خبرگزاری شبستان، سرویس فرهنگی، مریم داوری: سیره و سخن پیامبر اکرم (ص) و خاندان پاک ایشان سرمایه فکرى و اعتقادى شیعه است. پیشوایان معصوم (ع) در زندگانى پربرکت خود از این گنجینه ارزشمند پاسدارى کرده و دیگران را به حفظ و صیانت از آن تشویق کرده اند. این آموزه به قدرى نزد معصومان (ع) داراى اهمیت بوده که تعلیم آن را به ویژه در تربیت کودکان سفارش کرده اند. کتاب «امام رئوف»، برگزیده ای از سیره امام رضا (ع) نوشته حجت الاسلام ابوالفضل هادی منش مشتمل بر 60 صفحه از سوی انتشارات بهار دلها چاپ و روانه بازار کتاب شده است. این کتاب برگزیده ای از سیره امام رضا (ع) با رویکرد به سه عنصر اساسى حدیث، سیره و کرامات است.
کتاب «امام رئوف» مشتمل بر سه بخش است.عناوین بخش نخست این کتاب عبارتند از: سیره امام علی بن موسی الرضا (ع)، مقدمه، سجایای اخلاقی، دریای بخشش، امام (ع) از نگاه خود، راهبر بینا، افتادگی امام، خیرخواه نیکان، اصلاح و پیوند، پیشوای خردورزی، پرهیز از اسراف، پیشوای رئوف، تکیه بر کرسی رسول خدا (ص)، صله به شاعران و مداحان، پیشگویی رسول خدا (ص).
بخش دوم این کتاب «گلبرگی از کرامات» نام دارد که عناوین فصول آن عبارتند از: اطاعت باد، برکه شیران، مرد نقابدار، میلاد نور، تابوت عهد، خرید کنیز، اجابت دعا، دیدار در عرفات، ابرهای تردید، زر ناب، پیک سند، زبان پرندگان، دعا برای فرزنددار شدن، خبر شهادت، کفن غلام و پیشگویی از قتل. بخش پایانی کتاب «برگی از دفتر آفتاب» نام دارد.
حجت الاسلام ابوالفضل هادی منش نویسنده و پژوهشگری است که در حوزه دین قلم می زند. از جمله کتابهای وی می توان به نور نیایش،خورشید رهنمای، یادگار آفتاب، ژرفای دانش، میراث دار رسول، کلیم مهرورزی، دریای جود، شهریار نیکی، کوثر جاودان، سرور شهیدان، پیشوای اندیشه، نعمت عاشورا، بانوان آسمانی و فرازهای عاشورا اشاره کرد.
حجت الاسلام ابوالفضل هادی منش در مورد امام رضا (ع) اظهار داشته است: سخن از سومین علی (ع) است، امام رضا (ع). همو که با میلادش پس از امیرالمومنین (ع) و امام علی بن الحسین (ع) نام علی (ع) برای سومین بار زنده شد و میراث آن امام همام گردید. ایشان گذشته از نام هم کنیه با امام علی (ع) نیز بودند و به ابوالحسن ثانی معروف شدند. امام رضا (ع) پیشوای غرورآفرین شیعیان هستند و مکتب تشیع و چراغ امامت را در دیگر سرزمین ها و در خراسان بزرگ روشن نمودند. از امام کاظم (ع) روایت شده است او در حالی که رحلت نمود فرمود« امسال از دنیا می روم و امامت به فرزندم علی (ع) که هم نام امیرالمومنین (ع) است، می رسد».
این نویسنده و پژوهشگر با بیان اینکه امام رضا (ع) در دوره ای به امامت رسیدند، آرا و اندیشه های اعتقادی گوناگون جامعه را آکنده کرده بود، عنوان کرد: اما ایشان با درایت تمام گام در پیش نهادند و جامعه اسلامی را آگاه کردند و کشتی امت را با بیان و اندیشه درخشان خود از موج های سهمگین و طوفان های فکری و اعتقادی نجات دادند.
وی بیان کرد: آگاهی تمام و اشراف کامل امام رضا (ع) از مسایل علمی به دلیل جوشش الهی علم ایشان سبب شد که این وارستگی علمی خیلی زود جامعه را فرا گیرد و دوست و دشمن اقرار به بلندی جایگاه علمی این امام بزرگوار کنند. در این زمینه ابراهیم بن عباس می گوید« در مسایلی که از امام رضا (ع) پرسیده می شد، ایشان بسیار آگاه بودند و من آگاه تر از ایشان در روزگارش ندیدم. مامون در هر چیزی ایشان را امتحان می کرد ولی ایشان جواب می داد و جواب شان هم کامل بود. جواب های ایشان برگرفته از آیات قرآن بود».
این استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: امام رضا (ع) هر سه روز یک بار قرآن را ختم می کردند و می فرمودند« اگر می خواستم می توانستم آن را در کمتر از دو روز ختم کنم ولی من هیچ آیه ای نخواندم مگر اینکه در آن تفکر کردم که درباره چه کسی نازل شده است».
در قسمتی از کتاب «امام رئوف» آمده است: امام با آنکه بسیار صدقه می دادند، خود ساده زیست بودند اما خلق خدا را از خود خوشنود می کردند و زندگی شرافتمندانه ای در بین مردم داشتند. ایشان در عین شرافتمندی از اشرافی گری دوری می گزیدند. محمد بن عباد درباره این فضیلت امام رضا (ع) می گوید «نشستن امام رضا (ع) در روزهای تابستانی روی حصیر بود و در روزهای زمستانی زیرانداز پشمی داشتند. لباس خشن می پوشیدند و هر گاه نزد مردم می رفتند خود را برایشان زینت می کردند». امام رضا (ع) دریای بخشش و کرم بودند. ایشان در نامه ای به امام محمد تقی (ع) نوشتند« شنیده ام غلامان تو وقتی بر مرکب خود سوار می شوی تو را از درب پشتی خانه خارج می کنند. آنها بخل می ورزند و می خواهند تو به کسی چیزی ندهی. به همان حقی که من بر گردن تو دارم باید بیرون رفتن و داخل شدنت تنها از در بزرگ خانه باشد و وقتی بر مرکبت سوار می شوی همراه خود سکه های طلا و نقره بردار و هیچ کسی نباشد که از تو چیزی بخواهد و تو به او اعطا نکنی. انفاق کن و نترس تا خداوند هم بر تو سخت گیری نفرماید».
در بخش دیگری از این کتاب می خوانیم: امام هرگز زیاده روی در مصرف را بر نمی تافتند. عده ای از غلامان آن حضرت مشغول خوردن میوه بودند و اغلب میوه ها را ناتمام می خوردند و آنها را نیم خورده کرده و بقیه آن را دور می ریختند. وقتی امام رضا (ع) این صحنه را دیدند به آنها فرمودند« اگر از میوه ها خوردید و سیر شدید و دیگر نیاز ندارید، مردم نیازمندی هستید آن میوه ها را به آنها که احتیاج دارند بدهید تا بخورند».
در قسمت دیگری از کتاب «امام رئوف» آمده است: به انصاف امام رضا (ع) در دوره خود برترین یادگار رسول خدا (ص) و صالح ترین فرد برای تکیه زدن بر کرسی دانش و علم ایشان بودند. ایشان این فوز دانش و بینش را دست به دست از طریق پدران خود از رسول خدا (ص) کسب کرده بودند. اباصلت در این باره می گوید:« محمد بن اسحاق بن موسی از پدرش نقل می کند موسی بن جعفر (ع) به فرزندانش می فرمود برادر شما علی بن موسی (ع) دانشمند خاندان رسول خدا است در مورد دین تان از او بپرسید و آنچه را که به شما می گوید به یاد بسپارید زیرا من از پدرم امام جعفر صادق (ع) شنیدم که به من می فرمود همانا عالم آل محمد (ع) در صلب توست. ای کاش او را درک می کردم. او امیرالمومنین خوانده می شود».
گفتنی است، کتاب «امام رئوف» برگزیده ای از سیره امام رضا (ع) نوشته «حجت الاسلام ابوالفضل هادی منش» از سوی انتشارات بهار دلها برای گروه سنی بزرگسال چاپ و روانه بازار کتاب شده است.
نظر شما