به گزارش خبرگزاری شبستان و به نقل از مرکز روابط عمومی و اطلاع رسانی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، در پیام «محمود شالویی» آمده است:
بازگشت همگان بسوی اوست
عالمی را، خود عالمی دگر می بود
سواد دیده غم دیده ام به اشک مشوی که نقش خال توأم هرگز از نظر نرود
تو کز مکارم اخلاق عالمی دگری وفای عهد من از خاطرت به در نرود
هرکس دکتر اکبر عالمی را می شناخت و با او حشر و نشری داشت ، چنانش می دید که گویی دریایی مواج از حرکت و تکاپوست . ایستایی در کارش نبود . کلامی گرم و شیرین و چهره ای روشن و بغایت صمیمی با نگاه هایی عمیق و دوست داشتنی از ویژگی های همیشگی او بود .
پیشتر نامش را شنیده بودم و دورادور هم می شتاختمش ، تا اینکه در جشنواره تجسمی فجر امکان همکاری و همراهی نزدیکی یافتیم و سپس در شورای ارزشیابی هنرمندان بهم نزدیک تر شدیم . در حاشیه جلسه های شورا ، گاهی فرصت گپ و گفت بیشتری فراهم می شد و من هم به مناسبت ، ابیات و حکایت هایی از مثنوی قرائت می کردم و به اتفاق در باره آن سخن می گفتیم . وقتی در چشم هایش خیره می شدم ، حس خیلی خوبی پیدا می‌کردم و بر ادامه خوانش آن شاهکار ماندگار مولوی ، شائق تر می شدم . هم نشینی با او نه تنها ملالتی نداشت بلکه ملاحت هم داشت . حرف هایش شنیدنی و دلنشین بود . از دانشی پرمایه و تجربه های مفید و جامع و توانمندی عالمانه در ارائه و انتقال مطالب ، بهره بسیار داشت . دلش صاف و صیقلی و گفتارش بسیار جذاب و شنیدنی بود و با این همه جذبه های معنوی ، هیچ وقت به دل آدمی چون نگارنده این سطور غمین ، خطور نمی کرد که به این زودی، همین عالمی هم از این عالم به عالمی دگر، سیر و سفر نماید و داغی سنگین بر دل بدارد و آن همه خاطرات خوش از خویش را چنین به یادگار گذارد .
فرصت شمار صحبت ،کز این دوراهه منزل چون بگذریم دیگر نتوان بهم رسیدن
درگذشت این استاد گرانمایه و هنرمند فرزانه را که خود فقدانی بزرگ قلمداد می شود، به خانواده گرامی و عموم جامعه دانشگاهی، علاقه مندان و دوست داران عرصه هنری و سینمایی ، تسلیت می گویم و از درگاه حضرت باری ، آمرزش و آسایش در منزلگاه ابدی را برای ایشان، درخواست می نمایم .
نظر شما