خبرگزاری شبستان-کرمان؛ طاهره بادامچی
گرچه در گوشه و کنار دنیا خیلی ها از جام محبت علی بن موسی الرضا علیه السلام سیراب شدند و در سایه سار رأفت آن جان جانان مأوا گزیده اند اما ایرانی که باشی قصه فرق می کند؛ حس می کنی همسایه دیوار به دیوار مهر و عطوفتش هستی و هر کجا و به هر بهانه ای که نام مبارک امام رضاعلیه السلام را بشنوی دلت راهی مشهدالرضا می شود.
فرقی نمی کند در شمال باشی یا جنوب ایران، شرق و یا غرب، مسجد و هیئت باشی یا زیارتگاه... اصلاً ممکن است در جشنواره ای باشی به نام امام رضاعلیه السلام؛ شاعرانی بیایند و بخوانند و تو را تا کنار خود ضریح امام رئوف ببرند.
بیست و هشتمین جشنواره بین المللی شعر رضوی که بیست و سوم اردیبهشت ماه با شعرخوانی شاعران برگزیده به کار خود پایان داد یکی از همین محمل هایی است که تو برای رفتن به مشهدالرضا بر آن می نشینی؛ نیت می کنی و صلوات خاصه امام را همراه با خادمیاران رضوی که حامل پرچم سبز رنگ آستان جانان است، می خوانی و سپس با ابیاتی که دریایی از عشق را تقدیم امام رئوف می کند، خودت را به صحن و سرای زیبایش می رسانی.
بر قالی های صحن که قدم می گذاری حس می کنی چقدر قالی خوش به حال تر از تو است؛ همانگونه که طاهره سادات ملکی از استان قم در اثر «قالی پا خورده» سروده است:
«مرا که قالی پا خورده بوده ام
ببین حالا به لطف تو میهمان قاب ها شده ام»
روی قالی ها می نشینی و با دوبیتی های خانم بیات مختاری از دیگر برگزیدگان جشنواره، عاشقی می کنی که:
«این شمس که والضحی است از گنبد توست
هر صبح اذا تنفسِ مرقد توست
ای شان نزول هشتمین سوره عشق
هذا البلدالامین همه مشهد توست
***
از سنگ قدمگاه چنین پرنور است
فیروزه این شهر اگر مشهور است
یکبار گذر کردی و یک عمر هنوز
عطر تو به پیراهن نیشابور است
***
تا کرب و بلا قدم قدم باید رفت
هر بند شبیه محتشم باید رفت
اینجا حرم رضا و آنجاست حسین
بین الحرمین از این حرم باید رفت
نگاهت که به گلدسته ها می افتد ابیات آرش پورعلیزاده از گیلان را زمزمه می کنی؛ همان ابیاتی را که او بخاطر شاگردانش-بچه های دبستان علامه طباطبایی روستا- نذر امام رضاعلیه السلام کرده و در برخی ابیات نام شاگردانش را هم آورده است:
«طلا می تواند کلمات کسی باشد در کجاوه
یا گلدسته های تو
طلا می تواند گنبد تو باشد
یا گوشواره ای کوچک در گوش پوران
که پدر با پول ۵ ماه کارگری گرفته باشد
پوران فکر می کند اگر بنویسم «رئوف» صاحب کارها مهربان می شوند و حقوق پدر را می دهند
پس رئوف می خوانمت!
اگر چه آغوشت پولاد آبدیده است که گره های ناگشوده را بدان می بندند
و در ضریح تو هزار اندوه محرمانه جهان پنهان است
خراسان دریا ندارد! با این همه صحن جامع صفوف منظم موج است
آنگونه که انبوه زائر از بست های کف آلود، گوش ماهی به خانه می برند
و در ایوان ساعت نیش عقربه ها باز است
که خرامان بین دو هشت درگذرند چون عزیمت زائری زیبا رو از صحن نو به صحن عتیق
و من با چشم های کم سو در بیشمار آیینه ایوان ها تو را به تماشا نشسته ام...
...می خواهم این شعر را به بچه های پنجم دبستان املا بگویم
و دستخط تا شده صابر را در ضریح بیندازم تا صاحب کارها مهربان شوند و حقوق پدر را بدهند...»
نجم الدینی شریعتی، مجری برنامه اضافه می کند: شعر می تواند مفاهیم بلند را در الفاظ کوتاه به مخاطب منتقل کند مثل این بیت عطار که تو چه دانی تا درین بحر عمیق سنگ ریزه قدر دارد یا عقیق!
بهانه رفتن تو به مشهد می تواند خاطراتی باشد از یک خواننده؛ غلامرضا صنعتگر وقتی که می گوید: مادرم که مرا باردار بود پزشکان او را ناامید می کنند؛ پدربزرگم دست مادرم را می گیرد و مشهد می برد و می گوید امام رضا این نوه من و بچه اش را خودت سالم نگه دار که اگر فرزندش پسر شد نام او را غلامرضا می گذارم.
شریعتی از صنعتگر می خواهد اگر خاطره ای از اجرای کنسرت هایش دارد بگوید و او می گوید: چند سال پیش برای اجرا به یونان رفتم؛ روی صحنه در حال اجرا بودم که خانمی بدون حجاب در تلاش بود خود را به من برساند تا چیزی بگوید؛ نزدیک شد، گفت من ۱۵ سال با امام رضا قهر بودم اما الان به دنبال این هستم بلیط بگیرم برای مشهد.
حدود دو سال بعد در حرم مطهر امام رضاعلیه السلام بودم که دیدم خانمی محجبه خودش را به من رساند و گفت مرا یادت می آید؟ گفتم خیر! گفت: کنسرت، یونان...
صنعتگر سپس قطعه «قاسم هنوز زنده است» را اجرا کرد و نجم الدین شریعتی گفت ان شاءالله حاج قاسم واسطه شود تا مشهدالرضا روزیِ تک تک این جمع باشد.
نظر شما