بزرگ‌ترین هدیه‌های الهی را کجا می‌توان یافت؟

به گزارش خبرگزای شبستان، دستاوردهای دعا در گفتاری از رهبر انقلاب برگرفته از کتاب "دعا" مرور می شود:
 

مهار نفس
همه انسان ها مبتلا به این پیل مست در درون وجود خودشان هستند که باید این را مهار کنند. این مهار با ذکر خداست؛ با یاد خداست؛ با پناه بردن به خداست؛ با احساس نیاز به پروردگار است؛ با احساس حقارت خود در مقابل عظمت الهی است؛ با احساس زشتی های خود در مقابل عظمت الهی است؛ با احساس زشتی های خود در مقابل جمال مطلق حق متعال است. اینها همه اش ناشی از ذکر است. انسانی که باتقواست، یعنی مراقب خودش هست و متذکر هست، منشاء شر و ظلم و فساد و طغیان و بدی به این و آن نمی شود. آن ذکر الهی مرتب دارد او را نهی می کند؛ مرتب دارد او را باز می دارد.
 

کسب معارف
واقعا این دعاها پر از معارف است که اگر این ها را از حالت دعا بیرون بیاورند، معارف اسلامی متین و اصیل و قوی را تشکیل می دهند که نظیرشان در روایات ما کم است.
و اما دومین چیزی که در دعا وجود دارد، معارف است و این مخصوص دعاهایی است که از معصوم (ع) به ما رسیده است. امام سجاد (ع)، "صحیفه سجادیه" را به صورت دعا تنظیم فرموده و اصلا دعا خوانده است؛ اما این کتاب پر از معارف الهی و اسلامی است. توحید خالص در صحیفه سجادیه است. نبوت و عشق به مقام تقدس نبی اسلام (ص) در صحیفه سجادیه است. مثل بقیه دعاهای ماثور، معارف آفرینش در این کتاب است. همین دعای ابی حمزه ثمالی که مخصوص سحرها است، سعی کنید آن را بخوانید و در معنایش توجه و تدبر داشته باشید و همین دعای کمیل که شب های جمعه خوانده می شود، از جمله دعاهایی است که سرشار از معارف اسلامی است و در آنها حقایقی به زبان دعا بیان شده است. نه اینکه آن بزرگوار – امام سجاد (ع) – نمی خواسته دعا کند و دعا را پوشش قرار داده است؛ نه. دعا می کرده، مناجات می کرده و با خدا حرف می زده است. منتها انسانی که قلبش با خدا و با معارف الهی آشناست، حرف زدنش هم این گونه است. حکمت از او سرریز می شود و دعای او هم عین حکمت است.
دعاهایی که ما می خوانیم پر از حکمت است. در دعاهای مأثور از ائمه (ع) که به ما می رسد، نکاتی عاید از معارف وجود دارد که حقیقتا مورد احتیاج انسان است. آن بزرگواران با آوردن این نکات در دعاها به ما یاد می دهند که از خدا چه بخواهیم.
این دعاها درس است. اگر در معانی این دعاها تدبر کنیم، بزرگترین هدیه های معنوی الهی را در این دعاها خواهیم یافت.
اجابت الهی از طرف پروردگار، هیچ قید و شرطی ندارد؛ این ما هستیم که با اعمال خودمان مانع اجابت می شویم؛ ما هستیم که موجب می شویم دعای ما مورد اعتنا قرار نگیرد، که خود همین یکی از معارفی است که می توان از دعا استفاده کرد و یکی از خصوصیات دعا همین است.
دعا فقط این نیست که انسان دل را به خدا نزدیک می کند، این هست، فراگیری هم هست. در دعا هم تعلیم است هم تزکیه هست. این دعاهای مأثور از ائمه (ع) هم ذهن را روشن می کند، هم حقایق و معارفی را که در زندگی به آنها نیاز داریم، به ما می آموزد و هم دل را متوجه به خدا می کند. ذکر الهی را خیلی باید مغتنم بشمارید.
پایان پیام/