خبرگزاری شبستان _ رشت، سمیه اکبرپور؛ فعالان حوزه چای کشور اعم از کشاورزان و کارخانه‌داران حمایت‌های به عمل آمده از این صنعت را قطره‌چکانی می‌دانند و از عدم هماهنگی بین نرخ خرید تضمینی برگ سبز با تورم گله‌مند هستند از طرفی به عقیده کشاورزان به علت افزایش هزینه‌های کاشت، داشت و برداشت و مشکلات معیشتی فروش باغات چای دیگر مانند گذشته برایشان ننگ نیست.
چای ایرانی، چایی مرغوب و عاری از هرگونه سموم کشاورزی و افزودنی شیمیایی است و رنگ، طعم و عطر خاص خودش را دارد از طرفی در کنار کیفیت بالا و ارگانیک بودن از قیمت بسیار مناسب‌تری نسبت به چای خارجی برخوردار است.
با توجه به ظرفیت‌های استان گیلان در زمینه چای، باید دید چهار رکن قوانین و نظارت، مشارکت بخش‌های خصوصی، اتحادیه‌‌ها و تعاونی‌های مرتبط با چای و وظایف محوله به سازمان چای به عنوان متولی این محصول در استان گیلان چقدر توانسته برای رفع موانع تولید که منجر به اشتغال پایدار در گیلان می‌شود اثربخش واقع شود.
* پیگیری برای ورود صنعت چای کشور به بازار بورس
«رسول فرخی» در راستای تبیین وضعیت صنعت چای، سطح زیرکشت چای در کشور را 26 هزار هکتار، تعداد چایکاران 55 هزار نفر، تعداد افراد مرتبط با صنعت چای حدود 100 هزار نفر و میزان مصرف چای داخل را 110 هزار تن اعلام کرد و افزود: ارزش محصول چای در کشورمان حدود 500 میلیون دلار برآورد می‌شود بنابراین در ابتدا باید ببینیم برای تولید چای در داخل چه مزیت‌هایی داریم.
مسئول کمیته چای کشور مشکلاتی که باعث افت جایگاه چای ایرانی شده است را برشمرد و با بیان اینکه قیمت پائین خرید تضمینی برگ سبز چای یکی از این معضلات است تصریح کرد: قیمت پائین خرید انگیزه لازم را در کشاورز چایکار ایجاد نمی‌کند از طرفی عدم حمایت کامل چایکاران و کارخانجات چایسازی از سوی دولت، ایجاد شکاف و نبود یک استراتژی واحد از دیگر مشکلاتی است که صنعت چای با آن مواجه است
نماینده مردم شهرستان‌های لاهیجان و سیاهکل در مجلس عدم ارتقاء قابل قبول قیمت خرید برگ سبز چای در دو دهه اخیر را مورد انتقاد قرار داد و ابراز داشت: در وهله نخست و برای کمک به صنعت چای ایرانی باید نسبت به حفظ وضع موجود اقدام کنیم و در مرحله دوم توسعه این صنعت و فراهم آوردن الزامات آن را در دستور کار قرار دهیم.
فرخی میکال ورود صنعت چای کشور به بازار بورس را موضوعی که به شدت توسط وی در مجلس و دولت پیگیری می‌شود ذکر کرد و یادآور شد: تفاوت بین ارزش واقعی چای با قیمت فروش آن در بازار که از آن به نام ارزش افزوده نام می‌بریم به هیچ عنوان به کشاورز برنمی‌گردد بنابراین کشاورز انگیزه‌ای برای تولید بیشتر ندارد.
* جای خالی اعتبارات بهسازی باغات چای در لایحه بودجه 1401
«سعید رحمت سمیعی» نیز با اذعان به این نکته که متاسفانه سازمان چای بودجه‌ای برای تخصیص به کشاورزان چایکار و کارخانجات چایسازی کشور در اختیار ندارد عنوان کرد: امسال حدود 300 میلیارد تومان از طرف وزارتخانه برای تخصیص به سازمان چای کشور و صرفا پرداخت بهای برگ سبز چای پیشنهاد شده است.
رئیس هیئت مدیره سندیکای کارخانجات چای شمال با بیان اینکه در سال‌های اخیر صندوق تخصصی چای کشور حمایت‌هایی را از کارخانجات چایسازی به عمل آورده است اظهار داشت: سرمایه صندوق تخصصی چای آنقدر نیست که بتواند اهدافی مانند بهبود وضعیت چای کشور را محقق سازد و بنابراین کمک‌هایش به صورت قطره چکانی است.
سمیعی با تاکید بر اینکه به علت قوانین حاکم بر صندوق تخصصی چای کشور کارخانجات چایسازی آن طور که باید نمی‌توانند از این حمایت‌های مالی برخوردار شوند تصریح کرد: اگر می‌خواهیم برای تولید بیشتر برگ سبز چای و رساندن آن به 40 هزار تن در چند سال آینده برنامه‌ریزی کنیم باید دولت از این صنعت حمایت جدی‌تری به عمل آورد.
وی یکی از دلایل رهاسازی باغات چای کشور را نرخ پائین خرید تضمینی قلمداد کرد و گفت: امروز ما انتظار داشتیم دولت سیزدهم و وزیر جهاد کشاورزی لااقل در لایحه بودجه‌ای که به مجلس ارائه می‌‌دهند یک ردیف بودجه برای بهزراعی باغات چای کشور در نظر می‌گرفت که متاسفانه این کار انجام نشد زیرا صرفا با بالا بردن بهای برگ سبز چای هرگز معیشت کشاورزان خوب نخواهد شد.
*احیاء باغات رها شده چای به هزینه‌های سرسام‌آوری نیاز دارد
رئیس هیئت مدیره سندیکای کارخانجات چای شمال افزایش تولید در واحد سطح و کیفی‌سازی را دو مؤلفه‌ای که صنعت چای کشور به آن نیاز مبرم دارد خواند و یادآور شد: باید به گونه‌ای شود که به جای تحویل تنها 45 درصد برگ سبز چای درجه یک به کارخانجات این مقدار با عملیات کیفی‌سازی به 85 تا 90 درصد ارتقاء یاید.
«محمد میربلوکی» نیز با تاکید بر اینکه در سال‌های اخیر وضعیت چایکاران هیچگونه بهبود پیدا نکرده است و وضعیت چای هنوز رها شده است اظهار داشت: کار به جایی رسیده که کشاورز چایکارا بسیاری از باغات خودش را رها کرده و باغات به جنگل تبدیل شده‌اند از طرفی اصلاح این باغات هم مقدور نیست و به هزینه‌ای سرسام‌آور نیاز دارد.
رئیس هیئت مدیره اتحادیه چایکاران کل کشور ادامه داد: تا وقتی که وضعیت چای به این صورت است کشاورز چایکار به باغ ورود نمی‌کند زیرا علاوه بر موضوع نرخ خرید تضمینی، هزینه تولید و برداشت چای بسیار بالاست و کلا صنعت مقرون به صرفه نیست و به همین دلیل اکثر کشاورزان باغات خود را رها کرده و یا فروخته‌اند در حالیکه در گذشته فروش باغ چای را ننگ می‌دانستند.
میربلوک مشکلات اقتصادی و معیشتی کشاورزان چایکار را از علل فروش باغات چای و رها شدن آنها دانست و با بیان اینکه اگر خود او هم مشکل مالی داشته باشد باغ چایش را می‌فروشد افزود: افزایش نرخ خرید تضمینی و همگام بودن آن با نرخ تورم، پرداخت به موقع بهای برگ سبز، نظارت در بیمه باغات و پرداخت آن و کنترل واردات چای از مهم‌ترین الزامات احیاء صنعت چای محسوب می‌شود.
بالا بودن سن بوته‌های چای باغات چای کشور، شناسنامه‌دار نبودن باغ‌های چای در خصوص ارائه فرمول و یا نقشه جدید به زراعی برای آنها، نداشتن برنامه و اعتبار کافی برای احداث باغ‌های جدید(توسعه سطح زیر کشت)، عدم پیش‌بینی تسهیلت مالی کافی به موقع و بدون بهره و یا کم بهره برای جوان‌سازی باغات، نداشتن شبکه‌های آبیاری بارانی کافی و عدم پیش بینی تسهیلت مالی کافی در راستای توسعه آنها تنها بخشی از مشکلاتی است که این صنعت با آن مواجه است.
بنابراین با توجه به حجم مشکلات عنوان شده پر واضح است که حمایت‌های قطره‌چکانی تأثیر خاصی روی صنعت چای کشور ندارد و در صورت تداوم شرایط موجود و عدم حل معضل معیشت کشاورزان این صنعت به طور کامل از چرخه اقتصادی خارج می‌شود.
نظر شما