به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری شبستان، محمد قائم خانی در نشست نقد و بررسی کتاب صور سکوت از سلسله نشست های فرهنگی هفته وحدت با عنوان تکیه کتاب که در سرای اهل قلم برگزار شد، گفت: من تجربه نوشتن در نشریات و مجلات دانشجویی را داشتم. در ایام فاطمیه بود که تصمیم گرفتم یک داستان کوتاه در مورد فاطمیه بنویسم. فکر کردم و یکی از صحنه های مدینه به ذهنم آمد و شروع به نوشتن کردم، کم کم خواستم درست و حسابی تر بنویسم و دریایی به نام تاریخ اسلام پیش آمد و مشغول نوشتن کتاب شدم.
این نویسنده در مورد ارتباط مخاطبان با کتاب صور سکوت اظهار داشت: دو بازخورد اصلی از مخاطبان در مورد صور سکوت داشتم. یک دسته گفته اند که این کتاب، کتاب سخت خوانی هستند؛ دسته دوم فضای کار را دوست داشتند و گفتند که در مورد یهودیت خوب نوشتی.
وی عنوان کرد: وقتی سراغ متون تاریخی می رویم، زمینه های خاکستری خیلی بیشتر است. مقطع زمانی کتاب صور سکوت چیزی است که در ذهن بچه شیعه ها نیست و جای نوشتن رمان در این برهه زمانی هست. معتقدم اتفاقا جا برای تخیل در تاریخ اسلام زیاد است.
قائم خانی خاطرنشان کرد: یک واقعیت جدی که باید به آن فکر کنیم، این است که ما به عنوان ایرانی که تشیع در آن نشسته است در یک سری از ویژگی ها فقط با یهودی ها تناظر داریم، مثلا مسئله اصالت. ما در تشیع اصالت داریم، با این اصالت چطور برخورد می کنیم. یهود در این زمینه با طرح مسئله عدالت یک حلقه بسته ایجاد می کند. فرار کردن ما از فکر کردن به یهود به نوعی فرار کردن از مواجهه با خودمان است.
این نویسنده با بیان اینکه ما بین ظاهر و باطن همیشه در رفت و آمد هستیم، عنوان کرد: وقتی می گوییم در مورد تاریخ اسلام رمان یا داستان بنویسیم خیلی ها می گویند این چه کاری است. در طرح اولیه کتاب صور سکوت رمان کلاسیک تر بود اما پلاتش بهم ریخته بود و پرش زیاد داشت. در طرح نهایی سعی کردم رمان خیلی کلاسیک نباشد اما پلات بهتر باشد و خوشحالم که کار را دوباره نوشتم.
وی در مورد تحقیق و پژوهش های انجام داده در مورد کتاب صور سکوت یادآور شد: علاوه بر مراجعه به کتاب ها و منابع برای نوشتن صور سکوت در بخش تاریخی سراغ آقای سعید طاوسی رفتم ایشان در بخش مدینه خیلی به بنده کمک کردند و البته بعد از چاپ کتاب دو سه ایراد نیز از من گرفتند. برای بخش عبری هم فردی را معرفی کردند و من از نظرات ایشان خیلی استفاده کردم.
این نویسنده تصریح کرد: برای صور سکوت ایده ای در ذهن داشتم اما در نهایت کتاب چند برابر این ایده است. اگر کسی بخواهد کتاب صورت سکوت را تبدیل به فیلمنامه ای برای سریال کند و از من نظر بخواهد نگران دو حفره پی رنگ هستم زیرا کتاب دو سه حفره جدی دارد. نوشتن درباره یهودی ها شما را به سراغ زبان های باستانی می برد و در این زمینه حد و اندازه من همین قدر است که در کتاب آوردم. اندازه من به لحاظ کاری و سوادی بیش از این نیست. برای اینکه حفره ها نباشد یک کار گسترده تر و آدم های بزرگتری می خواهد.
نظر شما