش آباد شود، آخرتش هم آباد یا آبادتر شود، بنابراین نقل و انتقال از یک نقطه آباد به یک نقطه آباد دیگر یا آبادتر دیگر ناراحت نیست.
کسانی باید از مرگ بترسند که دنیای خود را آباد اما آخرت خود را ویران کردند و برای آن قدمی برنداشتند یعنی شکم گرسنه ای را سیر نکردند، بدن برهنه ای را نپوشاندند، گره از کار افتاده ای باز نکردند، دست افتاده ای را نگرفتند، به طرفداری از حق فریاد نزدند، با باطل سر ستیزی نداشتند. این افراد طبیعتاً دنیایشان آباد است ولی آخرت شان ویران است. طبیعتا آنها از مرگ می‌ترسند چون هیچ انسانی دوست ندارد از یک مکان آباد به یک مکان ویرانه برود.
شخصیت هایی نظیر فاطمه زهرا (س) نشان دادند نه تنها طرفدار حق هستند بلکه آن را به فرزندان خود نیز آموزش می دهند، نه تنها با باطل مبارزه می کنند بلکه مبارزه با باطل را به فرزندان خود نیز انتقال می دهند؛ نه تنها به فکر گرسنگان هستند بلکه به فکر گرسنگان بودن را به فرزندان خود آموزش می دهند. حال چنین شخصی طبیعتا لحظه مرگ، یاد و نام آن برایش خوشایند و سرورآفرین است اما افرادی که تعریف درستی از مرگ نداشته و آمادگی لازم را برای آن ندارند، طبیعتا از نام آن نیز واهمه دارند.
یکی از مواردی که ظالمان و مستکبران با کمک آن می توانند افراد را تحت سیطره خود درآورند، همین مسئله ترسیدن انسان ها از مرگ است. وقتی ترس انسان ها از مرگ مطرح می شود، طبیعتا می توانند به بهانه ترساندن آنها از مرگ آنها را تسلیم خواسته های بی جای خود کنند. امیدواریم ما با درس گرفتن از زندگی حضرت زهرا (س) و آمادگی همیشگی برای کوچیدن از دنیا در مقابل ظلم و ظالم بتوانیم در طول عمر خویش ایستادگی کنیم و تسلیم ظلم و ظالمان نشویم.
نظر شما