مردم گیلان سوگوار شهادت امام رئوف/ کانون‌های مساجد میزبان عزاداران

خبرگزاری شبستان_گیلان، مائده فلاحتکارضیابری: روضه رضوان رضا که برپا می‌شود، عاشقانه‌ترین نجواها از سر ارادت و صفا، آستان طلای پنجره فولادش را به دل‌های خسته و نگاه امیدوارشان قفل می‌زند.

در سالروز شهادت امام رضا(ع) مردم گیل و تالش با حضور در مساجد و بقاع متبرکه به سوگ شهادت ضامن آهو نشستند و به عزاداری و سوگواری پرداختند و اشک ماتم از دیدگان جاری کردند.

همزمان با شب شهادت امام رضا(ع) مساجد شهرستان‌های رشت، صومعه‌سرا، ماسال، فومن، تالش، لاهیحان، رودسر و ... میزبان عزاداران شهادت امام رئوف بودند و کلیه مراسم ها با رعایت کامل پروتکل‌های بهداشتی برگزار شد.

مردم عزادار یک صدا با مداحان زمزمه می‌کردند؛ «دربه‌درم جایی رو ندارم که برم، در‌به‌درم کسی نیست دست بکشه روی سرم،‌ می‌گم کربلا می‌گن که راه‌ها بستس، میگم امام رضا(ع)، میگن رواق‌ها بستس» و اشک ماتم از دیدگان فرو می‌ریختند به گونه‌ای که صدای هق‌هق گریه‌هایشان در آسمان طنین‌انداز شده بود.

ذكر صلوات خاصه امام رضا(ع) از مهمترین برنامه‌های عزاداران بود که ضمن برگزاری سوگواري و سينه زني،ارادت خود را به ساحت مقدس هشتمين اختر تابناك امامت و ولایت نشان دادند.

این روزها دل های عاشقان سلطان علی‌ابن‌موسی‌الرضا(ع) بیش از هر زمان دیگری در غم و ماتم فرو رفته است، غمی که فقط با لمس ضریح طلای امام رضا(ع) کمی آرام می‌گیرد، ضریحی که به دلیل بیماری منحوس کرونا مدتی بسته شده است.

همزمان با شب و روز شهادت امام رضا(ع) بسیاری از مردم اقدام به برپایی روضه‌های خانگی، پخت غذای نذری و توزیع بسته‌های معیشتی بین نیازمندان کردند تا تسلی دلهای عزادارشان باشد.

پاسداری از ارزش های دینی و اسلامی، دستگیری از نیازمندان، مهربانی با زیر دستان، ایستادگی در برابر ستمگران، افشاگری از فساد و تباهی و زیاده طلبی‌های مامون عباسی برخی از فضایل و شایستگی‌های امام رئوف است كه در مراسم وعظ و روضه آن حضرت از سوی مداحان بیان شد.

امام علی بن موسی الرضا(ع)، هشتمین امام از سلاله پاك رسول خدا(ص) در سحرگاه روز 29 صفر سال 203 هجری قمری به شهادت رسید ایشان در دوره خویش سرآمد عالمان بوده است.

نام مبارك این امام بزرگوار علی و كنیه آن حضرت، ابوالحسن و مشهورترین لقب ایشان رضا به معنای خشنودی است.

امام محمدتقی (ع)، امام نهم و فرزند ایشان سبب نامیده شدن آن حضرت به این لقب را اینگونه نقل می‌فرمایند: خداوند او را رضا لقب نهاد زیرا خداوند در آسمان و رسول خدا و ائمه اطهار در زمین از او خشنود بوده‌اند به طوری كه خلق و خوی نیكوی امام، موجب رضایت و خشنودی دوستان، نزدیكان و حتی دشمنان می‌شد.