خبرگزاری شبستان: ماه مبارک رمضان میهمانی از سنخ دیگری است. از طرف دیگر خوردن و آشامیدن در این ماه تعطیل نمی شود و فقط ساعات آن تغییر پیدا می کند.
ماه مبارک رمضان ماه ضیافت و میهمانی الهی به میزبانی پروردگار مهربان است؛ گاهی سخنانی شنیده می شود مبنی بر اینکه اگر ما به میهمانی خداوند دعوت شده ایم، چرا این ضیافت با گرسنگی و تشنگی همراه است، آیا لازمه میزبانی پذیرایی از میهمان خود نیست؟ پاسخ این سوال در گفتگوی زیر بیان می شود:
حجت الاسلام والمسلمین مصطفی فقیه اسفندیاری، عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه علوم اسلامی رضوی در پاسخ به این سوال گفت: پاسخ به این سوال متوقف بر مقدماتی است که برخی از آنها علمی است و در دانشگاه مانند عرفان و فلسفه باید پیگیری شود و برخی دینی. برای نمونه لازم است که نگاهی دوباره به انسان داشته و در حوزه انسان شناسی بازنگری کنیم این شبهات صرفه نظر از اینکه جاهلانه یا عمدی یا به هر دلیل دیگری گفته شود، نتیجه قطعی این مساله است که جهلی بزرگ و آزار دهنده در پس آن نسبت به انسان و جایگاه انسان در هستی است.
وی ادامه داد: انسان دارای مراتبی چند لایه است که حقیقت او را شکل می دهد. یک مرتبه مادی که تعبیر به طبیعت و جسم او می شود و مرتبه دیگر الهی است و حقیقت نفسانی و روحی او بوده که همان فطرت انسان است. اگر انسان را این نگاه دقیق که خداوند توانمندی هایی در او قرار داده و از او خواسته است آینه تمام نمای حق تعالی باشد نشناسیم، طبیعتا نگاه ظاهربینانه خواهیم داشت و این شبهه برخاسته از همین نگاه ضعیف است؛ چرا که این نگاه انسان را موجودی مادی می بیند و سپس ضیافت خدا را هم فقط حمل بر همین ظواهر می کند در صورتی که اساس انسان، نفس او است نفس انسان حقیقتش علم انسان است و علم موجود مجرد و تهی از ماده است.
عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه علوم اسلامی رضوی تاکید کرد: بنابراین اساس انسان نفس الهی است و حقیقت نفسانی او با علم تبلور و تحقق می یابد و خداوند در طول سال برای این موجود ذومراتب در یازده ماه دیگر از سال بخشی از مراتب این موجود میهمان خداست. اما در ماه مبارک رمضان میهمانی از سنخ دیگری است. از طرف دیگر خوردن و آشامیدن در این ماه تعطیل نمی شود و فقط ساعات آن تغییر پیدا می کند.
وی افزود: در واقع در ماه مبارک رمضان، سنخ میهمانی و پذیرایی میزبان تغییر می کند و ابواب رحمت الهی همراه با نفحات قدسی گشوده می شود و این تعبیر که شیطان در این ماه در غل و زنجیر است، اینطور نمود پیدا می کند که ما انسان ها زمینه های اطاعت پذیری بیشتری از معبود خود در این ماه داریم که این از الطاف خداوند و یکی از وسایل پذیرایی او است. بنابراین انسانی که محدود به جسم نیست، روحش نیز نیاز به میهمانی و پذیرایی دارد که در ماه مبارک رمضان این موضوع تحقق کامل می یابد.
حجت الاسلام فقیه اسفندیاری در پاسخ به این سوال که چگونه می توان این موهبت و میهمانی الهی را درک کرد، ابراز کرد: باید ظرفیت ها و قدرت های خود را بشناسیم و بدانیم به کجا می رویم و خدا از ما چه می خواهد. عبادت یعنی اطاعت خدا که جوانحی و جوارحی و مالی است. جوانحی همان تامل و تفکر است، جوارحی عبادتی است که با اعضاء و جوارح خود به جا می آوریم مانند نماز و روزه و عبادت مالی هم عباداتی همچون زکات و صدقه است. از طرف دیگر باید گناه را هم ترک کنیم تا بتوانیم به معرفت بهتری برسیم؛ ماه مبارک رمضان فضایی برای بازگشت به خویش برای کسب معرفت است تا این معرفت آغازی شود برای معرفت خدا.
وی تصریح کرد: هر چه بعد جسمانی خود را تقویت بیشتر کنیم از بعد روحی غافل می شویم. برای رسیدن به این مرتبه باید اعتدال را رعایت کرد. البته باید دانست نقطه اعتدال در انسان ها متفاوت است و کشف آن امری دشوار است. به طور مثال عبادت حضرت علی (ع) با من یکی نیست با اینکه ایشان اهل اعتدال بود. برای رسیدن به نقطه اعتدال باید تمرین و ممارست کرد و اندک و اندک و بتدریج با انجام عبادات لذت آن را چشید.
حجت الاسلام فقیه اسفندیاری عنوان کرد: کسی که یکبار در شبانه روز برای آسیب ندیدن دندان هایش مسواک می زند، وقتی لذت های دیگر آن همچون خوشبویی دهان، افزایش حافظه و سفیدی دندان ها را درک کرد، دیگر به یک نوبت مسواک کردن در شبانه روز بسنده نمی کند و این لذت را چند بار در روز تکرار می کند. اگر ما به لذت عبادات پی ببریم، از تکرار آن و ترک لدت گناه خشنود می شویم.
عضو هیئت علمی گروه فلسفه دانشگاه علوم اسلامی رضوی یادآور شد: بنابراین ما ذومراتب هستیم و دارای چند لایه؛ نخستین لایه ما حواس است؛ کسانی که می خواهند لذت روحانی را درک کنند، لازمه اش این است که ورودی های معرفت های خود را که همان حواس است کنترل کنند. در واقع روزه دار حقیقی کسی است که ورودی های نفس خود را مدیریت کند.
پایان پیام/
نظر شما