به گزارش خبرگزاری شبستان از البرز، رسول رسولی‌پور، عضو هیأت علمی دانشگاه خوارزمی در پنجمین نشست از سلسله نشست‌های «افکار و احوال ما» که ظهر امروز (21 اردیبهشت)، در دانشگاه خوارزمی برگزار شد، با بیان این‌که این جلسات، جلسه‌ی پند و اندرز نیست گفت: این نشست‌ها جلسة عشق است و مطرح کردن افکار به عنوان مقدمه و زمینه‌ای برای حصولِ عشق و حال است و افکار ما زمینه‌ای برای تحولات ماست.
وی در این نشست که به همت اداره فعالیت‌های دینی، ادبی و هنری معاونت فرهنگی جهاد دانشگاهی استان البرز برگزار شد، افزود: اگر انسان فکر کند که در این جهان آمده است تا جانِ خود را از اندیشه و اطلاعات فربه کند و به این توصیه که «ای برادر تو همه اندیشه‌ای» سر بسپرد، اشتباه کرده است؛ چراکه ما به این جهان نیامدیم که بدانیم بلکه آمدیم بمانیم و با عشق بمانیم.
انسان می تواند خدا را ترک کند، اما خدا هرگز او را ترک نمی کند
این استاد فلسفه خاطر نشان کرد: انسان به لطف و رحمت الهی پا به عرصه‌ی جهان گذاشته است و امکان جدایی از این هستی امکان‌پذیر نیست. به تعبیر فیلسوفان، ما «واجب الوجود» شده‌ایم؛ چون با خدایی عهد بسته‌ایم که نمی‌تواند عشق را رها کند. حتی اگر انسان او را ترک کند خداوند او را ترک نمی‌کند.
رسولی پور در ادامه با بیان سروده‌ای از «اقبال لاهوری» افزود: صحبت من در شعر اقبال خلاصه شده است که می‌گوید: «ما از خدای گم شده‌ایم و او به جستجوست/چون ما نیازمند و گرفتار آرزوست/گاهی به برگ لاله نویسد پیام خویش/گاهی درون سینة مرغان به های و هوست/ در خاکدان ما گوهر زندگی گم است/ این گوهری که گم شده مائیم یا که اوست؟».
انسان نمی داند، که گم شده است
وی تصریح کرد: ما از خدا گم شده‌ایم اما او در جستجوی ماست. در حقیقت اولیای الهی و بزرگان نیز برای فهماندن این‌که شما گم شده‌اید و خداوند می‌خواهد شما را بیابد آمده‌اند؛ چون ما خودمان نیز نمی‌دانیم که گم شده‌ایم و باید معرفت پیدا کنیم. چه بسا آیات و پندهایی خوانده شده موعظه‌ها گفته شده است اما تأثیری ندارد و دوباره همان زندگی گذشته را داریم و چیزی را جستجو نمی‌کنیم. اقبال در این اشعار به شما وعده می‌دهد که اگر شما گم شده‌اید و خودتان هم خبر ندارید خدا در جستجوی شماست و از این جهت انسان دلگرم زندگی می‌شود.
رئیس دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه خوارزمی در بخش دیگری از سخنان خود به یکی از فرازهای دلنشین دعای رجب اشاره کرد و گفت: در دعای رجب می خوانیم که «یا مَنْ اَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ؛ ای خدایی که از تو هر خیر و احسانی را امید دارم و از هر شری به تو پناه می‌برم.». این فراز به ما می‌گوید که در حقیقت نه تنها از شیطان، که از هر چیزی که سبغه و رنگ الهی نداشته باشد باید به خدا پناه ببریم.
وی ادامه داد: اگر نگاه من به شما و یا هر چیزی، به عنوان چیزی در کنار خدا باشد و با نگاه به چهرة شما صورت ظاهری شما را ببینم، نگاه شرک آلودی است؛ اما اگر به چهرة شما نگاه کنم و خلقی از خدا را ببینم، این نگاه، نگاهی الهی است. باید از همه چیز به خدا پناه ببریم؛ نه تنها از شیطان، بلکه از صورت، صحبت کردن و راه رفتن یکدیگر نیز به خدا پناه ببریم؛ چرا که مرز کفر و ایمان، و شرک و توحید بسیار باریک است.
رسولی پور در ادامه با قرائت «یا مَنْ یُعْطِی الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ» گفت: عدالت انسانی حکم می‌کند که در قبال هر چیزی که دریافت می‌کنی به همان اندازه بپردازی؛ اگر کم بدهی کم بگیری. اما خدا با انسان‌ها چگونه رفتار می‌کند؟
یتیم با نوازش دست ما، خدا را احساس می کند
رسولی پور یادآور شد: شما باید نقش خدا را در زمین بازی کنید؛ یک یتیم، خدا را با نوازش دست شما حس کند. در رفتار با یک انسان افسرده، مریض و گرفتار، نقش خدایی داشته باشید. نقش خدا را بازی کردن لباس، تکنیک و یا تحصیلات نمی‌خواهد؛ بلکه تنها عشق ورزی مایة بازی کردن نقش خداست که هر چه بیشتر آن را توسعه دهید، خودتان توسعه پیدا می‌کنید. شما می‌توانید عشق و محبت را تمرین کنید و این لحظات عاشقانه، لحظات شیرینی است که فراموش شدنی نیست و همیشه در ذهنتان باقی می‌ماند.
وی با قرائت این فراز دعای رجب که می فرماید: «یا مَنْ یُعْطی مَنْ سَئَلَهُ، یا مَنْ یُعْطی مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ، و َمَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ» تصریح کرد: این دعا می گوید ای کسی که، عطا می‌کنی به هر که از تو نخواهد و هر کسی که از تو بخواهد و تو را نشناسد. اما این اصل با کدام منطق انسانی منطبق است ه شما چیزی را نخواهید و نسبت به آن شناخت و معرفت نداشته باشید و به شما بدهند؟ در حقیقت تعبیر این‌که برای رسیدن به خدا، باید ریاضت و سختی را تحمل کرد این‌ها داستانی بیش نیست و آنها را خودِ ما برای تعدیل کردنِ ذهن درست می‌کنیم؛ چراکه خداوند خودش را در اختیار ما قرار می‌دهد حتی اگر ما او را نشناسیم.
شخصی که عشق در جانش باشد ذاکر می‌شود
این استاد فلسفه در دانشگاه خوارزمی گفت: عشق رود جاری است و اگر در دل ما باشد ما را جاری می‌کند و دیگر متوقف نخواهیم بود. شخصی که عشق در جانش باشد ذاکر می‌شود و کسی که ذاکر گردد جاری می‌شود. قرآن نیز ذکر است و برای این آمده که ما را به جریان بیندازد. بن‌مایه‌ی حرکت انسانی، عشق است.
وی در بخش دیگری از سخنرانی خود گفت: الهامات الهی انسان را خادم‌تر و عاشق‌تر می‌کند و عشقی که دریافت می‌کند را توسعه می‌دهد. اگر یک امر معنوی به شما انقباض و دل‌مردگی دهد، حسِ نشاط و زندگی را از شما بگیرد و نسبت به دیگران متنفر شوید این القائات شیطانی است؛ چون شیطان دشمن شماست و دشمنی را به شما تزریق می‌کند و نمی‌خواهد شما عاشق دیگران شوید.
رسولی پور در پایان گفت: آیا این‌که شما ندانید خیر چیست و به شما خیر بدهند، این شیوه، شیوه‌ی خدایی نیست؟ «این الرجبیون» کجایند آنهایی که اهل رجب هستند؟ آیا شما نمی‌خواهید رجبی شوید؟ شما اگر رجبی نشوید، شعبانی نمی‌شوید و اگر شعبانی نشوید، رمضانی نمی‌شوید. خدا این ماه‌ها را قرار داده است تا برای رمضان آماده شویم و امیدوارم همگی این آمادگی را کسب کنیم و حس خوبی را که به دست آورده‌ایم، دست‌مایه برخورد با دیگران قرار دهیم.
پایان پیام/
نظر شما