به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان از تهران، به نقل از اداره کل تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان مقدس حضرت عبدالعظیم حسنی(ع) مراسم شب ولادت کریم اهل بیت حضرت امام حسن مجتبی(ع) که مصادف است با شنبه ۲۵ اسفند ماه، از ساعت ۲۰ در شبستان امام خمینی(ره) آستان مقدس، با سخنرانی حجت الاسلام سید حمید میرباقری و مدیحه سرایی یاسین شیخ زاده برگزار می گردد.
معاونت امور علمی و فرهنگی آستان مقدس حضرت عبدالعظیم الحسنی علیه السلام، ضمن عرض تبریک به مناسبت سالروز ولادت با سعادت حضرت امام حسن علیه السلام، مقدم همه عاشقان و ارادتمندان اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام را به این ویژه برنامه گرامی می دارد.
ولادت کریم اهل بیت
در سال سوم هجرت و در شب نیمه ماه رمضان که بهترین ماه های خداست خانه امیرالمؤمنین (ع) و فاطمه (س) میزبان قدوم مولود مبارکی شد که شادی را با خود به خانه وحی آورد. در این شب فرخنده، سبط اکبر پیامبر اکرم (ص) حضرت امام حسن (ع) چشم به جهان گشود و شهر مدینه را غرق نور کرد.
هنگامی که امام حسن (ع) به دنیا آمد رسول اکرم (ص) در سفر بودند و امیرالمؤمنین (ع) و حضرت فاطمه چشم به راه بازگشت ایشان، پیامبر پس از مراجعت از سفر، طبق معمول ابتدا به خانه فاطمه (س) وارد شد، هنگامی که خبر تولد نوزاد را به ایشان دادند، شادمانی وجود حضرت را فرا گرفت.
هنگامی که کودک را نزد پیامبر (ص) آوردند، حضرت رو به علی (ع) کرده، فرمود: آیا او را نام گذاری کرده ای؟» حضرت عرض کرد که من در نام گذاری وی بر شما پیشی نمی گیرم. پس رسول خدا فرمود که من هم در نام گذاری بر خداوند سبقت نمی جویم. در این هنگام جبرئیل از آسمان فرود آمد و از سوی خدای متعال به وی تهنیت گفت و سپس اظهار داشت خداوند تو را فرمان داده که نامش را «حسن» بگذار و پیامبر او را «حسن» نامید.
کنیه آن حضرت «ابومحمد» بوده است. جد بزرگوارش او را «ابومحمد» خطاب می نمود و کنیه دیگری برای آن حضرت ذکر نشده است.
اما برخی از القاب آن حضرت بدین شرح است: زکیّ، مجتبی، سیّد، تقی، نقی، طیّب، ولی و برّ مشهورترین این القاب، مجتبی و تقی است و نیز سیّد، که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم امام حسن علیه السلام را بدان ملقب فرموده اند.
می توان گفت بهترین و شادترین دوران زندگانی امام حسن علیه السلام همان دورانی است که با رسول گرامی اسلام گذشت، امام حسن (ع) حدود هفت سال و شش ماه از عمر شریفش را در کنار جد بزرگوارش سپری نمود و از محبت های بی دریغ و بسیار ایشان بهره برد.
علاقه و محبت پیامبر (ص) به امام حسن و حسین (ع) به جایی رسیده بود که آن دو کودک را «ریحانه» می خواند و در جواب یکی از صحابه که عرض کرد «ای رسول خدا، آیا ایشان را دوست داری؟»، فرمود «چگونه ایشان را دوست ندارم این دو تن گل های خوش بوی من از دنیا هستند و من آن دو را می بویم»، و همین مضمون را درباره امام حسن (ع) فرمودند «به راستی که او گل خوش بوی من در دنیاست و به راستی که این پسر من سیّد و آقاست».
نظر شما