به گزارش خبرنگار تئاتر شبستان، مهدی شفیعی در آیین افتتاح «سمینار بین المللی تئاتر و ظرفیت های بخش غیردولتی» گفت: بررسیِ تجربه های توسعه ی پایدار نشان می دهد، هرجا نهادهای حاکمیتی و مردمی به نوعی تعامل و هم افزایی دست یافته اند، رونق اقتصادی و ارتقا امنیت جامعه را در پی داشته است.
وی با بیان اینکه هم افزایی در گسترش تئاتر، موجب بهره مندی از ظرفیت بالای این هنر در کاهش آسیب های اجتماعی و افزایش نشاط در جامعه می شود، یادآور شد: نیروی انسانی، سرمایه ی اصلی در توسعه ی پایدار است و جمعیت تئاتر خوانده ی ایران، یک ظرفیت کم نظیر است که باید امکان تعامل بیشتر میان دولت و این سرمایه ی انسانی فراهم شود. این در حالی است که گسترش فضاهای آموزشی و دانشگاهی رشته ی تئاتر به لحاظ گستره ی تنوع دانش های مرتبط با تئاتر کامل نیست و لازم است که دانشگاه ها با افق های پیش روی این هنر، همراهی بیشتری داشته باشند.
مدیر کل مرکز هنرهای نمایشی، ادامه داد: نیروهای مؤثر تئاتر باید برای برجسته سازی ویژگی های تئاتر نزد افکار عمومی و نظام برنامه ریزی و اداری، بیش از پیش در جهت هم افزایی گام بردارند. باید هنرمندان و فعالان تئاتر، مراکز آموزش عالی، نهادهای سیاست گذار و برنامه ریز، سازمان های مرتبط و رسانه ها درباره ی کم توجهی به نقاط مثبت و فقدان نگاه کلان به اثربخشی تئاتر، گفت و گو داشته باشند و با نگاه هم افزایی به ارتقای جایگاه تئاتر کشور کمک کنند.
شفیعی با بیان اینکه کم توجهی به فرصت ها و ظرفیت های موجود و تضعیف نگاه امیدوارانه به آینده، سودی برای نیروهای موثر تئاتر ندارد، تاکید کرد: آینده ی تئاتر را باید از همین حالا در نظر داشت و برای آن برنامه ریزی کرد، اگر غیر از این باشد چه در بعد نرم افزاری و چه سخت افزاری، دچار سرمایه سوزی می شویم.
وی با بیان اینکه دولت حامی تئاتر بوده است، اضافه کرد: به گواهِ آمار، حمایت های دولتی از تئاتر در سالهای اخیر رشد داشته اما این میزان حمایت ها، متناسب با گستره ی تولیدات نمایشی نبوده است. با رشد تولیدات تئاتر، نقش حمایتی بخش خصوصی قابل توجه است. نقشی که صرفا اقتصادی نیست و مقوله ای اجتماعی محسوب می شود، چرا که تجربه نشان می دهد دخالت حداکثری دولت ها راهگشای تئاتر نیست.
مهدی شفیعی، یادآور شد: در تاریخ معاصر کشور و در حوزه ی تئاتر، دوگانه ای بر مبنای تعلق داشتن تئاتر به یک قشر خاص و بیرون ماندن بخش بسیاری از مردم از این دایره، شکل گرفته بود که کارایی خود را از دست داده است. خاص و عام کردن تئاتر شاید در زمانی که آموزش های عمومی و آکادمیک گشترش نیافته بود توجیه داشت اما برجسته سازی این دو گانه امروز اگر توهین نباشد، حداقل ندیدن اتفاقات عظیمی است که در حوزه ی ارتقای فرهنگ عمومی در سالیان اخیر روی داده است.
نظر شما