به گزارش خبرگزاری شبستان از همدان - همدان پایتخت تاریخ و تمدن ایران زمین مهد پرورش عارفان و عالمان بزرگی است و امروز 31 تیر ماه چهل و یکمین سالگرد عالم ربانی آیت الله آخوند ملاعلی معصومی همدانی است.
آخوند ملاعلی همدانی در ربیع الاول سال 1312ق در روستایی کوچک؛ اما سرشار از معرفت ودین داری به نام «وَفَس» از توابع شهرستان «رَزَن» در همدان و در خانه ای کوچک و محقّر؛ اما خانواده ای معنوی و الهی دیده به جهان گشود که پدر و مادرش به خاطر عشق و ارادت به امیرالمؤمنین علیه السلام او را علی نام نهادند. او بعدها به عنوان آیت الله العظمی ملاعلی معصومی همدانی بزرگ ترین و موفق ترین عالِم غرب ایران شهرت یافت. پدرش «مشهدی ابراهیم» خواندن نمی دانست؛ اما پارسا و ساده زیست بود و از راه کشاورزی امرار معاش می کرد.
ویژگیها و کمالات اخلاقی آیت الله آخوند معصومی همدانی
زُهد واقعی و ساده زیستی این عالم ربانی، زبانزد مردم بود و هیچ وقت آن روش الهی را در زندگی از دست نداد. در زهد آن چنان بود که گاهی هر چه داشت به مستحقین می داد و برای خودش چیزی نمی ماند و ناچار مبلغ ناچیزی برای مراجعت به منزل از مغازۀ مجاور کوچه مدرسه قرض می گرفت. با تمام محبوبیت و جایگاهی که آن عالم بزرگوار داشت، تا مدّتی خانه نداشت و مستأجر بود و به همان خانه اجاره ای قناعت می کرد، تا اینکه فرد خیّری ساختمانی در جنب مدرسه به ایشان برای سکونت اهداء کرد؛ ولی اهالی محلی که وی در آنجا سکونت داشت با اصرار از عزیمت ایشان به محل جدید مخالفت کردند؛ چون وجود ایشان را باعث برکت می دانستند، لذا خواهش کردند که در محلۀ آنها بماند و برای معظم له در همان
بر کرسی خطابه
ملاعلی همدانی که از شاگردان جامع و نامدار آیت الله حائری رحمه الله بود، بر اثر تقوا و دانش گسترده ای که داشت علاوه بر تدریس و تربیت طلاب فاضل، در کنار سایر اشتغالات علمی و اجتماعی، هیچ گاه از ارشاد و هدایت مردم غفلت نورزید و با بیان و عمل، مردم را هدایت می کرد.
مرحوم آخوند می فرمود: «اوایلی که من می خواستم منبر بروم، از خودم خجالت می کشیدم و فکر می کردم شاید لیاقت منبر رفتن نداشته باشم و منبرم مورد قبول واقع نگردد. یک شب مرحوم حاج شیخ جعفر شوشتری رحمه الله را در خواب دیدم که سوار بر دراز گوشی بود. وقتی به من رسید، فرمود: ملاعلی افسار مرکب مرا بگیر تا من یک منبر بروم و برگردم. همان دم از خواب بیدار شدم و احتمال دادم که ان شاء الله منبرم مورد توجه اهل بیت علیهم السلام قرار گیرد؛ زیرا افسار مرکب نوکرشان را من گرفتم و نگه داشتم.»
و خلاصه آنکه آخوند ملا علی همدانی یکی از مردمی ترین و خاکی ترین و بی تکلّف ترین مرجعی بود که می شود تصوّر کرد درِ خانه اش همیشه به روی مردم باز بود.
رسیدگی به فقرا
مرحوم آخوند دارای مقامات والای عرفانی بود و کرامتهای زیادی را به وی نسبت می دهند که از جمله حجت الاسلام قرائتی می گوید: «من به همراه چند نفر به دیدار حضرت آیت الله آخوند ملاعلی معصومی همدانی رفتیم و ساعتی که در خدمت ایشان بودیم، می دیدیم مرتب خادم آقا می آید و اظهار می کند که فقیر در خانه است و پول می خواهد. آخوند هم مرتب دست می کرد و از زیر تشک خود یک اسکناس پنج تومانی بیرون آورده، به خادم می داد تا اینکه آخوند از جای خود حرکت کرد و بیرون رفت.
یکی از همراهان خواست بداند که در زیر این تشک چقدر پول است. وقتی تشک را بلند کرد، دید چیزی نیست. فکر کردیم که پول تمام شده است. آیت الله آخوند تشریف آورد و روی آن تشک نشست. مجدداً خادم آمد برای فقرا پول خواست. آخوند دست برد از زیر تشک پنج تومانی را بیرون آورده، به خادم داد و این مسئله چند مرتبه تکرار شد. بالاخره آن رفیق طاقت نیاورد و سرّ این مطلب را از آخوند خواست و اظهار کرد که من دیدم زیر تشک پولی نبود و ما متحیریم که این پولهای فراوان از کجا به دست شما می رسد که به چشم ما دیده نمی شود! آخوند فکر کرد، بعد فرمود: من دستور العملی را انجام دادم که هر کس آن را تا چهل روز انجام دهد، روز چهلم به خدمت امام زمان علیه السلام شرفیاب می شود. من مشغول انجام آن عمل شدم؛ ولی نتوانستم کامل انجام بدهم.
شب روز چهلم در عالم رؤیا دیدم مرحوم حاج شیخ عبد الکریم حائری رحمه الله در یکی از خیابانهای شهر راه می رفت و فقرای زیادی دنبال ایشان بوده، از حاج شیخ پول می گرفتند. در این میان حاج شیخ چشمش به من افتاد، فرمود: من از طرف حضرت بقیۀ الله علیه السلام دستور می دهم که به فقرا توجه نموده و آنها را دست خالی برنگردانی. از آن وقت من مطمئنم که امام زمان علیه السلام خود مسئول این بودجه است و این از برکت وجود آن حضرت است.»
برخی از اوصاف آخوند ملاعلی
مرحوم آخوند دارای اوصاف و خصوصیات فراوانی بودند که فقط برخی از آنها از زبان آیت الله نوری همدانی اشاره می کنیم: «از مزایای آخوند این بود که قدر اوقات را می دانست. جدّی بود. از پنج دقیقه وقت هم استفاده می کرد. معمولاً هر کجا می رفت، کتابی زیر بغلش بود. با طلاب خیلی گرم می گرفت. این عجیب بود که شهریۀ آنها را خودش می داد و از مشکلاتش سؤال می کرد و وقتی می دید طلبه ای نیازمند است و احتیاج بيش تری دارد، بيش تر شهریه می داد. آخوند به غربا توجه داشت. به حجره ها می رفت، می نشست، و صحبت می کرد. ایشان وقت معین نمی کرد. صبح که می شد، در حیاط باز بود. هر کس، هر وقت می آمد، ایشان می نشست. اگر سؤالی داشت، می پرسید و ایشان پاسخ می داد واگر مشکلی داشت، ایشان برای رفع مشکل اقدام می کرد. این نشست تا ظهر ادامه داشت و بعد از ظهر از ساعت 3 در را باز می گذاشت تا هر کس هر کاری دارد مراجعه کند. مردم دار بود. از لحاظ اخلاقی و اخلاص و توجه به خدا و ائمه اطهار علیهم السلام خیلی عجیب بود. در آخر درسش هم به بعضی از شاگردهایش می فرمود مصیبت می خواندند و همیشه طلاب را نصیحت می کردند.»
غروب غم انگیز
سرانجام این فقیه وارسته در ۳۱ تیر ماه سال 1357 ش در لندن درگذشت و پیکر پاکش که هم زمان با اوج گیری مبارزات ملت مسلمان ایران بود، به ایران منتقل شد و توسط دهها هزار نفر از مردم همدان در باغ بهشت همدان به خاک سپرده شد. اکنون مزار این شخصیت ملکوتی زیارتگاه عاشقان اهل بیت علیهم السلام است.
نظر شما