حجت الاسلام «ابوالفضل ساجدی» در گفت و گو با خبرنگار اندیشه خبرگزاری شبستان در خصوص تعليم دين در عصر حاضر گفت: يكی از ويژگيهای تعليم و تبليغ و دفاع از دين در دوران حاضر, كه آن را سخت كرده است شنا در برابر حركت موج است و شناگري ماهر مي طلبد در حاليكه تعليم دروس ديگر مانند رياضي و فيزيك به چنين مانعي مبتلا نيست.
این عضوهیت علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) اظهار کرد: دينگرايي حركتي در برابر موج گسترده و جهان شمول دين گريزي كشورهاي غربي در دوران رنسانس و مدرنيسم است؛ زيرا در قرون اخير به ويژه دوران مدرنيسم قرن 19 و 20 دين امري مذموم تلقي ميشده است و سلطه جهاني فرهنگ غرب, اين موج دين گريزي را به ساير كشورها هم سرايت داده است. اين مشكل در آموزش علوم تجربي، يا تربيت مادي آدمي وجود ندارد. فضاي فكري فراگير جهان، نه تنها اين نوع تعليم و تربيت را منع نميكند؛ بلكه مشوق و محرك آن است، در حالي كه دينگرايي را منفور ميپندارد.
وی با طرح این سوال که مگر خداگرايي فطري نيست پس چرا تبليغ دين, شنا در برابر حركت موج است.پاسخ داد: دين گرچه در فطرت ريشه دارد اما رشد ماديگرايي بشر و تبليغات ضد ديني به ويژه در قرون اخير, سبب كم رنگ و ضعيف شدن گرايشات فطري شده است. افزون آنكه انسان, گرايشات غريزي مادي نيز دارد كه افراط در براوردن آنها عرصه را بر گرايشات فطري تنگ مي كند.
حجت الاسلام ساجدی افزود: گرايشات فطري خداجويي همچون نهال نوپا و ضعيفي است كه اگر به درستي محافظت, آبياري و سم زدايي نشود به پژمردگي ميگرايد. آتش ماديگرايي كه در قرون اخير در جهان شعله ورتر شده و آتش غرايز حيواني را شعله ورتر ساخته مي تواند نهال نوپاي فطرت را بسوزاند يا ضعيف و ضعيفتر سازد.
وی بیان کرد: آيا تعليم و تربيت دينی در مدارس، دانشگاهها، مساجد و خانواده ها كارامد است؟ آيا آموزش دين هميشه به پذيرش آن مي انجامد؟ فراز و فرودهای اين عرصه كدامند؟ چرا جمعی از نسل نو از تربيت دينی و برخی از آموزش آن گريزانند؟ ضرورت پاسخ آنگاه آشكارتر ميشود كه بدانيم دين گرايی در فطرت نوجوان و جوان ريشه دارد. كشف آسيبهای موجود در روش و محتوای هدايت دينی نسل جديد، آرزوی ديرين دينمداران است، همانگونه كه دينگريزى جوانان، واژهای آشنا و غم‌انگيز براي جمع پرشماري از خانوادهها و عقدهای ناگشوده در قلوب خيل فراوانی از خداباوران است.
این عضوهیت علمی موسسه آموزشی پژوهشی امام خمینی(ره) گفت: آسيبهای مزبور، جز فقدان باور قلبی و عدم التزام عملی به آموزههای دينی و در نتيجه، حركت به سوی مقاصد غير الهى، ثمرهی ديگري ندارد. جوانِ قربانی آسيب، سرمايه هاى وجودى خويش در امور صرفاّ مادی وقف می كند و در شكلدهى شخصيت، اميال و گرايشهای خويش، از مسير الاهی فاصله می گيرد. به رغم تلاشهایی كه كما بيش در جهت اشاعه فرهنگ اسلامی و تربيت دينی نسل جوان و ارائه راهكارهای آن صورت گرفته است، جامعه جوان ما به اهتمامی مضاعف و گفتماني نو و پياپی در اين ميدان نياز دارد.
نظر شما