خزانه کشور در مسیر سازندگی

خبرگزاری شبستان: کسی خیال نکند در زندگی ملتی که در حال سازندگی است، دعا و تضرع نقش زیادی ندارد. به عکس، ملتی که راه دشواری را در پیش روی خود دارد باید بابی برای دعا و توسل بگشاید.

به گزارش خبرگزای شبستان، توفیق هم کلام شدن با پروردگار، مناجات و صحبت خودمانی با حضرت حق، خیلی با ارزش تر از پاداش های دنیوی و حتی اخروی است. از این رو در باب اهمیت دعا گفتاری از رهبر انقلاب برگرفته از کتاب "دعا" مرور می شود:
 

مهم تر از نهی از فحشا و منکر
اما ارتباط میان صبر و صلاة. البته مفهوم صلاة را به مفهوم عام صلاة بگیرید؛ یعنی توجه، ذکر، خشوع؛ و الّا صورت نماز در حالی که خالی از ذکر باشد، مورد نظر نیست. لذا در آن آیه شریفه هم که راجع به صلاة فرموده، بعد می فرماید:" وَلَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ"." إنَّ الصَّلَاةَ تَنْهَی عَنِ الْفَحْشَاء وَالْمُنکَرِ"(1) این یک خاصیت صلاة است؛ اما بزرگتر از نهی از فحشا و منکر، نفس ذکر خدا است که در صلاة وجود دارد. این صلاة یعنی آن ذکر، توجه، خشوع، ارتباط قلبی با خدا، در استحکام صبر تاثیر دارد.
پیامبر (ص) با آن مقام و با آن شان و عظمت از عبادت خود غافل نمی شدند؛ نیمه شب می گریستند و دعا و استغفار می کردند. أمّ سلمه یک شب دید پیامبر (ص) نیستند؛ رفت دید مشغول دعا کردن است و اشک می ریزد و استغفار می کند و عرض می کند:"اللّهمَّ وَ لا تَکِلنی اِلی نفسی طَرفةَ عینٍ" (2)
کسی خیال نکند در زندگی ملتی که در حال سازندگی است، دعا و تضرع نقش زیادی ندارد. به عکس، ملتی که راه دشواری را در پیش روی خود دارد و می خواهد کار بزرگی انجام دهد، در کنار کار و تلاش و مجاهدت لازم است که باب گشاده ای برای دعا و توجه به پروردگار و استمداد از خداوند قرار دهد. شما در تاریخ اسلام مشاهده می کنید که معصومین (ع) از جمله خود نبی اکرم (ص) و امیرالمومنین (ع) در میدان های جنگ، در صحنه های پر خطر و در هنگام کارهای بزرگ، دست توسل و دعا بازمی کردند. کسی نمی تواند بگوید که پیغمبر (ص) و مسلمانان صدر اسلام تلاش و کار نمی کردند. بالاتر از تلاش آنها دیگر تلاش وجود ندارد. در آن 10 سال که پیغمبر (ص) حاکمیت جامعه اسلامی آن روز را در اختیار داشت، سال هایی یکسره توام با تلاش و کار بود اما در عین حال، با وجود آن کار و تلاش و در کنار آن، دعا و تضرع و انابه و استغفار و طلب و مسئلت از پروردگار عالم هم جای خود را داشت.
دعا مظهر بندگی در مقابل خداوند و برای تقویت روح عبودیت در انسان است و این روح عبودیت و احساس بندگی در مقابل خداوند، همان چیزی است که انبیای الهی از اول تا آخر، تربیت و تلاششان متوجه این نقطه بوده است که روح عبودیت را در انسان زنده کنند.
خدای متعال یقینا از بندگانی که در راه او حرکت می کنند، و با اخلاص گام برمی دارند، حمایت خواهد کرد؛ من در این موضوع هیچ تردیدی ندارم، البته تضرع و ابتهال به پروردگار را هم نباید فراموش کرد؛ بدون دعا و توجه و توسل به پروردگار نمی شود راه پیش برد و من اعتقاد دارم که یکی از علل موفقیت امام (ره) همین تضرع و توجه به پروردگار متعال بود.
پی نوشت ها:
1. سوره ی عنکبوت، آیه 45
2. بحارالانوار، جلد 16، ص 217؛ الصادق (ع)
پایان پیام/

 

کد خبر 289155

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha