به گزارش خبرنگار خبرگزاری شبستان، حجت الاسلام علیرضا پناهیان در مراسم سوگواری اباعبدالله الحسین(ع) که چهارشنبه 15 آبان از ساعت 20 تا 22 برگزار شد، با اشاره به توصیف راهی که انسان برای دستیابی به اهداف معنوی خود باید طی کند، گفت: انسان در مسیر زندگی خود برای پیمودن راه حقیقی، باید برخی از علایق خود را زیر پا بگذارد؛ باید از برخی دوست داشتنی ها فاصله بگیرد.
وی افزود: انسان در مسیر بندگی گاهی باید از شهوت، علایق خود بگذرد که ابلیس در این مرحله مردود شد؛ آدمی برای رسیدن به مقام ملاقات پروردگار عالم باید این راه را طی کند و فرق آدمی با سایر موجودات در این است که فرشتگان تنها علایق خوب دارند و حیوانات دارای اندکی از علایق بد هستند، اما این انسان است که در وجودش سرشار از انواع دوست داشتنی ها بوده و حرکت رو به جلوی آدمی تنها با زیرپاگذاشتن علایق بد محقق می شود.
گذر اولیاء خدا از علایق خوبشان، عامل سلوک به سوی خداوند است
حجت الاسلام پناهیان با بیان این مطلب که انسان گاهی باید از علایق خوب خود بگذرد، تصریح کرد: برای ایجاد ارزش افزوده در وجود آدمی تنها راه، گذر از علایق بد است و این همچون نخ تسبیح در زندگی افراد جریان دارد.
امام علی(ع) می فرمایند: مخالفت با هوای نفس، نظام و اساس دین است، یعنی اگرانسان به درجات عالیه معنوی هم دست یابد، باید برخی از علایق خود را زیر پا بگذارد.
وی عنوان کرد: علایق اولیاء خدا صرفا بد نیست؛ پیامبر(ص) دوست داشتند که امتشان هیچگاه در اختلاف و نزاع با هم نباشند ولی این آرزو محقق نشد و ایشان با رنج خاطر وفات کردند.
اساس راه منتج به ملاقات پروردگار
حجت الاسلام پناهیان با اشاره به این نکته که انسان اساسا در رنج و سختی زندگی می کند، عنوان کرد: راه منتج به ملاقات پروردگار همراه با سختی و رنج است و انسانی که از مسیر ملاقات الهی دوری می کند؛ توسط تقدیر خداوند به سختی مبتلا می شود.
وی ادامه داد: هدف اصلی از ملاقات خداوند رسیدن به بهشت نیست؛ بهشت همچون هتل های زیبایی است که انسان به مقصود آن سفر نمی کند؛ برای مثال کسی برای دیدن هتل های خوب به شهر مکه نمی رود.
برای ملاقات خداوند باید بزرگ شد
حجت الاسلام پناهیان با بیان این مطلب که برای ملاقات خداوند باید ویژگی های پروردگار عالم را در خود تقویت نمود، تصریح کرد: انسان با رنج و سختی به ملاقات خداوند می رسد و لازمه آن همرنگ شدن با صفات الهی است که مهم ترین این ویژگی ها، صفت بزرگی خداوند است زیرا بارها در نماز آن را تکرار می کنیم و می گوییم: "الله اکبر".
وی عنوان کرد: پیدا کردن راه حقیقی مسیر بندگی، عملیاتی دارد که انسان برای پیدا کردن ظرفیت ملاقات پروردگار عالم، باید بزرگ شود.
حجت الاسلام پناهیان افزود: انسان هرچه بخواهد از رنج و سختی راه بندگی فرار کند؛ خداوند انسان را از طریق تقدیر مبتلی به رنج می کند.افرادی که از مبارزه با نفس دوری می کنند خداوند برای آنها مبارزه با نفس در رکاب یزید صفتان را مقدر می کند.
حجت الاسلام پناهیان تصریح کرد: راه بندگی یعنی مقابله با دوست داشتنی ها و رنج این مسیر با تقدیر یا تکلیف الهی بر آدمی تحمیل می شود که نعمت شکر همچون آب حیات و نسیم بهشتی کمک کننده انسان در این راه پر مشقت است.
وی عنوان کرد: البته در کنار سختی های راه عبودیت آسودگی هایی نیز وجود دارد اما برخی فکر می کنند که آسودگی دربرگیرنده این سختی است و زندگی اروپاییان را شاهدی بر ادعای خود می آورند.
حجت الاسلام پناهیان افزود: کسانی که فکر می کنند انسان های غربی در آسودگی به سر می برند دچار خطای دید شده اند؛ همچون فرو بردن چوب در آب که به دلیل شکست نور کج دیده می شود ولی در حقیقت چوب سالم است.
در اروپا عاطفه نیست اما لبخند برای جذب افراد وجود دارد؛ انسان های غربی اخلاق را در زندگی با حیوانات می دانند؛ زیرا سگ موجودی است که هیچ آزار و اذیتی ندارد و بهترین شریک زندگی است.
غربی ها با سگ زندگی می کنند زیرا سگ را دارای اخلاق می دانند و کسانی که مدافع اخلاقیات اروپایی هستند روزی به زندگی با سگ مبتلا می شوند.
پیمودن مسیر طولی بندگی، حرکت عرضی به سوی خدا را در پی دارد
حجت الاسلام پناهیان با اشاره به مراحل طی مسیر عبودیت و بندگی به سوی پروردگار عالم گفت: تقویت حس بی قراری در انسان، جست و جو برای یافتن قرارگاه ، یافتن قرارگاه ایمان برای ملاقات خداوند، شناخت راه و عزم تقوا برای حرکت مراحل طولی مسیر بندگی هستند؛ اما به علت چند بعدی بودن انسان، زمانی که آدمی در مرحله حرکت قرار می گیرد باید چند کار را در عرض هم انجام دهد به عنوان مثال علاوه بر احترام به پدر و مادر، به کسی ظلم نکند، نماز بخواند و...
وی خاطرنشان کرد: در مسیر ملاقات الهی، نعمت شکر لحظه فراغت آدمی بوده و راهی که بنیادش مبارزه با دوست داشتنی ها است با حس شکر قابل تحمل است.
حجت الاسلام پناهیان افزود: حداقل کار یک انسان معنوی توبه از ناسپاسی های خود به درگاه پروردگار عالم است؛ همچون پیامبر(ص) که علاوه بر معصوم بودن، برای ناتوانی از شکر نعمت های بی پایان الهی گریه می کردند.
پایان پیام/
نظر شما