دکتر رضا داوری اردکانی، رییس فرهنگستان علوم و استاد فلسفه دانشگاه تهران در گفتگوی اختصاصی با خبرنگار شبستان درباره آخرین اثر منتشر شده وی با عنوان «ما و تاریخ فلسفه اسلامی» اظهار داشت: من هماره در جوانی در اندیشه این بودم که فلسفه اسلامی چه شان و مقامی در تاریخ دارد و در این زمینه مقلاتی از جمله «تاریخ فلسفه در تاریخ اسلامی ایران» را منتشر کردم.
وی با تاکید بر لزوم تبیین نسبت ما و این تاریخ فلسفه، ادامه داد: این اواخر در این فکر بودم که آنچه را که فکر کرده ام به روی کاغذ آورده و این پرسش را مطرح کنم که ما و فلسفه اسلامی چه نسبتی با هم داریم؟
عضو شورای عالی انقلاب فرهنگی، تبیین این اندیشه که دوران فلسفه اسلامی به سر رسیده است را بی آگاهی از همان نسبت ما با تاریخ فلسفه دانست و گفت: همه تلاش من در این کتاب این بوده است که این پرسش را تبیین و روشن کنم که نسبت ما با فلسفه اسلامی در این دوره چگونه تحلیل می شود.
وی در همین باره افزود: آنچه که من در این فرآیند و تحقیق بدان رسیده ام این است که ما هیچ گاه نمی توانیم از تفکر اسلامی، فلسفه اسلامی، عرفان اسلامی و تاریخی که قدمتی هزار و چندصدساله داریم، چشم بپوشیم.
عضو هیئت امنای دانشگاه تهران، در پاسخ به این پرسش که بر اساس ادعای خودتان چرا در این کتاب از ابن سینا دفاعی نکرده اید، اظهار داشت: من هیچ گاه بر این باور نبوده ام که نباید درباره ابن سینا و سهروردی و دیگر بزرگان حرفی نزد و چیزی نگفت؛ چرا که فلسفه وادی نقادی است و هر کسی که بخواهد می تواند حتی بزرگان را نیز نقد و بررسی کند.
مولف کتاب "سیاست، تاریخ، تفکر" در این باره افزود: اما ما هیچ گاه اجازه نداریم که جسارتی به ساحت فیلسوفان روا داشته باشیم و باید هماره حرمتشان را حفظ کنیم و در نهایت با احترام اگر چیزی به نظرمان می رسد، درباره آرایشان اظهار خواهیم کرد.
عضو شورای عالی یونسکو در ایران، با تاکید بر اینکه در مقام برخورد با آرای یک متفکر، در مرحله نخست باید از آن ها پرسش داشته باشیم، ادامه داد: شرط اول ادب اقتضا می کند که وقتی انسان درباره متفکری فکر می کند و یا با آرای او بحث می نماید، ابتدا پرسش داشته باشد و سعی کند که از زبان او پاسخ را بیابد و اگر پاسخش او را قانع نکرد، با فیلسوف بحث کند. کسانی که این روش را پیش نمی گیرند، ممکن است مایه خسران در فکر و فلسفه بشوند. بنابراین آنچه من گفته که از ابن سینا دفاع نکرده ام، منظورم همین است و صرفا به ایشان ادای احترام می کنم.
مولف کتاب "فلسفه در روزگار فروبستگی"، در پایان سخنانش سخنرانی کربن درباره جایگاه فلسفه اسلامی را یکی از مقولاتی دانست که اندیشه تالیف چنین کتابی را در وی جدی تر مطرح کرد و گفت: من مانند دونده ای هستم که وقتی به آخر خط نزدیک می شود، بر سرعت خود اضافه می کند و به همین جهت در این چند سال اخیر، هزاران صحفه نوشته ام؛ هر چند در این چندماه اخیر، دیگر نه می توانم چیزی بخوانم و نه چیزی بنویسم.
پایان پیام /
نظر شما