به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری شبستان، یکی از مشکلاتی که بسیاری از خانواده ها با آن دست و پنجه نرم می کنند، اختلاف نسلی میان آن ها و فرزندانشان است. اختلافی که موجب می شود تا والدین فرزندان خود را درک نکنند و فرزندان نیز پدر و مادر را.
با پیشرفت سریع تکنولوژی سبک های زندگی هم تغییر یافته است و نسل جدید در مواجه با تکنولوژی قرارگرفته است و به موازی این سرعت پیشرفت از خود رفتار هایی بروز می دهد که خوشایند خانواده نیست و در مقابل نیز خانواده ها به دلیل عدم درک از نوع رفتار فرزندانشان رفتارهایی از خود بروز می دهند که موجب ناخرسندی نسل جدید می شود.
همین مسئله موجب بروز آسیب هایی برای خانواده و جامعه می شود. از همین رو با «مجید ابهری» متخصص علوم رفتاری به گفتگو پرداختیم که در زیر می خوانید:
نظرتون را درباره اختلاف نسلی که میان فرزندان و والدین وجود دارد را بگوید؟
وجود اختلاف نسل ها تا حدودی به دلیل فاصله زندگی و دوران بین والدین و فرزندان پذیرفتنی است. چون پس از گذر یک دوران، با پیشرفت علم، فناوری، ابزار و وسایل جدید رو به رو هستیم و سبک تفکر و زندگی مطابق با آن شرایط می گردد.
در جامعه ما به دلیل پیشرفت سریع علوم و فناوری، فکر و نگاه به زندگی متفاوت شده است و از لحاظ رفتار شناسی سه نوع رابطه را برای این اختلاف نسلی تعریف می توان کرد.
این سه نوع رابطه را چیست؟
نخست «تعامل نسل» است که در این گونه ارتباط والدین با فرزندان روابط درست و منطقی دارند، ممکن است اندک اختلافی وجود داشته باشد که برخواسته از دوران ها متفاوت زندگی است.
نگاه دوم «تقابل نسل» است. والدین با فرزندان در گفتگو تقابلی قرار دارند و نظرات آن ها با یکدیگر متفاوت است. نگاه سوم «تضارب نسل» است که در این نگاه، درگیری های لفظی و فیزکی میان فرزندان و خانواده ها شکل می گیرد.
علت چیست؟
علت تضارب نسل ها را می توان استفاده از شبکه های اجتماعی و شبکه های معاند، انتخاب دوست و محیط زندگی و دور شدن از معنویت دانست.
اتفاق هایی میان والدین و فرزندان رخ می دهد که گویا والدین با فرزندان سال ها فاصله دارند. زبان گفتمان با یکدیگر متفاوت است و زبان رفتاری یکدیگر را متوجه نمی شوند.
فضا های مجازی و شبکه اجتماعی هم نقش زیادی در اختلاف افکنی میان نسل ها دارد و فرزندان را به سمت و سوی خود می کشد.
چه زمانی این اختلاف نسل ها آسیب زا است؟
اگر اختلاف نسل ها موجب پریشانی کانون خانواده نشود قابل پذیرش است اما گاهی والدین خود به بهانه عقده ای نشدن همه چی را برای فرزندانشان فراهم می کنند و دیگر نمی توانند در آینده آن ها را کنترل کنند.
چه باید کرد؟
باید به سمت و سوی ارزش های معنویی گرایش یافت. بسیاری از خانواده هایی که دارای اعتقاد مذهبی هستند، هیچ گونه تقابلی میان آن ها و فرزندانشان وجود ندارد. با اتخاذ روش های درست در تربیت با فرزندانشان هم در آینده دچار مشکل نمی شوند.
البته گاهی در مراجعین به کلینیک ملاحظه می شود والدین باور مذهبی دارند اما یک یا دو فرزند آن ها این باور ها را قبول ندارند. در اینجا دوست، مدرسه، محیط زندگی نقش بیشتری از والدین داشته است. برخی از والدین هنوز باور نمی کنند «دوست» چه تاثیر سرنوشت سازی دارد.
همچنین والدین به این اصول دینی و معنویی که می گویند، باور قطعی ندارند در این صورت تضاد رفتاری ایجاد شده است و فرزند این تضاد را می بیند.
توجه بیش از اندازه یا به عبارتی رایج لوس کردن فرزندان موجب به وجود آمدن شکاف فکری و فرهنگی می شود. والدین باید در عین توجه به فرزندانشان همانند یک دوست با آن ها برخورد کنند و به آنچه می گویند عمل کنند و وفادار باشند و از خلف وعده و بدقولی بپرهیزند.
خانواده هایی که در عمل معیارهای دینی دچار تردید نشده اند و بین باور و عمل شکافی وجود ندارد، با فرزندان دچار مشکلات کمتری می شوند، چون فرزندان آن ها تضادی در باورها و اعتقادها ندیده اند که بخواهند سرپیچی کنند و متفاوت از خانواده عمل کنند.
نظر شما