به گزارش خبرگزاری شبستان به نقل از پرس تی وی روزنامه لس انجلس تایمز در مقاله‌ای پوچ و کم محتوا تحت عنوان «میانمار در حال دور شدن از چین است» گزارش داد:
چرخش اخیر میانمار از چین به سوی غرب و داشتن دولتی باز برای بسیاری از خارجی‌ها امری شگفت انگیز است. تین سین، رئیس جمهور میانمار در فرایندی سریع، پروژه برق آبی 3.6 میلیارد دلاری مشترک با چین را به حالت تعلیق درآورده، انتخاباتی اسما آزاد برگزار کرده و زندانیان سیاسی را از جمله آنگ سان سو چی، رهبر مخالفان دولت آزاد کرد.
مقاله روزنامه لس آنجلس تایمز به طور ویژه‌ای در چند جبهه مکارانه و فریب آمیز است. چنین «پیشرفتی» حتی برای یک سال هم نیست که آغاز شده و با توجه به میزان سرکوبی که به ما گفته شده در میانمار وجود داشته است، چیزی شبیه یک دولت «آزاد»، «باز» یا «مستقل» حتی با وجود بهترین و مناسبت ترین سیاست‌های اصلاحی نیز نمی‌تواند در چنین مدت کوتاهی شکل بگیرد. چیزی که روزنامه تایمز و حامیان شرکتی آن در حال جشن گرفتن برای آن هستند، باز شدن درهای کشور میانمار به روی منافع شرکتی غرب است؛ امری که غرب چندین دهه از آن محروم بود.
لس آنجلس تایمز همچنین ابدا به این موضوع اشاره نمی‌کند که چه کسی عامل منحرف شدن پروژه برق آبی مشترک بین چین و میانمار موسوم به پروژه «میتسون» است. در حالی که تایمز مانند بسیاری از دیگر رسانه‌های غربی تلاش می‌کند لغو این پروژه را به عنوان «پیروز شدن خواست و اراده مردم» جلوه دهد، این آنگ سان سو چی و خیل عظیم سازمان‌های غیر دولتی (ان‌جی‌او) صوری و غرب گرا بودند که باعث شدند در این پروژه اخلال ایجاد شده و منافع چین از میانمار بیرون رانده شود.
یکی از برجسته ترین ِاین ان‌جی‌او ها «شبکه رودخانهای برمه» بود. در حالی که تارنمای این سازمان غیر دولتی به این موضوع اشاره نمی‌کند که از کجا تامین سرمایه شده یا به کدام گروه وابسته است، بنیاد فورد، مستقر در کالیفرنیا، ائتلاف سیگرید رازینگ، بنیاد تایدز، نهاد «رودخانه‌های بین المللی»، همگی از سازمان «شبکه رودخانهای برمه» و «گروه توسعه کاچین» به عنوان «شرکای» خود نام برده‌اند.
این سازمان‌ها در کنار یکدیگر، دست در دست هم و با همکاری دیگر رسانه‌های غیر دولتی تحت حمایت امریکا در میانمار فعال هستند. رسانه‌های اخیر شامل نشریه ایراوادی، ارا جورنال و صدای دموکراتیک برمه می‌شوند. این رسانه‌ها همگی توسط موقوفه ملی امریکا برای دموکراسی و هچنین بنیاد جامعه باز سوروس تامین سرمایه می‌شوند.
همه سازمان‌ها و ان‌جی‌او های ذکر شده با طرح پیشنهادی ساخت سد در پروژه میتسون با کمک چین مخالفت کرده و ادعا کردند که چنین طرحی آثار زیست محیطی و اجتماعی منفی در ایالت کاچین در پی خواهد داشت. سازمان «رودخانه‌های بین المللی» مستقر در امریکا ضمن تمجید از توقف ساخت این سد، آن را «موفقیتی بزرگ برای گروههای مدنی در برمه، چین و جهان توصیف کرد.» گفتنی است نشریه ایراوادی (Irrawaddy) که وابسته به نهاد موقوفه ملی برای دموکراسی است در سال 2008 میلادی طی گزارشی ضمن انتقاد از سرمایه‌گذاری چین در میانمار، به نقل از صرفا یک «شاهد» ناشناس ادعا کرد که سربازان مسئول تامین امنیت ساخت و ساز این سد، در امور مردم اختلال ایجاد کرده و بدین ترتیب این مسئله را به عنوان نشانه «نقض مکرر حقوق بشر» توصیف کرد. ایراوادی همچنین به گزارش‌های «سازمان محیط زیست کاچین» ارجاع می‌دهد؛ سازمانی که یکی از اعضای اصلی «شبکه رودخانهای برمه» است و این شبکه نیز در مقابل، تمام محتوای تارنمای خود را به انتقاد از ساخت و ساز سد در میانمار اختصاص داده است.
باید گفت آنگ سان سو چی نیز نقشی کلیدی را در اعتراضات و نهایتا توقف ساخت پروژه سد مشترک با چین ایفا کرد. سازمان رودخانه‌های بین المللی غربی در گزارشی نوشت که سو چی به کمپین نجات روزخانه ایراوادی پیوست.
اعتراضات عمومی آژاد (البته تا زمانی که علیه چین برگزار شود)
روزنامه لس آنجلس تایمز همچنین آنچه را که «افزایش اعترضات آزاد و عمومی» توصیف می‌کند، مورد ستایش قرار داد. با این حال، این اعتراضات چیزی بیش از تظاهرات علیه منافع چین در میانمار نیست. و در حالی که این «اعتراضات عمومی آزاد» با حمایت کامل غرب و رسانه‌های جریان اصلی آن برگزار می‌شود و کوچترین برخورد با معترضان شرکت کننده در این تظاهرات به عنوان نقض فاحش حقوق بشر در بوق و کرنا می‌شود، واسطه‌های خود غرب در حال کشتار پناهندگان روهینگیا در میانمار هستند و کوچکترین واکنشی به این کشتار نمیبینیم.
این معیارها و استانداردهای دوگانه به طور ویژه زمانی بیشتر از همیشه به چشم خورد که آنگ سان سو چی علیه به اصطلاح نقض حقوق «راحبان زعفرانی پوش» خود در جریان تظاهراتی در یک معدن، سخنرانی‌های متعدد ایراد کرد ولی در مقابل کشتار و سلاخی مسلمانان روهینگیا در ایالت راخین سکوت پیشه کرده و می‌کند.
نشریه بانگوک پست در مقاله‌ای تحت عنوان «سو چی خواستار عذر خواهی به دلیل خشونت در معدن است»، گزارش داد:
آنگ سان سو چی، رهبر مخالفان بعد از گفت‌وگو با دو طرف، خواستار عذرخواهی به دلیل سرکوب خشونت بار راحبان در جریان اعتراضات در یک معدن مس شد.
این «راحبان» که از اعضای جنبش به اصطلاح «حامی دموکراسی» سو چی هستند، جبهه اصلی نسل کشی و خشونت ورزی علیه جمعیت روهینگیا را نیز هدایت می‌کنند. درخواست اخیر سو چی برای عذرخواهی در تضاد کامل با سکوت همیشگی وی در قبال مشکلات و مصائب مسلمانان روهینگیا است. مولفه و عنصر مشترک موجود در این رویکرد دوگانه، هدف قرار دادن منافع چین در سراسر کشور میانمار است.
در حقیقت، سکوت سو چی در قبال نسل کشی مسلمانان روهینگیا صرفا اتخاذ معیارها و استانداردهای دوگانه محسوب نمی‌شود. خشونتی که حامیان وی جهت منقرض کردن روهینگیا به کار می‌برند، در راستای بی‌ثبات سازی یکی دیگر از محورهای منافع چین یعنی قطب لجستیک این کشور در شهر سیتوه واقع در ایالت راخین و همچنین خط لوله و جاده‌ای است که پکن در حال ساختن آن از میانمار تا استان یونان چین است.
غرب مکارانه و موذیانه در پس پرده الفاظی همچون «آزادی»، «باز بودن» و «استقلال»، طرح‌های سلطه جویانه خود را هدایت و پیاده کرده است. با تامل و دقت نظر کاملا روشن می‌شود که غرب به دنبال هیچ یک از ارزش‌های ذکر شده نیست. مگر اینکه بگوییم منظور غرب از «آزادی» و «باز بودن» این است که شرکت‌های غربی می‌توانند بدون روبرو شدن با مرزهای ملی گرایانه، ثروت‌های میانمار را تاراج کرده و به یغما ببرند و منظور از «استقلال» هم این است که میانمار از متحدان سنتی خود جدا شده و کمر به خدمت اربابانی جدید یعنی سردمداران وال استریت و لندن بسته است.
در حالی که ممکن است گفته شود رابطه چین با میانمار از بسیاری جهات ناقص است، اما این کاملا روشن است که رابطه جدید میانمار با منعت گرایان حیله گر و عوام فریب وال استریت و لندن، این وارثان امپریالیسمی که سال‌ها پیش نیز میانمار را به انقیاد خود در آوردند، سنت جدیدی از استثمار، فقر، نابرابری و انقیاد را بر جای خواهد گذاشت. بویژه اینکه غرب در تلاش است میانمار و دیگر همسایگان این کشور را در جنوب شرقی آسیا برای آغاز جنگی غیر مستقیم علیه پکن بیاراید.
نظر شما