به گزارش خبرنگار گروه غدیر و مهدویت خبرگزاری شبستان، به مناسبت فرا رسیدن دهه کرامت و به منظور بررسی وجوه کرامت و روحیه کریمانه در دولت کریمه امام مهدی(عج) و نقش این خصیصه و رفتار بر زمینه سازی برای ظهور امام عصر(عج) با حجت الاسلام «مهدی راستی فر»، کارشناس مرکز تخصصی مهدویت حوزه علمیه قم گفتگویی داشته ایم که در ادامه مشروح آن تقدیم حضورتان می شود:
کرامت در دولت موعود امام زمان(عج) چه تعریف، ماهیت و کارکردهایی دارد؟
حکومت جهانی امام زمان(عج) و دولت عدلی که خدا به پیروان همه ادیان وعده داده است به وصف کرامت شناخته می شود، چنان که در دعای شریف افتتاح می خوانیم: «اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیْکَ فِی دَوْلَهٍ کَرِیمَهٍ».
در این دولت کریمه، حاکم حکومت، حجت خدای متعال است و امام زمان(عج) که این دولت را مستقر می کند و نیز ائمه‌ای که با رجعت این حکومت را ادامه می دهند به صفت کرامت شناخته می شوند چنان که در زیارت جامعه کبیره خطاب به معصومان علیهم السلام عرضه می داریم: «عَادَتُكُمُ الْإِحْسَانُ وَ سَجِيَّتُكُمُ الْكَرَمُ» یعنی عادت شما احسان و اخلاق شما کرامت است.
علاوه بر این، در کنار حکومتی که به کرامت شناخته می شود، در عصر ظهور مردمی را شاهدیم که به دلیل زیرساخت های فراهم شده توسط حکومت و روش زندگی ای که برای‌شان ایجاد می شود و به دلیل تعالیم آن حکومت جهانی، انسان های باکرامتی هستند و مصداق آیه 70 سوره مبارکه اسراء می شوند: «وَلَقَدْ کَرَّمْنَا بَنِى ءَادَمَ».
کرامت چقدر در دستیابی به سبک زندگی منتظرانه و تمرین انتظار زمینه ساز و حرکت به سوی ظهور موثر است؟
وقتی انسان ها در مسیر اصلی تعیین شده خدا قرار بگیرند، وعده الهی درباره ایشان فراهم می شود. در روایات اهل بیت(ع)، رابطه عمیقی بین کرامت و عبودیت دیده می شود یعنی هر چه انسان ها تقوای بیشتری داشته باشند به کرامت بالاتری دست می یابند. چنان که خدای متعال در سوره مبارکه حجرات می فرماید: «إِنَّ أَكرَمَكُم عِندَ اللَّهِ أَتقاكُم».
از این رو، در حکومت جهانی که کریمه و حاکم آن کریم است و مردم هم به دلیل ایجاد زیرساخت ها و تقوای بیشتر به کرامت بیشتری می رسند، کارگزاران هم کریم هستند و شایسته سالاری به معنای واقعی محقق می شود چراکه حضرت حجت(ع) با دقت و سختگیری نسبت به اِعمال همه قوانین الهی، انسان های شایسته تر را برای اجرای امور انتخاب می کنند لذا کارگزاران حکومت جهانی مهدوی از باتقواترین انسان ها هستند.
امروز هم بسیاری از مکاتب مدعی تامین کرامت انسانی برای بشریت هستند تفاوت این کرامت ها با کرامتی که جهانیان در دولت موعود تجربه می کنند، چیست؟
از نکات برجسته در باب کرامت در دولت کریمه مهدوی در مقابل مکاتبی که این کرامت را به انسان وعده می دهند، این است که کرامت در دولت موعود واقعی است نه شعاری؛ در این کرامت های ادعایی، اساساً شان انسان ها رعایت نشده و شان خلیفه اللهی انسان در حد ابزاری این جهانی تنزل کرده است در واقع انسان تبدیل شده به ابزار کسب قدرت، ثروت و شهرت.
از این رو، امروزه هم اگرچه صحبت از کرامت می شود اما پوشالی و شعاری است اما کرامت در دولت مهدوی واقعی و اصیل است برای مثال اگر معصومان(ع) فرموده اند: بهای انسان بهشت است خود را به کمتر از آن نفروشید جز در دولت کریمه چنین کرامتی تامین نمی شود.
راه درک چنین تجربه ای از کرامت چیست؟ به عبارت بهتر چطور می توان در مسیری پیش رفت که فرصت این تجربه برای انسان فراهم شود؟
برای رسیدن به این نقطه اوج باید طبیعتاً مسیری را در پیش گرفت که ما را به آن سمت سوق بدهد حرکت به سمت جنوب، ما را به شمال نمی رساند. اگر بخواهیم به جامعه ای که این مختصات را دارد، برسیم باید تمرین و فضا را برای روی کار آمدن آن دولت کریمه فراهم کنیم.
ضرورت کسب این آمادگی در جامعه شیعی برجسته تر است بنابر آیات و روایات، هرچند دولت کریمه جهانی است اما در زمینه سازی تحقق آن چه بسا تکلیف همه یکسان نباشد و یا از همه به یک میزان توقع نرود.
در زمینه سازی این دولت، تکلیف جدی تر متوجه جامعه شیعی است یعنی نقش شیعه در بسترسازی این دولت، با دیگران متفاوت است هر چند همه انسان ها به یک اندازه از برکات آن، بعد از ظهور بهره مند می شوند.
زمینه سازان کسانی هستند که اعتقاد راسخ به آن دولت و حاکم دارند، شیعه باید برای ظهور بسترسازی کند چراکه ما قائلیم که ظهور امام عصر(عج) نیازمند شرایطی است و هر گروهی این شرایط را محقق کند مشمول برکاتش می شود پس اگر می خواهیم از برکات آن دولت محروم نشویم باید زمینه ساز آن باشیم.
کرامت منتظران و کریم بودن آنان در این زمینه سازی چه نقشی دارد؟
وقتی دولت کریمه و رهبر و کارگزاران آن کریم هستند و مردم هم در سایه آن دولت، به کرامت واقعی می رسند، طبیعتا اگر بخواهیم زمینه ظهور را فراهم کنیم باید به کرامت توجهی ویژه داشته باشیم در رسیدن به کرامت، تقوا و توجه به اوامر الهی و سعی بر دینداری اهمیت بسیار دارد و تمرینی است برای رسیدن به قله ترسیم شده در حکومت جهانی موعود.
لذا باید ارتباطات انسان ها در جامعه منتظران بر اساس کرامت مهندسی و کرامت برجسته شود مثل رعایت تقوا در امور شخصی و فردی و نیز امور اجتماعی و نیز در مقوله اجتماعی از طریق همدلی های مومنانه و رعایت حق الناس و کمک های مومنانه.
یعنی منتظر زمینه ساز ظهور در جامعه شیعی در ابعاد فردی و اجتماعی به این کرامت توجهی ویژه دارد و صرفا به خود توجه ندارد بلکه به ایجاد کرامت در دیگران هم کمک می کند.
از این رو، در جامعه منتظر که مختصات دولت کریمه را تمرین می کند، تعاملات سازنده و محبت آمیز میان انسان ها و توجه آنها به هم و تلاش برای ارتقای مادی و معنوی همنوعان جایگاهی ویژه دارد.
چنان که وقتی از برخی معصومان(ع) سوال می شد که آیا شما آن موعود هستید، حضرات(ع) برای تبیین ملاک های اصلی به جای پاسخ مستقیم منفی ابتدائا سوالاتی را مطرح می کردند تا اذهان را متوجه امور مهم کنند مثل اینکه آیا به جایی رسیده اید که برادرتان برای رفع نیاز خود از جیب دیگری اقدام کند و نیاز هم را برطرف کنید؟
وقتی پاسخ می دادند نه، حضرات(ع) می فرمودند: پس هنوز برای آن واقعه موعود آماده نشده اید و زمان ظهور نرسیده است. این یعنی از شرایط ایده آل برای ظهور امام عصر(عج)، روحیه مواسات است.
کمک ها و همدلی های مومنانه بر تمرین کرامت و آراستگی منتظران دولت موعود به این وصف چه تاثیری دارد؟
توجه به امور مادی و معنوی اطرافیان و مواسات و همدلی مومنانه در جامعه منتظر به قرار گرفتن در آستانه ظهور کمک می کند لذا باید برای آن برنامه ریزی کنیم. بخشی از این کار توسط نهادهای سیاستگذار و برنامه ریز انجام می شود اما بخشی از آن به افراد جامعه باز می گردد حتی اگر قانون کشور نباشد، مثل فضایی که در رزمایش مواسات و کمک مومنانه در شرایط سخت ناشی از کرونا رقم خورد، بدون آنکه قانون بالادستی وجود داشته باشد.
این روحیه نه فقط در بحران ها بلکه همیشه باید وجود داشته باشد و مشکل هر فرد، مشکل همه جامعه تلقی شود اینچنین مثل بسیاری از رویه ها که به دلیل پیگیری مردم وارد فضای سیاستگذاری کشور شده است، جای خود را باز می کند.
باید توجه داشت در عین اینکه تصویری کلی از مواسات و همدلی در دولت کریمه را در جامعه خودمان می بینیم اما اصلا نمی توان حتی حدس زد که ابعاد این مهم در فضای دولت کریمه چگونه خواهد بود، یعنی اینطور نیست که اگر گفته شده در آن زمان عدالت به تمامه اقامه می شود با تصورات خودمان تطبیق دهیم چراکه آنچه محقق می شود در سطحی است که حتی در مخیله ما نمی گنجد برای مثال مواسات و همدلی های ما نه در کمیت و نه در کیفیت اصلا با آنچه در عصر ظهور رخ می دهد قابل مقایسه نیست تنها می تواند مدل و ماکتی باشد و نمی تواند نیاز ما به ظهور و آن دولت موعود را برطرف کند.
نظر شما