خبرگزاری شبستان- گرگان؛ خیلی دوست دارم بدون هیچ احساس نا امنی و اضطراب در خیابان قدم بزنم، در کنار خانواده در پارک محله هوای تازه استشمام کنم، دست فرزندم را بگیرم به بازار بروم، خرید کنم، گردش کنم، اما نمی توانم، باید در خانه بمانم، مواظب باشم دست به جایی نزنم، باید فورا دست هایم و لباس هایم را ضدعفونی کنم، همیشه مضطربم که نکند دسته هایم آلوده باشد، شاید کودکم به جایی دست زده است که من بی خبرم، اینها همه احساس نا امنی و اضطراب است که زندگی عادی ما را محدود و نا امن کرده است، شاید تا قبل از مسئله کرونا خیلی آرزوهای بلندی داشتیم، دوست داشتیم خانه بزرگ داشته باشیم، ماشین خوب بخریم، درآمد بالایی داشته باشیم و غیره. اما امروز باورمان نمی شود که بسیاری از کارهای روزمره دیروز، آرزوی امروز است.
کرونا باعث شده است که بسیاری از نعمت هایی که تا دیروز آنها را دم دستی فرض می کردیم، امروز آرزویش را می کنیم و دوست داریم به مسجد برویم و در نماز جماعت شرکت کنیم، مسافرت برویم، با دوستانم دورهمی داشته باشیم، صله رحم کنیم. به بارگاه قدسی ائمه برویم و بسیاری از کارهای دیگر...
خداوند نعمت های بزرگی به ما داده است اما چون ما آن نعمت ها را نمی شماریم و روی آنها فکر نمی کنیم همیشه آنها را سهل و راحت بدست آورده ایم. از همین روی قدر آنها را نمی دانیم، چه کسی تا حالا فکر کرده است صبح که از خواب بیدار می شود، خورشید طلوع نکند و اگر طلوع نکند چه اتفاقی خواهد افتاد، همیشه نعمت های بزرگ، خورشید، آب و هوا و دریا، جنگل و غیره را دیده ایم؛ اما به عظمت و بزرگی این نعمت ها پی نبرده ایم، فکر نکرده ایم اگر اینها را نداشتیم چه فاجعه ای در جهان رخ می داد.
دو نعمت پنهان:
هر گاه که بحران و بلا و حادثه ای ایجاد می شود یاد این حدیث معروف امام علی (علیه السلام) می افتم «نعمتان مجهولتان الصّحّة والأمان» دو نعمت مجهول هست. سلامتی و امنیت، معمولا انسان ها زمانی قدر این نعمت را می دانند که آن را از دست بدهند، سلامتی و امنیت را نمی توان با هیچ نعمت دیگری مقایسه کرد، بقای انسان ها در گرو این دو نعمت بزرگ است. در حادثه کرونا مردم واقعا قدر این دو نعمت را لمس کرده اند.
اگر شکرگذار باشیم نعمت ها زیاد خواهد شد:
باید این وعده حتمی و قطعی قرآن را باور کنیم که «لَئِن شَكَرتُم لَأَزيدَنَّكُم ۖ وَلَئِن كَفَرتُم إِنَّ عَذابي لَشَديدٌ» اگر شکرگذار نعمت های خداوند باشیم خداوند حتما آنها را زیاد خواهد کرد و اگر کفران نعمت کنیم آن وقت باید منتظر عذاب الهی باشیم.
شاید جای خالی سخن سعدی را در گلستان در اینجا احساس کنیم: «منت خدای را عزوجل که طاعتش موجب قربتست و بشکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می رود ممد حیاتست و چون بر می آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب.
از دست و زبان که برآید/ کز عهده شکرش برآید»
کرونا برایمان یک تلنگر است؛ که نگاه واقعی به سرنوشت و جهان پیرامون خودمان داشته باشیم و همیشه به نعمت های بی شماری که خداوند به ما داده است فکر کنیم و شکرگذار واقعی باشیم.
احساس نا امنی خطرناک تر از نا امنی است:
امنیت جزء همان دو نعمت بزرگی است که مجهول است و تا زمانی که آن را از دست ندهیم قدر آن را نمی دانیم، اما زمانی که امنیت را از دست می دهیم، ناگزیر خودمان را مهیای دفاع و مبارزه می کنیم، در اینجا تکلیف مشخص است اما زمانی که احساس نا امنی است و هیچ دشمنی را در مقابل خود با چشم سر نمی بینیم آن وقت است که شبانه روز، اضطراب و ترس به سراغمان می آید، کرونا، بلایی است که امنیت سلامت جامعه را به خطر انداخته است، ما را دچار خستگی و اضطراب کرده است، اما با توکل به خداوند و امید به آینده می توان بر این احساس نا امنی فائق آمد.
تقویت بعد روحانی:
انسان ها از دو بعد تشکیل شده اند؛ جسمانی و روحانی، یقینا این دو بعد در یکدیگر تاثیرگذارند، گاهی اضطراب و ترس می تواند جسم انسان را را زودتر به تباهی بکشاند و بعضی اوقات دعا و مناجات می تواند به جسم انسان امید و نشاط تزریق کند.
در جامعه و جهان پیرامون، بلاها و بحران ها و آسیب های زیادی ایجاد می شود و ناگزیر انسان ها با آنها مواجه هستند، بنابراین با تقویت بعد روحانی از طریق نماز و آداب و سنن عبادی می توان بر بسیاری از آسیب های روحی و جسمی غلبه کرد.
کرونا باعث شده است قدر بسیاری از نعمت های بزرگ که آنها را کوچک می شمردیم بدانیم و با لذت از آن نعمت ها استفاده کنیم.
نظر شما