به گزارش خبرگزاری شبستان، یک هفته پس از اهدای جایزه فدراسیون برتر آسیا به علی کفاشیان، یک سوال مبهم همچنان ذهن علاقه مندان به فوتبال کشورمان را به خود مشغول ساخته و آن این است که فدراسیون فوتبال ایران چگونه به عنوان فدراسیون سال آسیا انتخاب شده است؟!
فدراسیونی که در چند وقت اخیر انواع ناکامی را تجربه کرده بود. از حذف تیم ملی جوانان و نرسیدنش به جام جهانی و ناکامی تیم ملی فوتسال در جام جهانی 2012 تایلند. این ناکامی ها با شکست تلخ تیم ملی بزرگسالان در تهران مقابل تیم ملی ازبکستان در مرحله مقدماتی جام جهانی 2014 برزیل تکمیل شد. اما در اتفاقی کاملا غیر منتظره و عجیب و در اوج انتقادات اهالی فوتبال نسبت به عملکرد فدراسیون فوتبال، این فدراسیون با مدیریت علی کفاشیان برای دومین بار عنوان فدراسیون سال آسیا را به خود اختصتص داد.
در توضیح جایزه فدراسیون فوتبال سال آسیا، در سایت AFC نوشته شده است: «این جایزه به فدراسیونی تعلق می گیرد که نقش زیادی در ترویج و ارتقای فوتبال کشورش داشته باشد.»
البته در بخش انتخاب بهترین فدراسیون چهار فاکتور نوشته شده است:
1 ارتقای فوتبال پایه: این اولین آیتم AFC است. در این بخش گویا مدیران کنفدراسیون فوتبال آسیا کاری با نتایج تیم های نوجوانان و جوانان ایران در مسابقات آسیایی ندارند. در این بخش تعداد کلاس های آموزشی در حوزه فوتبال پایه، برگزاری لیگ در رده های سنی پایه و فعالیت باشگاه ها در رده سنی پایین امتیازاتی دارد.
2- ارتقای مسابقات لیگ: بزرگترین اشتباه رایج در این بخش، مقایسه وضعیت فعلی لیگ برتر ایران با جی لیگ و کی لیگ است. در این آیتم ارتقای مسابقات لیگ برای AFC اهمیت دارد. در اصل برای AFC در این بخش میزان پیشرفتی که در یک سال گذشته وجود داشته، اهمیت دارد، نه سطح لیگ. شاید بهتر باشد از روی امتیازاتی که لیگ های آسیایی برای لیگ قهرمانان کسب کرده اند، حرف بزنیم تا ماجرا ملموس تر باشد. ایران دو سال پیش از سوی ناظران AFC، 616 امتیاز برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان گرفته بود. این امتیاز در سال جدید به 817 رسیده است، یعنی ایران در این مدت 201 امتیاز پیشرفت داشته است اما جی لیگ که دو سال پیش بالای 1000 امتیاز گرفته بود، افزایش چشمگیری نداشته است. کی لیگ هم همینطور.
3- حضور در مسابقات بین المللی قاره آسیا و جهان: در این بخش اصلا موفقیت تیم ها در مسابقات اهمیت زیادی ندارد و چیزی که برای AFC اهمیت دارد، حضور فراگیر در مسابقات بین المللی است. ایران در این بخش امتیاز خوبی دارد. غیر از تیم ملی فوتبال و تیم های پایه در مسابقات آسیایی، تیم های دیگر ایران هم حضور فراگیری در مسابقات داشتند. تیم فوتسال ایران هم به مسابقات آسیایی رفت، هم در جام جهانی حضور داشت. تیم فوتبال ساحلی ایران در مسابقات آسیایی قهرمان شد. تیم فوتبال زنان ایران و تیم فوتسال زنان ایران هم در رقابت های آسیایی حضور داشتند.
4- حرفه ای سازی سازمانی: در این بخش فدراسیون هایی که فوتبال حرفه ای را در سال های گذشته بنا کرده اند، شانسی برای کسب امتیاز ندارند. بیشتر فدراسیون هایی در این بخش امتیاز می گیرند که از فضای فوتبال آماتوری به سوی حرفه ای شدن گام برمی دارند.
بدین ترتیب متوجه یک نکته مهم می شویم و آن این که حضور ضعیف تیم های ملی ما در مسابقات قاره ای و جهانی که مبنای عملکرد ضعیف فدراسیون کفاشیان قرار داده ایم تنها یکی از 4 پارامتر انتخاب به عنوان فدراسیون سال آسیا است و تازه در این راه ما نه با کشورهای توسعه یافته قاره که طبق بند 4 فوتبال حرفه ای را در سال های گذشته بنا کرده اند بلکه با امثال بنگلادش،مالدیو و افغانستان مقایسه می شویم.موضوعی که نه تنها برای اهالی فوتبال ایران افتخار نیست بلکه توهین آمیز هم محسوب می شود.
اما شنیده می شود حتی انتخاب فدراسیون کفاشیان فارغ از این چهار فاکتور بوده است و آن چه در انتخاب شدن فدراسیون ایران به این عنوان دخیل بوده است لابی سران فعلی کنفدراسیون فوتبال آسیا با فدراسیون فوتبال ایران است.
هیات اجرایی کنفدراسیون فوتبال آسیا، تصمیم گرفته انتخابات ریاست این کنفدراسیون در ماه چهارم سال میلادی جدید، مصادف با اردیبهشت 92 برگزار شود. ژانگ ژیلانگ از چین، شیخ سلمان از بحرین و یوسف سرکال از امارات گزینه‌های اصلی برای کاندیدا شدن هستند.
ایران نمی خواهد در شرایط دیپلماتیک فعلی به یک نفر از خاندان سفاک آل خلیف بحرین رای بدهد و در عین حال به خاطر نزدیکی بیشتر کشورمان به چین اخیرا روابط خوبی با ژیلانگ برقرار شده است و مسئولان فدراسیون فوتبال، بدشان نمی‌آید که او اکثریت آرا را کسب کند و در دوره بعدی، رئیس کنفدراسیون فوتبال آسیا شود.
البته هیچ کدام از این رویکردها مربوط به کفاشیان نیستند و چه بسا حتی رئیس غرق در خواب فدراسیون فوتبال نداند که چرا ما باید به چین و شرق آسیایی ها نزدیک شویم و از شیوخ خلیج فارس دوری کنیم.در واقع این دستور العملی است از سوی دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی. اما نگاه کنید این فرصت استثنایی برای ستاندن امتیازات بزرگ از جناح شرق آسیایی AFC -امتیازاتی مثل افزایش سهمیه ایران در لیگ قهرمانان و بالا بردن ضریب امتیاز ایران برای میزبانی جام ملت های آسیا- را علی کفاشیان به عنوان یک مدیر ناکارآمد و ترسو چگونه با یک خواسته کودکانه از دست می دهد!
پس از آنکه محمد بن همام رئیس سابق کنفدراسیون فوتبال آسیا از سوی فدراسیون بین المللی فوتبال به علت تلاش برای خرید رای در جریان انتخابات فیفا با محرومیت مواجه شد، ژانگ چینی و متحدان شرقی اش سرپرستی AFC را برعهده گرفتند.این بهترین فرصت برای ایران بود تا در ازای تغییر جایگاه سنتی اش در غرب قاره و در واقع دور زدن اعراب خلیج فارس از طیف جدید قدرت در کنفدراسیون سهمی بزرگ طلب کند اما در عوض کفاشیان در قامت شاه سلطان حسین فوتبال ایران با مکاتبات پنهان با چند ایرانی ذی نفوذ در AFC ملتمسانه از آن ها خواسته است بی ارزش ترین امتیاز یعنی عنوان دم دستی فدراسیون فوتبال سال آسیا را برای شخص او و نه جامعه فوتبال کشورمان کنار بگذارند تا او بتواند در ایران جلوی منتقدانش سری بالا بگیرد و به ریاست بی کیاستش بر فدراسیون ادامه دهد غافل از این که منتقدان او مثل او کودکانه فکر نمی کنند و به خوبی می دانند که عنوان مزبور تنها زیبنده کشورهای درجه دو و سه فوتبال آسیاست.
پایان پیام/
نظر شما